Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 23

เขาเงียบกริบ...และมองหน้าฉัน

ที่มองแบบนี้...จะไม่รักษาคำพูดใช่ไหม? เรื่องสถานะที่ได้กันมาสองรอบเนี่ยฉันไม่สนหรอกนะ ฉันเต็มใจและมีความสุขกับมัน แต่สิ่งที่เขาเคยพูดกับฉันคราวก่อน...ถ้ายังเงียบแบบนี้

ฉันไม่ยอม! เพราะเขามีอะไรกับฉัน..ไม่ใส่ถุงยางสักครั้ง!

"งั้นขอถามเรื่องนี้ก่อน กัปตันไม่ใส่ถุงยางกับเจแปน และกับคนอื่นๆที่ผ่านมา..กัปตันใส่ไหมคะ? "

"ใส่สิ ฉันไม่เคยพลาด แต่เธอจะมาถามอะไรตอนนี้-_-" ถาม..เพราะจะตะล่อมเข้าเรื่องที่คนบางคนรับปากไว้ไงล่ะ!

"เพราะกัปตันเงียบไงคะ พอเจแปนพูดถึงเรื่องที่กัปตันรับปาก กัปตันเงียบทำไมคะ? "

"อีกไม่ได้เลยเหรอ?" !!! ฉันดึงผ้าห่มพันตัว เตรียมจะลุกขึ้นจากเตียง แต่กัปตันต้นไม้เขารีบกดไหล่ฉันนอนลงอีกครั้ง

"จะไปไหน?...โอเคๆ ตามที่พูด-_^" โอเคๆ รับปากเหมือนไม่เต็มใจ แต่มือเริ่มเลื้อยเข้าใต้ผ้าห่ม ลูบๆคลำๆฉัน

"อีกรอบไหม?..."

"กัปตัน เจแปนเหนื่อย ขอพักสักสิบนาทีได้ไหมคะ...อยากให้ลองมาเป็นแอร์สักวัน จะได้รู้-.,-" ฉันพยายามจับมือเขาออก แต่นั่นแหละ..กัปตันต้นไม้เขามีพลังช้าง มือใหญ่ต้านแรงฉันเข้ามาลูบตามเอวบางๆ ..ลูบไปจนถึงเจ้าจุ๋มจิ๋ม

"ชั้นประหยัดเหนื่อยมากเหรอ? อื้ม ทนและอยู่แบบนี้ไปก่อน...ฉันไม่อยากให้เธอมีปัญหากับใครเรื่องตำแหน่ง " ฉันหลับตาพริ้ม..เมื่อมือใหญ่ลูบตรงตุ่มกระสันจุดศูนย์กลาง พร้อมกับฟังเสียงกระซิบกระซาบที่แหบพล่าข้างๆหู

"ทำไมคะ? อื้ม~ อื้ม"

"ถ้าเปิดเผยเรื่องของเรา ในช่วงที่เธอเลื่อนตำแหน่ง เธอจะโดนเพ่งเล็งจากเพื่อนร่วมงานและสายการบิน รอเราบินด้วยกันบ่อยๆ...ฉันจะเขียนรายงานเสนอให้...แบบเนียนๆ" ฉันพยักหน้าและกัดริมฝีปาก ก่อนจะส่งเสียงซีดส์ออกมาจากไรฟันตอบเขา

"ซี๊ดส์~~~ ถ้าแลกไฟลท์กับคนอื่นได้นะคะ แต่ไม่ใช่..กัปตันจะเก็บเจแปนไว้กินเล่นๆนะ อ๊ะ~ "

"ไม่กินเล่น...แต่กินจริงจัง"

"อ๊ะ!!" ฉันเกร็งจนตัวลอย เมื่อนิ้วที่ซุกซนข้างล่าง..ดันเข้ามาพร้อมกันสองนิ้ว ก่อนที่นิ้วโป้งยาวที่ว่างงานจะถูกเขาบดขยี้ และสองนิ้วข้างในเกี่ยวถี่ๆในรูสวาท...

"อ๊ะะะ! อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ~~กัปตัน!! " ฉันเกร็งขาสองขา..ยกบั้นท้ายลอยไปพร้อมๆกับมือหนาที่เกี่ยวซ้ำๆ ยิ่งยกเขาก็ยิ่งเกี่ยวกระทุ้งหนัก เกี่ยวจนน้ำรักน้ำสวาทเปียกเพื่อเต็มที่นอน

แววตาที่มองฉันกรีดร้อง ตอนนี้มันเริ่มฉายแววสะใจและขบขัน ยิ่งฉันปัดป่ายมือครางกระเส่าออกมาอย่างทรมาน..เขายิ่งดูสะใจเร่งนิ้วยาวนั้น เร็วขึ้น

"อ๊าส์! อ๊าส์ กัปตันขาาา พอ พอแล้วค่ะ "

"กัปตันของเจแปน...พูดก่อน" ฉันบีบแขนเขา จนเผลอกัดปากจิกเล็บลงเบาๆ เพราะเหมือนจะตาย

ฉันเสียว....จนหายใจไม่ทันแล้ว!!

"อ๊ะ อ๊ะ...กัปตันของเจแปน"

"อื้ม เจแปน...ก็เป็นของกัปตัน" พูดจบเขาก็ลุกขึ้นแทรกกลางหว่างขาฉัน ก่อนจะบังคับแก่นกายที่แข็งผงาดข้างล่าง ดันเข้ามา

ปึก!!!

แล้วเสียงเนื้อกระทบกัน..ก็ดังขึ้นอีกครั้งในคอนโดหรู ฉันถูกกัปตันหนุ่มกินตั้งแต่บ่ายโมงจนมืดค่ำ กว่าฉันจะได้กลับ เขาเล่นงานฉันจนขาสั่นระริก

บ้าจริง..ตอนนี้ฉันเพลียมาก เพลียจนไม่รู้จะบังคับตัวเองเดินยังไง โชคดีหน่อยที่เขาขับรถมาถึงคอนโดฉันและลงมาช่วยลากกระเป๋าให้ ไม่งั้นฉันตายแน่ๆ

"ไหวไหม? ที่จริง..เธอต้องนอนที่คอนโดฉัน"

"เจแปนนอนได้เหรอคะ? แหม..เกรงใจ^^"

"ได้กันน้ำหมดตัวขนาดนี้ ไม่ต้องเกรงใจแล้วมั้ง-_^" ฉันรีบตีแขนเขา บ้า! พูดมาได้... แต่บอกตามตรงนะ ถ้าไม่จำเป็นต้องลุกไปไหน ฉันก็ได้ทั้งนั้นล่ะ

เพราะฉันมันบ้าไปแล้ว ทำไมฉันรู้สึกชอบเซ็กส์ขนาดนี้ก็ไม่รู้ เพราะหลังจากกัปตันต้นไม้ส่งฉัน..และกลับไป ฉันขึ้นห้องมา..ฉันก็คิดถึงแต่ฉากที่เราดุเด็ดเผ็ดมันส์ที่คอนโดเขา

หนักสุดคือ..ฉันคิดถึงเรื่องเซ็กส์ มากกว่าสถานะความสัมพันธ์ที่เราตกลงกันอีก

ก้อก ก้อก ก้อก...

"พี่เจแปน มาถึงแล้วเหรอคะ? ไทเปเอาค่าเทอมมาให้" ฉันเอื้อมมือไปเปิดไฟหัวเตียงทันที

"อ่าฮะถึงแล้ว ไทเปเข้ามาสิ..."

แล้วไทเปก็เปิดประตูเข้ามา พร้อมกับรอยยิ้มหวานๆเหมือนเคย น้องสาวฉันอายุยี่สิบสองเรียนมหาลัยปีสุดท้าย แต่เธอเหมือนเด็กมัธยมใสๆที่ไม่ประสีประสาอะไรเลย ไม่เคยพูดคำหยาบ ไม่เคยแต่งหน้า แต่หน้าไทเปคล้ายๆฉันนะ แต่แค่เธอผมสั้นประบ่าดูเด็กกว่า

เรามีกันสองคนแค่นี้...เพราะพ่อแม่ฉันเสียพร้อมๆกับยาย ที่โดนคลื่นสึนามิเมื่อสิบกว่าปีก่อน

มันเศร้านะที่ฉันต้องอาศัยเงินค่าประกันพ่อแม่เรียนหนังสือจนจบ แต่ดีหน่อยที่ไทเปเป็นนักเขียนอิสระ..เธอแต่งนิยายมีรายได้มาช่วยแบ่งเบาภาระฉันทุกเดือน โดยเฉพาะค่าขนมตัวเอง เว้นแต่ค่าเทอมนี่แหละ..ที่ฉันต้องรับผิดชอบให้

ค่าเทอมห้าหมื่น ฉันเงินเดือนแปดหมื่นปลายๆ ถ้าไม่ประหยัดจริงๆและบินบ่อย ฉันคงหมุนเงินไปจ่ายค่าเทอมน้องไม่ทัน

พอไทเปยื่นซองขาวมาให้ฉัน เธอก็นั่งลงที่ปลายเตียง