Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 171

"งะ โง่เหรอ?! งั้นลุกขึ้นสิ ไม่สิวะ..ฉันอุ้มเอง!" ฉันยกแขนขึ้นทันที รอให้คนหัวเสียอุ้ม

บอกเลยว่ากว่าจะลงจากคอนโดได้ เกือบฆ่ากันตาย เพราะเขามัวแต่พะวงหน้าพะวงหลัง ของลูกล่ะ ผ้าอ้อมล่ะ ขวดนมโน่นนี่นั่น!..ช่างเถอะช่างมันฉันจะตายแล้ว

"กัปตัน ฮือๆเร็วๆสิ ขับเร็วๆได้ไหม!!!" ขึ้นรถปุ๊บ ฉันก็กุมท้องร้องร้อยแปดสิบเดซิเบล มันไม่ไหวแล้ว เดี๋ยวปวดเดี๋ยวหาย แต่ปวดทีมันเหมือนจะตาย เหมือนมดลูกจะหลุดออกมา

"รีบอยู่ๆ ใจเย็นๆที่รัก !"

"เย็นบ้าอะไร!! ลองมาปวดดูไหม!? เร็วๆ!" ตะคอกเขาเสร็จฉันก็เชิดหน้าร้องไห้โฮ ขาก็กางออกเตรียมพร้อม เพราะโซลทั้งดิ้นทั้งถีบ ตอนนี้ฉันปวดถี่มาก ได้แต่บอกลูกในใจว่าอย่าเพิ่ง อย่าเพิ่ง!!

"อื้อออ โซลใจเย็นๆ! อย่าเพิ่ง!"

"เชี่ย!!! อดทนนะ จะถึงแล้ว!" ฉันฮึบไว้ทัน หายใจหอบมองตรงไปที่ถนน แยกหน้าก็โรงพยาบาล..ได้โปรด ได้โปรดโซลอดทนกับแม่หน่อย

ตุบ ตุบ~

"กัปตัน!! ลูกจะออกแล้ว จะออกแล้ว ฮือๆ" ฉันกัดปากแน่นมองหว่างขาตัวเอง อยากจะเบ่งๆให้เสร็จแต่กลัวลูกเป็นอันตราย แต่ลูกก็ดิ้นบ่อยเหลือเกิน

เอี๊ยดดดดด เสียงเบรคลากล้อเหมือนเสียงสรรค์ ทันทีที่ประตูฝั่งฉันถูกเปิด ฉันก็ถูกย้ายขึ้นไปนอนบนเตียงและเข็นเข้าห้องคลอดทันที ซึ่งกว่าจะได้คลอด..ฉันต้องตรวจชีพจร ความดัน ตรวจเยอะแยะไปหมด ยาแก้ปวดที่ได้มาก็ไม่ช่วยให้ฉันดีขึ้นเลย

"พยาบาลคะ สามีฉันไปไหน?" ฉันถามเสียงเบา เพราะเกรงใจคุณแม่รอคลอดอีกเตียง ที่นอนสะลึมสะลืออยู่

"คุณหมอให้ไปสงบสติอารมณ์ค่ะ เพราะถามบ่อยมากจะพังประตูห้องคลอดด้วย ตอนนี้ปากมดลูกคุณแม่เปิดแล้วนะคะ ชีพจรเบบี๋ก็ปกติ อัลตราซาวด์ก็กลับหัวพร้อมออกแล้ว รอคุณหมอตรวจเชิงกรานสักครู่นะคะ^^"

ฉันพยักหน้าเบาๆ ฉันจะเอาแรงที่ไหนเบ่ง ไม่มีแรงแล้ว นานแค่ไหนไม่รู้ที่ฉันนอนนิ่งๆบนเตียง จนหมอเจ้าของไข้เข้ามาตรวจดูปากมดลูกดูเชิงกรานและอธิบาย ล้านแปด ฉันไม่ไหวที่จะฟังแล้ว..ได้แต่ยกมือขึ้นปัดๆผ่านๆตามใจหมอ

จนฉันถูกเข็นเข้าห้องคลอด ถูกวัดความดันอีกครั้ง วัดชีพจรอีกครั้ง ยกขาขึ้นขาหยั่ง...และมีผ้าปลอดเชื้อพาดบนตัว ทุกอย่างเตรียมพร้อมแล้วแต่ไม่รู้ทำไม..หมอไม่เริ่มสักที

"คุณพ่อมาแล้วค่ะ ^^" ฉันหันไปมองกัปตันที่ใส่เสื้อปลอดเชื้อใส่แมทปิดปากเข้ามา ก่อนเขาจะเดินเหม่อๆมานั่งข้างหัวฉัน และมองตรงไปที่ขาหยั่งข้างล่างที่มีหมอนั่งอยู่

"เจ็บไหม?" ฉันส่ายหน้าตอบเบาๆ เพราะยังไม่รู้สึกอะไร แค่รู้สึกเพลียเท่านั้น

"ไม่เท่าไหร่ค่ะ กัปตันโทรบอกใครบ้างคะ?"

"ทุกคน ตั้งใจเบ่งนะฉันเป็นกำลังใจให้ " ฉันถอนหายใจยาวๆ เกลียดคำว่าตั้งใจเบ่งชะมัด..แต่ไม่นานฉันก็เริ่มปวดท้องอีก คราวนี้มันหน่วงกร้าวไปถึงกลางหลัง ก่อนที่พยาบาลและหมอจะพยักหน้ากัน แล้วแทงเข็มฉีดยาชาให้ฉันทันที

"โอ้ยยยย!! เจ็บ!" กัปตันเบิกตากว้างตกใจ ก่อนเขาจะรีบก้มหน้ามาใกล้ๆฉัน จากนั้นก็ใช้มือใหญ่โอบแก้มสองข้าง และกระซิบเบาๆให้กำลังใจ

"อดทนนะ อดทนนะ....เดี๋ยวก็หาย" หาย?!

"รู้ได้ไง! เคยคลอดลูกเหรอ!? นอกจากขับเครื่องบินกัปตันก็เก่งแต่เอานั่นแหละ อย่างอื่นไม่รู้เรื่องสักอย่าง! ปวดโว้ยยยยย!!"

"ใจเย็นๆ ไม่ด่าผัวTT" กัปตันรีบห้ามเมื่อฉันแผดเสียงด่าสุดพลัง ใครจะไปทนไหว..ท้องมันเริ่มแข็งและปวดมาก! ก็เขานั่นแหละทำฉันเป็นแบบนี้

และตอนนี้หมอทำอะไรไม่รู้กับน้องสาวฉัน เพราะอยู่ๆก็ถามขึ้นมาจากข้างล่างเสียงเบา

"รู้สึกเจ็บช่องคลอดไหม?"

"ไม่เจ็บค่ะ แต่ปวดท้อง..เบ่งได้ยังคะ เบ่งได้ยัง!"

ฉันจับราวเตียงแน่น พร้อมจนเผลอเบ่งออกมา เชื่อเถอะตอนนี้ไม่มีใครรู้เท่าฉัน ว่าลูกที่ถีบๆเนี่ยเขาอยากออกมาเต็มที่แล้ว

"เบ่งค่ะคุณแม่! เบ่งยาวๆเลยนะคะ!"

"อื้อออออออออออออออ" ฉันเบ่งยาวมาก ยาวอีกนิดคงใจขาดตาย ตอนนี้แอร์ในห้องเย็นแค่ไหนก็พ่ายแพ้เหงื่อที่ไหลตามขมับ ฉันกัดปากจนชา ขาก็เกร็งไปด้วย ความเจ็บปวดมันไปรวมอยู่ที่เดียวคือท้องฉัน ฉันปวดหนักมาก อยากหลุดๆไปสักที!

"อีกทีค่ะ อีกที!"

"อื้อออออออออออออออ" กัปตันหน้าซีดเผือดยิ่งกว่าฉันเขาไม่พูดอะไรสักคำ เอาแต่เบิกตากว้างมองตรงไปที่ท้องโตๆ ที่ตอนนี้พยาบาลสาวทั้งกดทั้งดันลง เมื่อผ่านการเบ่งรอบแรกไปลูกไม่ออก..หมอก็สั่งให้ฉันพัก

ซึ่งฉันนอนหายใจหอบได้ไม่นาน พยาบาลก็เร่งให้เบ่งอีกหน..

"อีกรอบค่ะคุณแม่"