Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 8

ตึก ตึก ตึก ตึก~

หัวใจที่เต้นแรง มันบีบเลือดฉันสูบฉีดหนักขึ้น... ตอนนี้ฉันร้อนผ่าวไปทั้งตัว ริมฝีปากอุ่นๆที่ประกบจูบครั้งแล้วครั้งเล่า มันกำลังทำฉันหายใจติดขัด และทำตัวไม่ถูก

จูบแรก...ทำไมมันอึดอัดแบบนี้ ฉันไม่ไหวแล้ว!ฉันหลับตาปี๋ และรวบรวมแรงทั้งหมดที่มี ดันอกเขาออกไป

ก่อนที่จะเผลอ....

"เพี้ยะ! "

ไม่...ไม่!! ไม่ใช่แบบนี้ ฉันเผลอตบหน้าไคล์ไปเต็มแรง ฉันไม่ได้อยากตบเขา... ฉันแค่ตกใจ! และตอนนี้ไคล์ก็ใช้นิ้วแตะเบาๆที่มุมปาก ก่อนจะเงยหน้าขึ้นมองฉัน เขาดูช็อคเหมือนกัน แต่ยิ่งไปกว่านั้นคือ...

รอยยิ้มที่ฉันเห็นมาทั้งวัน...มันไม่มีอีกแล้ว

"โอเค นี่คือคำตอบใช่ไหม..."

คำตอบอะไรวะ!? ฉันพยายามเดินไปหาไคล์ แต่ไคล์กลับยกมือขึ้น สั่งให้ฉันหยุด

"ไคล์ ฉันไม่ได้ตั้ง..." ฉันทิ้งกระเป๋าลงพื้น และพยายามอธิบาย แต่เขาไม่ฟัง...เขาค่อยๆถอยหลังไปทีละก้าว ทีละก้าว...จนเริ่มไกลจากฉัน

"บาย"

"ไคล์-_-!" เสียงเรียกฉันมันไม่มีประโยชน์ เขาไม่หันกลับมา ไม่พูด ไม่ฟังอะไรทั้งนั้น เหมือนไคล์เขาอยากจะหนีไปไกลๆฉัน เพราะยิ่งฉันพยายามเรียก...เขายิ่งก้าวเร็วขึ้น

ฉันทรุดนั่งกอดเข่าหน้าประตู ก่อนที่จะเอื้อมไปหยิบกระเป๋าสะพายที่ตกบนพื้น มาดูพวงกุญแจ

เออ ควาย...กูมันควายจริงๆ!!

"ขอโทษ ไม่ได้ตั้งใจ...ทำไมไม่บอกก่อนวะว่าจะจูบ คนมันไม่เคย แม่งเอ้ย! กูมันโง่ ฮือๆ"

ฉันคลานเข้าห้องร้องไห้โฮ ไม่มีแรงจะลุก ไม่มีแรงทำบ้าอะไรเลย ไคล์จะรู้สึกยังไงวะ..เขาจะเจ็บไหม? ฉันร้องไห้ไปด่าตัวเองไป จนอยู่ๆฉันได้ยินเสียงรองเท้าหยุดหน้าห้อง...

กริ้ง กริ้ง~ หรือว่าไคล์จะมา! ฉันรีบลุกขึ้นเดินไปเปิดประตูทันที แต่คนที่มากดกริ่งกับไม่ใช่ไคล์ เขาเป็นผู้ชายสูงๆขาวๆเจาะหู หน้าตาดีคนนึง

"นี่นังชะนี! ฉันชักจะไม่ไหวกับเธอแล้วนะ เมื่อวานก็แหกปาก วันนี้ก็โหยหวน รู้จักเกรงใจชาวบ้านบ้างสิ"

อึก! ฉันกลืนก้อนสะอื้นแทบไม่ทัน ตกใจกับน้ำเสียงท่าทางผู้ชายคนนั้น จนตัวเองสะอึก...อึกๆไม่หยุด

"ฉันขอโทษ อึก พอดี...แม่ง ทำไมฉันต้องอธิบายนายวะ-_-" เขากอดอกและกลอกตามองบน

"ไม่อธิบายฉันก็เห็นหมดย่ะ ว่าจะออกไปข้างกับผัวแต่ดันเจอช็อตเด็ด เธอมันชะนีโง่..ไปตบเขา แทนที่จะลากเข้าห้องไปกินสวยๆ เล่นตัวอยู่ได้! นี่!!..หยุดร้องไห้เสียงดังด้วยนะ! ลำใย!!"

เล่นตัว...

"ฉันเล่นตัวเหรอ? -_-"

"อะไรอีกล่ะย๊ะ!? "

"ที่นายพูดเมื่อกี้.. งั้นฉันถามอะไรหน่อยสิ ที่ผู้ชายทำแบบนั้น คือเขาชอบ..ฉันใช่ไหม?-_-" เขาถอนหายใจ ยาวๆใส่ฉัน และโบกมือโบกไม้ไปมา เขาดูตุ้งติ้งมาก! ทั้งที่เสื้อผ้าหน้าผมแมนโคตร

"เออสิย๊ะ ถ้าไม่ชอบ..เขาคงชกหน้าเธอกลับไปแล้ว" ชอบ?! หัวใจฉันที่ห่อเหี่ยว มันพองโตขึ้นมาอีกครั้ง แต่ชอบแล้วยังไงต่อวะ..กูตบหน้าไคล์จนหน้าเขาหัน

"ฉันต้องทำยังไง..ฉันแค่ตกใจ แล้วพลั้งมือ-_-"

"โอ้ยยยย มันเรื่องของหล่อนย่ะ! ฉันไม่รู้หรอก อย่าเสียงดังอีกนะ !" เขาหมุนตัวจะกลับห้อง แต่ฉันรีบเดินไปขวางทางไว้ก่อน

"เดี๋ยว! ถ้าไม่อยากให้ฉันเสียงดัง นายแนะนำฉันหน่อยดิ-_-"

"ฉัน?" เขาชี้ตัวเอง และถามเสียงสูงปรี๊ด

"ก็นายเป็นผู้ชาย นายน่าจะรู้ดี-_-"

"โอ้ยตาย! หล่อนค๊ะ..ฉันเป็นตุ๊ด ไอ้เรื่องง้อผัว เอ้ย..ง้อชายน่ะ ตุ๊ดอย่างฉันไม่เคยคิดเยอะ....เปย์ไข่ด้วยเงิน^^"

เปย์ไข่ด้วยเงิน -_-!!!!

"แบบไม่ใช้เงินไม่มีเหรอ?..ไคล์ไม่ใช่แมงดา-_-" ผู้ชายคนนั้น เอ่อตุ๊ดคนนั้น..นางสูดหายใจเข้าลึกๆ แล้วกัดฟันมองหน้าฉัน

"ฉันแค่จะมาเตือน..เรื่องหล่อนเสียงดัง! ทำไมฉันต้องมารับฟังและให้คำปรึกษาหล่อนด้วย!"

"เพราะตอนนี้..ฉันไม่รู้จะถามใคร..-_-"

"โว้ย! เออๆ ไม่เปย์ด้วยเงินก็เปย์ตัวไปเลยจ้ะ เขารุกจูบเธอขนาดนั้น แต่ไม่รู้นะ..ว่าเขาจะเอาเธอรึป่าว...เล่นตบเขาจนหน้าหัน ฉันไปละ อย่าเสียงดัง โอเค๊"

เปย์ด้วยตัว..เสียตัวเหรอวะ!? โอ้ยตายเถอะ...ให้กูมีโอกาสง้อเขาก่อน ค่อยคิดเรื่องนั้น! เพราะเมื่อกี้ไคล์ดูโกรธฉันมาก แถมยังถามคำถามแปลกๆฉันอีก

หลังจากที่ถูกตุ๊ดด่า..ฉันก็หมดอารมณ์ดราม่าทันที ก่อนที่จะกลับเข้ามานั่งโง่ๆในห้องแล้วเปิดทีวีดู

กดเปลี่ยนช่อง กดเปลี่ยนช่อง....

โอ้ย! อิผี! หงุดหงิดตัวเองชิบ ฉันไลน์ไปหาเขาดีไหม?..อย่างน้อยก็ไม่เขินมากเท่าไหร่ กูต้องทำอะไรสักอย่างสิวะ!..อย่าปล่อยไว้แบบนี้ ตีสองไคล์ก็บินแล้วนะเว้ย!

ฉันหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาเปิดแอปไลน์ เลื่อนช่องแชทเป็นรอบที่แปด กว่าจะทำใจกดชืื่อเขาได้

LINE -KAI-