Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 37

หลังจากผมสาบานและแจกไลน์ด้วยใจหวั่นๆ ก้านแก้วเพื่อนสาวยัยป้าเธอก็ถามผม..ว่าผมมีอะไรบ้างที่เคยให้ยัยป้า เพราะเธอจะแอบดูให้..ว่ายัยป้ายังเก็บของผมไว้รึป่าว

ถ้าเก็บ..คือยังรอผมแน่นอน

ผมจึงบอกเธอไป..เก็บอะไรล่ะ! ยัยป้าแทงตุ๊กตาผมซะพรุน แถมยังใส่กล่องไปวางไว้หน้าห้องผมอีก

"ตุ๊กตาควายเหรอ? อ๋อ! เหมือนจะเคยเห็น...ทำไมไม่เย็บล่ะคะคุณกัปตัน นั่นคือของสำคัญน๊า^[]^" พูดไปลูบแขนผมไป อีกนิดเดียวกูจะโทรหาแม่ละ..-_-

"พรุนขนาดนั้น ผมว่าซื้อใหม่เถอะ"

"ไม่ได้ๆ ถ้าเย็บเอง..มันเห็นถึงความพยายามและตั้งใจ เชื่อฉันนะคะกัปตัน เย็บเถอะค่ะ..รับรอง! ใบไม้ปลื้มปริ่ม^[]^"

ครับผมเชื่อเธอ! ผมกลับห้อง..ผมก็โทรหาแม่เลย ผมไม่เคยเย็บผ้า สอดเข็มกับด้ายยังไม่เคยด้วยซ้ำ..นับประสาอะไรกับตุ๊กตา! พอแม่ผมมาท่านก็โวยวายใหญ่..ถามว่าผมทำไปเพื่ออะไร แถมยังถ่ายรูปผมเก็บไว้อีก เฮ้อ...บอกจะเอาไว้ให้พ่อดู-_-

"ซื้อใหม่เถอะแม่ว่า ตัวนี้คอขาดจนไส้ออกมาแล้วไคล์=_=" เฮ้อ!!! ผมวางเข็มนั่งกอดเข่าเป็นรอบที่ห้า ท้อนะ..แต่ทำไงล่ะกูมาถึงครึ่งทางแล้ว กูสอดเข็มกับด้าย..ได้แล้วเว้ย!

"แม่ช่วยผมสักตัวสองตัว ผมจะหาลูกสะใภ้ดีๆให้^^" แม่เบะปากและกลอกตาใส่ ก่อนจะหยิบเข็มกับด้ายผมไปสอด..แล้วเย็บเอง

แต่ก็นะ...แม่ผมเย็บไม่กี่ตัว ท่านก็ปล่อยให้ผมทำคนเดียว เพราะท่านห่วงว่าพ่อกลับบ้านจะไม่มีอะไรกิน แอบหนี และชิงกลับก่อน

ส่วนผมนั่งเย็บตุ๊กตาถึงตีสาม แม่ง..มันยากมาก มือผมโดนเข็มทิ่มไม่รู้กี่ครั้ง แต่พอเห็นควายทั้งสิบตัวเป็นรูปเป็นร่าง ผมก็ชื่นใจหายเหนื่อยเป็นปลิดทิ้ง

ถ้ายัยป้าไม่ชมผม ผมจะด่าเพื่อนยัยป้านั่นแหละ ช่วยผมแน่ใช่ไหม ไม่ใช่แกล้งผมนะ -_-

ผมนอนไม่กี่ชั่วโมง..รถตู้ก็มารับผมไปบิน พอขึ้นมาในรถผมก็เห็นไอ้ไม้และกัปตันไฟลท์อื่นๆนั่งอยู่แล้ว จนรถออกได้สักพัก ไอ้ไม้คนตายอดตายอยาก..มันก็ยื่นหน้าไปหาคนขับรถ

"พี่จอดหาอะไรกินก่อนดิ หิว" ทุกคนพยักหน้าเห็นด้วย เออผมก็หิว

"เออๆพี่ หิวเหมือนกัน มีร้านก๋วยจั๊บญวนที่แยกหน้าอร่อยนะพี่ แถวๆนั้นร้านเยอะด้วย เผื่อคนอื่นๆอยากกินอะไรจะได้เลือก^^" นักบินผู้ช่วยผมรีบเสนอ ดีเหมือนกัน ผมเบื่ออาหารเวฟบนเครื่องแล้ว

"ครับ เดี๋ยวผมบอกรถแอร์ข้างหลังก่อน" พอคนขับรถรับปาก เขาก็รีบโทรศัพท์บอกทันที ก่อนที่จะจอดส่งเราหน้าร้านก๋วยจั๊บญวน และทุกคนแยกย้ายกัน

ผมรีบนั่งและเปิดเมนูอ่านทำเวลา จนสายตาเหลือบไปเห็นผู้หญิงกับผู้ชายโต๊ะนึง ที่หน้าคุ้นๆ....

พี่น้ำปั่น?!

"มึงมองอะไร? ไทม์อนันธารา ลูกเจ้านายเก่าแม่กู กูรู้จัก" พอไอ้ไม้เห็นผมมองนาน มันก็หันมองตามและบอกผม

"ผู้หญิงคนนั้น พี่น้ำปั่น" มันหันขวับไปมองอีกรอบ

"เออสวย" ผมพยักหน้าเบาๆแล้วสั่งอาหาร ถ้าสิ่งที่เห็นเป็นไปตามที่ผมคิด พี่น้ำปั่นกับผู้ชายคนนั้น..เขาเดทกันแน่นอน แค่ดูสายตาที่มองกันผมก็ดูออกแล้ว

พอพี่น้ำปั่นหันมาเห็นผม..เธอก็ตกใจนิดหน่อย ก่อนจะยิ้มแห้งๆและทำก้มหน้าก้มตากิน แต่ผมไม่ได้รู้สึกอะไรนะ ผมก็ยิ้มตอบเธอเหมือนกัน พอเธอรีบจ่ายเงินออกไปเท่านั้น ผมก็ยิ้มกว้างออกมาทันที

หึหึ มันเป็นสัญญาณที่ดี..ที่ผมต้องรีบกลับมา และคุยเรื่องนี้เคลียร์ๆ!!

วันนี้ผมบินไปกลับฮ่องกงแทบไม่ได้พัก พร้อมๆกับเจแปนเด็กไอ้ไม้มัน เธอดีนะ..ผมว่าเจแปนสดใสร่าเริงดี เสริฟกาแฟให้ผมและถามไถ่เรื่องความรักไม่ขาดปาก ผมต้องขอบคุณเจแปนจริงๆ...ที่ช่วยดึงสติผมกลับมา ถึงจะด่าผมโง่อ้อมๆบ้าง...แต่มันก็จริงของเธอ

ผมแลนด์ถึงไทยตีสองกว่าๆ...ก่อนจะเปิดโทรศัพท์เล่นระหว่างรอรถแล้วเห็นไอ้ไม้มันไลน์มา

-LINE TONMAI-

TONMAI : กูกลับไทยพรุ่งนี้ ฝากไปส่งเจแปนที่คอนโดกูด้วย

ผม : จริงจัง?! ถ้าแม่มึงไปเซอร์ไพรส์ล่ะทำไง?

TONMAI: แล้วไง...กูฝากมึงละกัน ส่งถึงคอนโดก็พอ

เอ่อ..นี่มันถึงขั้นนี้แล้วเหรอวะ ไอ้ไม้แม่งจริงจังกับหญิง?!!

ผมรับปากไอ้ไม้เรียบร้อย ก็ลากกระเป๋าเดินไปยืนรอกับเจแปน ที่ตอนนี้ยืนยิ้มจนตาหยี

"กัปตันลงนิ่มมากค่ะ สงสัยอารมณ์ดี^^"

"ใช่อารมณ์ดี เดี๋ยวเธอต้องไปคอนโดไอ้ไม้นะ..มันสั่งฉันไว้ ฉันจะนั่งรถไปเป็นเพื่อนเอง^^" เจแปนเอามือกอดอกแล้วขมวดคิ้ว

"เวอร์มาก โอเคค่ะๆ ไปคอนโดเขาก็ได้ ไม่อยากมีปัญหา"

ไม่นานรถตู้ก็มารับเรา พอผมบอกคนขับรถจอดส่งเจแปนเรียบร้อย ผมก็รีบกลับห้องนอนพักผ่อน ตื่นเช้ามาผมตั้งใจจะไลน์หาพี่น้ำปั่นแต่เช้า กะจะชวนเธอไปกินราเมงและคุยให้เคลียร์ แต่พอเปิดไลน์ดูกลับเห็นว่า...

เธอชวนผมแล้ว?!

LINE -NamPun -

NamPun : บ่าย ไปกินราเมงกัน

ผมรีบลุกขึ้นนั่ง และพิมพ์ตอบไปอย่างลืมตัว เพราะมันจะจบสักที