Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 7

"ก็ไปสิ-_-" ฉันหยิบกระเป๋าสะพายบนโต๊ะแล้วเดินนำเขา แต่อยู่ๆมือขาวๆข้างหลัง..ก็ดึงกระเป๋าจากมือฉันไป

"ถือให้นะ จะได้เดินตัวปลิว^^" ฉันยืนนิ่ง..และมองตรงไปที่ประตู ฉันจะทำยังไงดี..ใจฉันเต้นตึกตักไปหมดแล้ว

พอฉันยืนนิ่ง ไคล์เขาก็เดินมาข้างๆดันประตูให้ กลิ่นหอมๆจากตัวเขา แทบทำสติฉันหลุดกระเจิง และตอนนี้มันก็เตลิดไปไกลกว่าเดิมอีก เมื่อเขาเอื้อมมือมา....

โอบไหล่ฉัน!!

"เปิดให้แล้ว ป่ะ^^" และฉันก็ถูกเขาโอบไหล่เดินออกมาจากห้องทำงาน เราเดินผ่านสายตาพนักงานหลายคน เดินผ่านเสียงแซวเสียงซุบซิบ จนตอนนี้ฉันทำอะไรไม่ถูกเลย

นอกจากทำตัวเฉยๆและมโนว่าเขาเป็นแฟนตัวเอง

วันนี้เราไปรถไคล์กัน ขึ้นมาปุ๊บก็ได้กลิ่นตัวเขาหอมๆฟุ้งไปทั่วรถ

"อยากกินอะไรป้า ไปที่เงียบๆนะ จะได้คุยงานด้วย^^" ฉันทำหันไปทางอื่่น

ไปที่เงียบๆ...ไปห้องฉันไหมล่่ะ -_-

ว่าแต่..ทำไมเขาจอดรถตากแดดเปรี้ยงๆแบบนี้วะ ร้อนชิบ!!

ฉันพยายามปัดมือพัดลมใส่หน้า เพราะเหงื่อเริ่มไหลไปตามซอกคอ ก่อนที่จะขยับไปปรับแอร์เนียนๆ ..แต่ทว่าจังหวะนั้น!! ไคล์เขาก็เอื้อมมือมาปรับแอร์พอดี!!

มือเราชนกัน มือเราชนกัน!! แต่ทุกอย่างมันเร็วมากฉันกับเขาเราชักมือกลับทันที ก่อนที่จะนั่งเงียบ และรอให้แอร์มันเย็นเอง..

เชี่ย...

"หายร้อนรึยังป้า" ฉันดึงเข็มขัดรัดแล้วพยักหน้าเบาๆ

"อะ..อืม-_-"

"งั้น...ไปกินส้มตำกันไหม เผ็ดๆร้อนๆเพราะเวลาที่ป้าเหงื่อไหล...ป้าเซ็กซี่ดีนะ"

ฉันตกใจหันขวับไปมองไคล์ แต่เขากลับยิ้มให้เหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น ฉันรู้สึกแบบ...หมั่นเขี้ยวเขาว่ะ อยากลากไปกินให้รู้แล้วรู้รอด แต่ความอยากแบบนั้นมันเป็นแค่ความคิดเล่นๆ เหมือนเราเห็นไอดอลเกาหลีแล้วมโนว่าเป็นผัวตัวเองนั่นแหละ

แต่ถ้าสมมุติ..ว่ามีวันนั้นจริงๆ ฉันก็ไม่รู้จะทำตัวยังไง ไม่รู้จะปากเก่งเหมือนที่ตัวเองคิดไว้ไหม เพราะแค่มือชนกัน และอยู่ใกล้ๆเขา...แค่นี้ฉันก็ใจสั่นแทบจะไม่มีแรงทำอะไรแล้ว

"สะ..ส้มตำเหรอ?-_-"

"อืม...เหงื่อแห้งแล้ว^^" ไคล์ชี้มาที่ฉัน..แล้วยิ้มจนตาหยี ฉันจึงรีบหันกลับมานั่งปกติ และพยายามหาอะไรทำ ระหว่างที่ไคล์ขับรถออกจากบริษัท ฉันก็หยิบกระเป๋าสะพายที่ไคล์วางไว้ข้างๆ มาหาโทรศัพท์ตัวเอง

แต่พอคลำหาซิปจะเปิดกระเป๋า ฉันก็รู้สึกแปลกๆ....

ทำไม...มีพวงกุญแจควายตัวเล็กๆห้อยอยู่วะ!!! ฉันมองควายที่ห้อยกับกระเป๋าด้วยความสงสัย ฉันไม่เคยใช้พวงกุญแจหรือตุ๊กตาอะไรแบบนี้ จะหมูหมา จะกระต่าย ควาย หรือตัวเงินตัวทอง...ฉันไม่เคยมีสักอัน!!

หรือว่าไคล์จะใส่ให้..ตอนที่แย่งกระเป๋าฉันไปถือ?!

"ชอบไหม" เขาถาม..ทั้งที่ตายังมองถนน

"ของนายอีกแล้วเหรอ-_-"'

"ไม่ใช่ ถ้าของผม..ใหญ่กว่านี้อีก^^" ฉันหันไปฟาดแขนเขาทันที อิบ้า..กูกำลังฟินเลย-_-

"หยอด..มุขขนาดนี้ยังไม่ยิ้มอีก ทำไมยิ้มยากจัง^^" ฉันหันไปมองนอกหน้าต่าง ตอนนี้ฉันมีความสุขมาก!! มีความสุขจนรอยยิ้มบางๆที่มุมปาก..มันค่อยๆเผยออกมา

ไม่นานเราก็มาถึงร้านส้มตำกัน ส้มตำไฮโซย่านทองหล่อที่คนน้อยมาก!! ไม่น้อยได้ไง!..ส้มตำจานละสองร้อย มะละกอคงนำเข้าจากดาวอังคาร

"สั่งเลยป้า ผมเลี้ยง^^" ไคล์ยื่นเมนูให้ฉัน

"วันนี้มาคุยงาน ฉันเลี้ยงเอง-_-"

"แต่ผมไม่ใช่ลูกค้าป้านะ...ผมเป็นอย่างอื่น ฉะนั้นผมจะเลี้ยงป้าเอง^^" ฉันทำเป็นเปิดเมนู เพื่อปิดหน้าตัวเองไว้ แอร์ที่นี่มันร้อน หรือกูหน้าแดงวะ!-_-

"ฉันกินเยอะ..นายไหวเหรอ?-_-"

"ไหว...ผมรวย^^" เออ ไอ้คนรวย ที่จริง...ฉันกินไม่เยอะหรอก กินข้าวกับผู้ชายสองต่อสอง ใครเขากินเยอะวะ กินคำเล็กๆก็พอ

แต่ทว่า..มันใช้ไม่ได้กับไคล์!!

"ป้า น่องไก่อร่อยนะ^^" ขาจับน่องไก่ยื่นมาป้อนฉัน มึงฟังไม่ผิดเว้ย! เขาจับจริงๆ สำหรับฉัน..ผู้ชายคนนี้ทำอะไรก็ไม่น่าเกียจ แต่กูจะน่าเกียจไหมล่ะ....ถ้าอ้าปากกัดน่องอ้วนๆของอิไก่นี่