Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 33

ฉันกำส้อมในมือแน่น มึงมา..มาเลยมา!

"ป้าฟังผมนะ ผมน่ะ...ชอบป้ามาก" ฉันเหวี่ยงส้อมไปมาเหมือนคนเมายา เมื่อไคล์เขาค่อยๆเดินมาหาและพูดจาอ้อนวอนฉัน

"ออกไป ฉันมีแฟนแล้ว-_-!"

"แล้วไง...ผมชอบป้าไม่ได้ชอบแฟนป้า" อีบ้าไคล์ อีหน้าด้านหน้าทน ฉันชักจะไม่ไหวกับแกแล้วนะ

"ก้าน!-_-" ฉันรีบตะโกนเรียกก้านแก้ว แหม่!..ตอนกูร้องไห้เหมือนหมานี่ได้ยินดีจัง พอถึงคราวขอความช่วยเหลือจริงจังมันเงียบกริบ

"ป้า มะรืนนี้ผมบินฮ่องกง...ขอกำลังใจหน่อยสิ^^"

"ไปขอกับพี่น้ำปั่น-_-"

"ประชดด้วยแหะ^^" ฉันเอาส้อมชี้หน้าเขาทันที กูพูดจริงไม่ได้ประชด

"ออกไปจากห้องฉัน ไม่งั้นฉันจะแจ้งตำรวจ-_-" ฉันมองไปที่ประตูห้องใจจดใจจ่อ เมื่อได้ยินเสียงรองเท้าคนไวๆ จนสุดท้าย...ก้านแก้วมันก็เปิดประตูเข้ามาแล้ว

0.0 หน้ามันเมื่อเห็นฉันถือช้อนส้อม

"ก้าน ทำไมมาช้า...คะ-_-" โอ้ยกระดากปากชิบหาย ดูหน้าอีก้านตอนนี้สิ..คือมันงงสุดๆ ฉันไม่รู้จะขยิบตา ไม่รู้จะเหล่มันยังไงแล้ว ช่วยตามน้ำกับกูหน่อยเถอะ

"อะไร..ครับ?" เออดีมาก! พอก้านแก้วตามน้ำฉันก็รีบทิ้งช้อนส้อม แล้ววิ่งอ้อมไปเกาะแขนมันทันที จนไคล์เขาหมุนตัวกลับ..หันมายิ้มตามฉัน

"สวัสดีครับ ผมไคล์นะ...พอดีผมชอบแฟนคุณ^^" แบบนี้เลยเหรอวะ? อีก้านมึงอย่ายอมนะ ตอนนี้กูยอมเสียสละตัวเองเป็นแฟนมึงแล้ว หวงกู!

"อ้าวเหรอ? อืม" !!!บ้าเอ้ย ฉันกระทุ้งแขนมันทันที มันเป็นอะไรเนี่ย ทำไมอย่างอื่นเก่ง สอนฉันได้ทุกอย่าง ปลอมเป็นผู้ชายแมนๆที่โรงพยาบาลก็ออกจะบ่อย

"ก้าน..เราจะไปกันได้ยังคะ" ฉันพยายามพูดเหมือนคนเป็นแฟนกัน จนอยู่ๆแขนที่ตัวเองจับนั้น..มันขนลุกพรึบ!ขึ้นมา โถ่..ก้านมึงไม่ต้องขนลุกขนาดนี้ก็ได้ และเหมือนมันจะไม่ไหว มันรีบก้มลงมาพูดกับฉันทันที

"นมมึงโดนแขนกูอีดอก..นึกว่าแขนโดนกองขี้=_="

-_- เจ็บกว่าไคล์ด่ากูมั่วอีก

"จะไปไหนกันเหรอ?^^" ไคล์ถามแต่ฉันไม่ตอบ รีบเบือนหน้าหนีไปทางอื่น จนก้านแก้วมันเป็นคนตอบแทน

"ไปซื้อของนิดหน่อย..ครับ" ได้ยินแบบนั้นไคล์เขาก็ก้าวยาวๆเดินเข้ามาหาฉันทันที ก่อนที่เขาจะ...ก้มลงมากระซิบ จนฉันหน้าร้อนวาบถึงหู-///////-

"อย่าขับรถเร็วนะ...เป็นห่วง"

ฉันยืนนิ่ง..ไม่กล้าขยับไปไหนเลย หน้าไคล์ฉันก็ไม่กล้ามอง ตอนนี้ฉันได้ยินแต่เสียงเขาคุยกับก้านแก้วและเสียงเปิดประตูห้องเท่านั้น

"ผมไปแล้วนะครับคุณก้าน ยินดีที่รู้จักนะครับ^^"

"ครับ ยินดีที่ได้รู้จักเช่นกัน"

ปึก....เสียงปิดประตู

"ชะนีๆเขาไปแล้ว มีสติ!" และก้านแก้วก็เขย่าตัวฉันรัวๆ จนฉันรีบดึงสติทุกอย่างกลับมา ก่อนที่จะหันไปเห็นสายตามันที่มองฉัน สายตามันดูจับผิดมาก และฉันคิดว่ามันต้องมีคำถาม ถามฉันแน่นอน

"ยังชอบไคล์ใช่ไหม? ทำไมหล่อนถึงได้.." !!

"ไม่ชอบ! ไม่ชอบแล้ว!-_-" ฉันรีบเดินเข้าห้องนอน ..ไปเปิดตู้เสื้อผ้าและดึงกระเป๋าเดินทางออกมา ก่อนจะรวบเสื้อผ้าที่ก้านแก้วพาไปซื้อหมาดๆยัดใส่กระเป๋าให้หมด

และสิ่งที่ฉันไม่อยากเห็น...มันก็หล่น ฟุบ! กลิ้งลงมาที่เท้าจนได้...ตุ๊กตาควายตัวสุดท้ายของไคล์ที่มียังมีชีวิตอยู่

ฉันจึงก้มลง..มองมันด้วยความลังเล

"เห็นตุ๊กตาเขา แล้วคิดถึงเขาล่ะสิ๊^[]^" อีก้าน!

ฟุบ!!! ฉันรีบเตะตุ๊กตาตัวนั้นไปไกลๆทันที ก่อนที่จะหันไปรูดซิปกระเป๋าเดินทางให้ปิดสนิท

"ไม่ ทำไมต้องคิดถึง ไปได้แล้ว หิว!-_-" ฉันรีบลากกระเป๋าผ่านก้านแก้วออกไปจากห้อง จนตุ๊ดหมอนางต้องวิ่งกรีดไม้กรีดมือตามหลังฉัน

"ชะนี รอด้วย! นี่ๆไคล์เขากลับมาหาหล่อนทำไมย๊ะ? หรือว่าเขารู้ใจตัวเองแล้ว!" ฉันหยุดเดิน..แล้วหันขวับไปกัดฟันใส่ก้านแก้วทันที

"เลิกพูดเรื่องไคล์ได้ป่ะ ไปพิศวาสอะไรมันขึ้นมาล่ะ -_-" ก้านแก้วเงียบกริบ ก่อนจะเบะปากล้อเลียนใส่...และสุดท้ายมันก็ดันหลังฉันเข้าไปในลิฟต์

ตอนนี้มันหยุดพูดเรื่องไคล์แล้วจริงๅ..เพราะมันขึ้นรถมามันก็เงียบ และมีท่าทีแปลกๆ เหมือนคนกำลังคิดอะไรในหัว

"เป็นอะไร ทะเลาะกับบอสเหรอ?-_-"

"ไม่ ไม่เคยทะเลาะกับบอสเลย เพราะมีอะไรเราก็พูดกันตรงๆ" ทำไมต้องทำเสียงประชดประชันใส่กู งง

"เออดี ที่ตึงๆเนี่ย..โกรธที่นมกูโดนแขนรึป่าว-_-"

"โอ้ยยย ไร้สาระ! กูแค่คิดอะไรอยู่เท่านั้นแหละ" ฉันเหลือบมองก้านแก้วแวบนึง แล้วถอยรถจอดเข้าซอง

จะบอกอะไรให้..ตอนเดินเข้าห้างคนมองกันเป็นแถว! มองอีก้านแก้วนี่แหละ มันแต่งตัวแมนมาก แต่เดินส่ายตูดตุ้งติ้งเหมือนกลัวคนไม่รู้ว่าเป็นตุ๊ด

จวบจนเลือกเสื้อผ้า เลือกรองเท้า มันก็ทำตัวเป็นเพื่อนสาวตลอด กรีดมือชี้แสดงออกชัดเจน! จนผู้หญิงที่มองมันซุบซิบเสียดายกันใหญ่

"นี่! ที่ทำแบบนี้กลัวกูขายไม่ออกใช่มั้ย?-_-" ฉันถามมันตรงๆ

"อืม ถือว่าเป็น..พัฒนาการที่ดีขึ้น รู้จักสร้างกำแพงป้องกันตัวเองอย่างสมเหตุสมผล แต่คุณ..อย่าใช้ทิฐิมาสร้างกำแพงทั้งหมด ลองคิดกับเขาแบบลดทิฐิลง กำแพงคุณสร้างได้แต่อย่าหนาเกินไป..จนปิดกั้นตัวเอง เพราะใจคุณยังมีเขาอยู่ คุณน่ะ...จะเจ็บ^^"

ฉันเงยหน้าขึ้น..พร้อมๆกับน้ำตาที่หยดเพาะลงมาต่อหน้าหมอ

"คุณรู้สึกยังไง?..ที่ผมบอกว่าใจคุณยังมีเขาอยู่"

"รู้สึกแย่ เพราะฉันไม่อยากชอบเขาแล้ว"

"อืม...งั้นคุณจะรู้สึกแย่แบบนี้แหละ ถ้าคุณไม่ลดทิฐิลง อยากได้ทฤษฎีเปอร์เซ็นต์ของผมอีกไหม?^^"

"ค่ะอยากได้ เพราะฉันลองใช้มันแล้วได้ผล..."

"สมมุติทิฐิคุณ..มี 100% ลดลงสัก..40% เพื่อฟังเหตุผลเขา ส่วนทิฐิ60%ที่เหลือ คุณก็เอาไว้ป้องกันตัวเอง เอาไว้เป็นเซฟตี้คัทเหมือนที่ไฟรั่วไฟช็อตเมื่อไหร่ คุณก็ตัดมันทันที ที่หมอพูดคุณเข้าใจใช่ไหม ว่าหมายถึงอะไร^^?"

"ฉันควรฟังเขาบ้าง..ถูกไหม?"

"ครับฟังบ้าง..ฟังพอเป็นพิธี จะดีหรือไม่ดีคุณก็อย่าลืมใช้60%ที่เหลือเซฟตัวเอง^^" ฉันรีบเช็ดน้ำตาแล้วพยักหน้าตอบหมอ

"ค่ะ ฉันจะพยายาม ขอบคุณค่ะหมอ"

"ครับ..คุณเก่งขึ้นรู้ตัวไหม คุณรู้จักถาม..รู้จักใส่ใจคนอื่นกว่าเดิม เหมือนเมื่อกี้คุณถามหมอ..ว่าอยากดื่มกาแฟไหม? ถามว่ามาคนเดียวเหรอ? มันเป็นสัญญาณที่ดีครับ..ที่คุณจะกลับมาสดใสเหมือนเดิม เพื่อนคุณ...บอกว่าคุณหัวเราะด้วยนี่^^"

?!? ฉันตกใจมองหน้าหมอทันที หัวเราะเหรอ?! วันนั้นมีแค่ทิชากับก้านแก้วอยู่ หมอรู้ได้ไง?..ก้านแก้วมันไม่รู้ว่าฉันพบจิตแพทย์นะ!

หรือ...ทิชา?

"ก็เพื่อนสนิทคุณที่ชื่อทิชาบอกมา ผมต้องคอยตามอาการคุณกับเธอ ไม่ใช่แค่คุณบอกผมคนเดียว^^"

"หมอไม่ได้มีซัมติงกับทิชาใช่ไหมคะ?-_-" ฉันกลัวทิชามันกินหมอจริงๆ เพราะฉันมองหน้าหมอเทียบกับสเป็คทิชา ก็ได้อยู่นะ...

"ไม่มีครับ ผมติดต่อกับญาติคนไข้ทุกคนเป็นเรื่องปกติ ที่จริงผมให้พยาบาลคุยและแปลให้ เพราะผมคุยกับเพื่อนคุณไม่รู้เรื่องจริงๆ ^^"

"ทิชาเป็นแบบนี้ล่ะค่ะ หมอติดต่อกับคนไข้และญาติๆแบบนี้ แฟนหมอคงเป็นคนใจกว้าง-_-" หลอกถามเนียนๆ

"ครับ เขาเข้าใจว่าเป็นงาน"

เอิ่ม..ทำไมรู้สึกหน้าชาๆวะ เหมือนว่า...มึงหาคนโสดที่หน้าตาดีในโลกนี้ไม่มีอีกแล้ว ฉันนั่งมองหมอที่ยิ้มจนตาหยี จนเห็นก้านแก้วเดินออกมาจากห้องน้ำมองซ้ายมองขวามาหยุดที่เรา

และมันก็ก้าวฉับๆเดินมาอย่างไว สายตามันยังมองซ้ายมองขวาตลอดทาง เหมือนกำลังหลบหรือหาอะไรสักอย่าง..