Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 46

ฉันจึงพยักหน้าให้เขาทีนึงรับรู้ ก่อนจะหันมาคุยเรื่องการรักษาต่อกับหมอธันวา

"ดูจากที่ผมจดไว้ ตอนนี้คุณโอเคขึ้นมาก เพราะรอยยิ้ม บางทีมันไม่ใช่เรื่องของกายภาพ แต่มันเป็นเรื่องของจิตใจ คุณมีกำลังใจดีมีคนซัพพอร์ตถูกไหม?"

ฉันพยักหน้าตามเบาๆ

"ค่ะ มีเพื่อน..และฉันยอมเปิดใจคุยกับแม่ค่ะ ฉันคุยกับแม่เหมือนเพื่อนเลยนะคะ นั่นมันทำให้ฉันเหมือนมีเพื่อนอีกคน ที่คอยบอกคอยสอนคอยแนะนำ "

"ครับ ใครดีอยู่ด้วยแล้วสบายใจ ก็รักษาไว้นะ^^" ฉันยกแก้วกาแฟขึ้น แล้วยื่นไปข้างหน้าหาจิตแพทย์ผู้ใจดี

"หมอด้วยนะคะ ชนค่ะ..ขอบคุณสำหรับวันนี้นะคะ" หมอธันวายกแก้วชนเบาๆแล้วจิบกาแฟพร้อมฉัน ก่อนไม่นานเราจะแยกย้ายกัน

และฉันไปเดทต่อ -_-

ฉันลุกขึ้นเดินไปหาหมอฮาวายที่นั่งอีกฝั่งทันที ก่อนเขาจะยิ้มจนตาหยี แล้วลุกขึ้นยืนต้อนรับ

"ไง กินอะไรรึยัง^^?" ฉันเลื่อนเก้าอี้นั่งและวางกระเป๋า ไม่ชินเลย ไม่ชินและทำตัวไม่ถูก

"เอ่อ..ยัง แต่ที่นี่มีข้าวนะ...เพิ่งออกเวรมา หิวรึป่าว?" หมอฮาวายยิ้มแล้วเปิดเมนูชี้ให้ฉันดู

"กินข้าวครั้งสุดท้ายเมื่อไหร่ ถ้าท้องว่าง..กินอะไรจืดๆก่อนดีไหม^^" ?!? ฉันไม่เคยคิดถึงเรื่องนี่เลย กูอยากกินอะไรกูก็กิน มันต้องมีของจืดของเข้มไรด้วยเหรอวะ?

"ก็...ยังไม่ได้กินตั้งแต่เช้า ฉันกินสปาเกตตี้ผัดพริกแห้งได้ไหม-_-?"

"ได้ แต่กินอะไรอย่างอื่นก่อนนะ เดี๋ยวปวดท้อง พี่ครับ..สั่งอาหาร^^" เลือกของกินปกติว่ายากแล้ว กูต้องเลือกอย่างอื่นรองท้องอีกเหรอ?

"ขอมันบดถ้วยเล็กครับ แล้วก็..สปาเกตตีผัดพริกแห้ง อันนี้เสริฟหลังมันบดสักสิบห้านาทีนะครับ สองอย่างนี้ เอามาสองชุดครับ^^"

พนักงานจดแล้วยิ้มรับ ก่อนหมอฮาวายจะมองมาที่ฉัน แล้วถามอีกว่า..

"ของหวานล่ะ? สักพักร้านจะคนเยอะนะ สั่งไว้เลยไหม?^^" หือ ของหวานเหรอ กูยังไม่ได้คิดเลย!!

ฉันรีบเปิดเมนูพรึบพับ จนอยู่ดีๆหมอฮาวายเขาเปิดเมนูตัวเอง...แล้วยื่นมันมาตรงหน้า

"ของหวานหน้านี้^^" ดูแลดีมาก..ดูแลดีใส่ใจขนาดนี้ ทำไมแฟนถึงได้ล้มหายตายจากวะ

"งั้นเอาช็อกโกแลตลาวาก็ได้ บวกไอติมวนิลลานะคะ" สั่งเสร็จ..ฉันก็เงยหน้าขึ้นถามเขา

"คุณล่ะ? ไม่กินของหวานเหรอ?" หมอฮาวายส่ายหน้าเบาๆ แล้วเก็บเมนูส่งคืนพนักงานให้

"ไม่ ฉันไม่ค่อยชอบ^^" พอเราสั่งอาหารเรียบร้อยฉันก็นั่งเงียบ จนหมอฮาวายเขานั่งมองฉัน แล้วเริ่มเอามือท้าวคาง

"ไอ้ก้านบอกมา..ว่าเธอชอบผู้ชายคนนึงอยู่^^" ฉันมือเย็นเฉียบ เรื่องแรกที่คุย..คุยเรื่องนี้เลยเหรอ?! เดทนะเว้ย! ทำไมเขาดูชิลมาก..พูดถึงคนที่ฉันชอบแบบโต้งๆเลย

"ก็ประมาณนั้น ขอโทษนะ..คือฉันรู้มาว่าแฟนคุณเพิ่งเสีย เสียใจด้วยนะ"

แววตาเขาดูเศร้าลงวูบนึง...แต่เขาก็ยังยิ้ม

"ฉันไม่เสียใจ เธอไปสบายแล้ว มีแต่คนอยู่นี่แหละต้องทำตัวเองให้เข้มแข็ง เพื่อมีชีวิตอยู่ต่อไป^^"

จริงของเขา...

"ถามได้ไหม ทำไมเธอถึงจากไป?"

"ไม่สบาย เป็นโรคที่รักษาไม่หาย อยู่ไปก็ทรมาน..ฉันเลยบอกให้หลับๆไปเถอะ อย่าห่วงอะไร^^" เขายิ้มแต่ตาคือเศร้านะ เขาทำได้ยังไง..ถ้าเป็นฉัน ฉันคงนอนร้องไห้กอดขวดนมเหมือนเด็กแล้ว-_-

ฉันไม่รู้จะทำยังไงตอนนี้ ปลอบคนไม่เก่งด้วยสิ ฉันจึงตัดสินใจ..เอื้อมมือไปแตะมือหมอฮาวายเบาๆ หวังให้กำลังใจเขา

"ถึงจะผ่านมาได้สบาย..แต่ฉันเป็นกำลังใจให้นะ"

หมอฮาวายกุมมือฉันแล้วยิ้มให้ แววตาเขาที่ดูเศร้าเมื่อกี้..มันหายไปแล้ว

"ขอบใจนะ เธอไม่เหมือนที่พ่อเธอพูดเลย น่ารักกว่าด้วยซ้ำ^^ "

"พ่อว่าไง? พ่อให้ฉันเดทกับคุณจริงเหรอ? ไม่ได้แกล้งฉันนะ-_-" เขาเอามือกอดอกพิงเก้าอี้

"แกล้งอะไร ไม่แกล้ง.. ฉันเองก็สะดุดตาเธอตั้งแต่ครั้งแรกที่เห็น จนบังเอิญเจอพ่อเธอนั่นแหละ..ตอนพ่อเธอเปิดรูปในโทรศัพท์ให้ดู ฉันนึกออกเลย..ว่าต้องเป็นคนเดียวกันกับเพื่อนไอ้ก้าน ^^"

ไอ้ก้าน?! น่าสงสารชิบ โดนอีก้านจับตูดบ้างไหมเนี่ย

"อื้ม ก็อย่างที่บอก คือฉันมีคนชอบอยู่แล้ว ถ้า..."

"ถ้าจีบก็ได้ใช่ไหม? ^^" ตรงๆเลยเหรอ?! ให้ตายเถอะ.. กูเปิดกูเกิ้ลแปป ทำอะไรไม่ถูกเลยว่ะ

"มั้ง แต่คุณอย่าคาดหวังอะไรกับฉันนะ ฉันมีคนที่ชอบอยู่แล้ว ถ้าเราไม่โอเค..เราอาจเป็นเพื่อนกันต่อได้-_-"