Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 18

"อย่าคิดมาก...หลังจากนี้ฉันจะไม่วุ่นวายกับแอร์คนไหน เพราะฉันเจอสิ่งที่ดีที่สุดแล้ว"

"อะไรคือ...สิ่งที่ดีที่สุดคะ?" ฉันหันไปถามกัปตันต้นไม้ จนเขาเอาคางมาเกยไหล่

"เธอไง...ดีที่สุดที่เคยเจอ" เจอคำนี้เข้าไป อยู่ๆฉันก็ใจเต้นตึกตักทำตัวไม่ถูก

"เอ่อ..ถ้าเจอดีกว่าเจแปนล่ะคะ? กัปตันจะมีอะไรกับเขา และพูดกับเขาแบบนี้ไหม"

"จะเจอได้ไง ในเมื่อฉัน..ไม่คิดจะหาอีกแล้ว"'

ฉันยิ้มตอบ..ทั้งที่ฉันเองก็ไม่แน่ใจกับสิ่งที่กัปตันต้นไม้พูด แล้วไม่รู้อะไรทำสมองฉันช้า และประมวลผลไม่ทัน จนตัวเองเผลอไปเออ ออกับเขาแบบนั้น

หลังจากฉันนอนกับเขาทั้งคืนและได้กันสามสี่รอบ เขาก็กลับห้องไปเตรียมตัวบิน ฉันก็ด้วย...ฉันรีบอาบน้ำและหาอะไรมาปิดเตียง หาวิธีทำลายหลักฐานนู่นนั่นนี่ไม่ให้กวางเห็น ยิ่งคราบเลือดคราบสงครามที่ฉันโดนมาทั้งคืนเต็มๆมันยิ่งชัดเจน...จนฉันเผลอคิดถึงเรื่องเมื่อคืน

แต่พอทุกอย่างเข้าที่เข้าทาง ฉันก็พยายามลืมๆมัน เดินไปยืนแต่งหน้าเพ่งมองตัวเองในกระจก จนเห็นรอยที่คอเป็นจ้ำ ..นี่ฉันทำอะไรลงไปวะ ฉันยอมผู้ชายที่เพิ่งรู้จักไม่กี่วัน แถมรู้ดี..ว่าเขาหวังอะไรจากฉัน รู้ทุกๆอย่าง แม้กระทั่งจะโดนข่มขืนบนเครื่อง

อะไรวะดลใจฉัน ให้ยอมเขาง่ายๆแบบนี้?

แต่เซ็กส์ที่ว่า...มันดีมากๆ ถ้าหากที่เขาพูด ว่าต่อไปนี้จะมีแค่ฉันจริงๆ ฉันก็จะไม่ลังเลที่จะร่วมเตียงกับเขาอีก..เพื่อความสุขและสนองนีดนิดๆของฉันแต่ว่า..ฉันก็รู้สึกหน่วงๆเหมือนกัน มันแอบรู้สึกหวั่นๆกลัวใจตัวเองจะเผลอไปกับเขา

ฉันรีบสลัดความคิดทั้งหมด..หายไปในพริบตา เมื่อได้ยินเสียงกวางเปิดประตูเข้ามาในห้อง พอฉันชะโงกหน้าออกไปมอง ก็เห็นกวางสภาพเหมือนคนอดหลับอดนอน...เดินเซซ้ายเซขวา โยนกระเป๋าทิ้ง และฟุบลงเตียง

"กวางนอนเหรอ? อีกไม่กี่ชั่วโมงบินก็แล้วนะ...ไหวไหม" ฉันตะโกนถาม..พลางปัดแก้มทาปากไปด้วย แต่กวางไม่ตอบฉันเลย ฉันจึงเก็บของเดินออกมาปลุกเธอ ..แต่พอเอื้อมมือจะเขย่า ฉันก็เบิกตากว้างตกใจกว่าเดิม เพราะขากวาง...มีรอยข่วนเต็มไปหมด!!!

"เฮ้ย! กวาง ขาไปโดนอะไร? ทำไมเป็นแบบนี้"

ฉันรีบเขย่าตัวกวาง..จนเธอผงกหัวขึ้นมา ปรือตามองฉัน..

"อ๋อเมื่อคืนไปผับเมามาก เจอเพื่อนเก่าฉันเลยค้างกับเขาน่ะ^^" กวางยิ้มแล้วฟุบลงไปอีกรอบ... เมารึป่าวเนี่ย เธอตอบไม่ตรงคำถามฉันเลย

"แล้วขาเป็นอะไร? เราพกยามาด้วยเดี๋ยวทาให้ รอแปป"

ฉันรีบเดินไปที่เตียงตัวเอง แล้วหยิบกระเป๋ายาเล็กๆติดมือมา และอยู่ๆกวางก็พูด พูดเสียงอู้อี้ทั้งที่หน้าฟุบเตียง มือสองข้างกำผ้าปูที่นอนแน่น

"ฮึกๆ ขอโทษนะ...เจแปนดีกับเรา ทั้งที่เรา ทำไม่ดีด้วย" ?!!!!!

ฉันที่ยืนถือกระเป๋ายา ค่อยๆนั่งลงที่ปลายเตียงกวาง ก่อนจะพยายามตั้งติถามเธอกลับช้าๆ

"ทำไมเหรอ? กวางทำอะไร? ก็ไม่ได้ทำอะไรนี่" แล้วกวางก็เงยหน้าขึ้นมา ให้ฉันเห็นแก้มขาวๆที่เปียกไปด้วยน้ำตาทั้งสองข้าง

"ฮึกๆ เจแปนโดนกัปตันทำอะไรรึป่าว... " !!! ฉันกำกระเป๋ายาแน่น หัวใจเริ่มเต้นแรงเมื่อกวางเริ่มพูดถึงเรื่องนั้น...

"........" ยังไงดี ฉันพูดไม่ออกเลย ฉันอ้ำอึ้งอยู่นาน..จนกวางกลืนก้อนสะอื้นลงคอและพูดต่อ

"เราเป็นคนให้คีย์การ์ดกัปตันต้นไม้เอง ฮือๆ คือตอนนั้นกัปตันบอกว่าชอบเจแปน อยากจะ..." !!!!!!

"ก็ไม่มีอะไรนี่! ให้ทำไม...เมื่อวานเราอ่านนิยายจนหลับเลย^^" ฉันรีบพูดและรีบก้มรูดซิปกระเป๋ายา ตอนนี้ฉันพยายามทำตัวให้ปกติที่สุด แต่ไม่รู้ว่ากวาง...เธอจะสงสัยอะไรไหม

"ฮึกๆ อ้าวเหรอ?"

"และ แล้ว....กวางมีคีย์การ์ดเข้ามาได้ไง?" ฉันรีบถามอีกครั้งให้แน่ใจ กลัวว่ากวาง..เธอจะไปเจอกัปตันต้นไม้และเขาบอกอะไรเธอ

"เราไปขอที่ Reception มา เสียเงินด้วย เฮ้อ...ดีแล้วล่ะที่เธอไม่โดนกัปตันต้นไม้กิน" ฉันเหมือนใจตกไปที่ตาตุ่ม อย่าบอกนะว่า!!!

"กวาง เธอ..เคยกับกัปตันต้นไม้เหรอ? เขาน่ากลัวมากใช่ไหม?"

"บ้า! ไม่เคย! เธอใหม่ใช่ไหม ฉันจะบอกอะไรให้..มันแทบจะเป็นเรื่องปกติของรูทต่างประเทศ กัปตันต้นไม้ไม่น่ากลัวเลยถ้าเทียบกับคนอื่น เขาออกจะเลือกด้วยซ้ำ ฉันคิดว่าตัวเองโชคดีแล้วนะที่ได้บินไฟลท์นี้ ไฟลท์อื่นนะ..นักบินมั่วกว่านี้อีก แอร์ก็มั่วนะ..ไปเสนอตัวเอง"

กวางถึงขั้นลุกขึ้นมานั่งพูดกับฉัน มือเธอทั้งอธิบายทั้งปาดน้ำตาที่ไหลไปด้วย

"น่ากลัวจัง มันจะมีไหม ที่กัปตันเลือกและบังคับเรา?"

"ไม่มีของว่างอะไรทั้งนั้นค่ะ!" ฉันรีบตอบ และเอามือปิดหน้าอกทันที จนกัปตันต้นไม้หันขวับมามอง

"ห้ะ..ไม่มีเหรอ? งงว่ะ หิว..แต่ไม่อยากกินข้าว" อะไรวะ โค้ดลับอะไรอีก?! หิวแต่ไม่อยากกินข้าวเนี่ย

"ไม่มีค่ะ ไม่มี!"

"ขนมปังก็ไม่มีเหรอ?-_-" ขนมปัง?... ไม่น่าใช่โค้ดลับแล้วนะ

"มะ..มีค่ะ อันนั้นมีเพียบ อุ่นร้อนๆ แหะๆ^^"

"งั้นขอขนมปังสามก้อนกับเนยสด และก็...น้ำส้มนะ ขอบคุณครับ^^" ฉันรีบพยักหน้ารับ ไม่กล้ารับปากและตอบ 'ได้ค่ะ' แล้ว ฉันกลัวโดนดาบกัปตันไคล์อีกคน

"ไอ้ไม้มึงไม่กินอะไรเหรอวะ ? "

"ไม่กูอิ่มแล้ว "

"อิ่มอะไร กูยังไม่เห็นมึงกินอะไรเลย รีบๆสั่งดิวะ เจแปนจะได้ไปพัก"

ฉันหยิบแก้วกาแฟวาง แล้วดึงถาดมากอดไว้ จนกัปต้นไม้หันมามองอีกรอบ..แล้วยิ้มที่มุมปาก

โอ้ย...ทำไมหน้าฉันร้อนวาบไปเลยล่ะ เหมือนกัปตันต้นไม้จุดไฟเผาฉันยังไงอย่างงั้น ก็อย่างว่า....เราถึงพริกถึงขิงตำกันทั้งคืน แถมตอนบรีฟงานฉันก็ตกใจว่าเขาเมินฉัน ฉันเลยไม่ทันได้ตั้งตัว..ว่าจะเจอรอยยิ้มที่มุมปากเซ็กซี่ๆแบบนี้

"กูอิ่มแล้ว อิ่มอกอิ่มใจ"

!!!!! ฉันอยากจะกัดถาดอาหารให้ฟันหัก รอยยิ้มเขา..มันคือรอยยิ้มบนเตียงเลย รอยยิ้มที่มาพร้อมกับความเซ็กซี่ เร่าร้อน กระหาย และอ่อยฉันพร้อมๆกัน

กัปตันต้นไม้ ทำฉันที่เพิ่งรู้จักรสชาติเซ็กส์มาหมาดๆ

เริ่มติดใจซะแล้ว...