Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 9

สนามบินสุวรรณภูมิ....

"ใช้อะไรไต่นะ ถึงได้บินรูทต่างประเทศเลยอ่ะ^^"

มือฉันที่จับกระเป๋าเดินทางกำแน่น ว่าแล้วเชียว! ฉันต้องโดนแขวะเรื่องรูทบินต่างประเทศ ฉันเบื่อจริงๆพวกที่สวยแต่หน้า..แต่สมองไม่มี ที่ฉันได้เลื่อนระดับบินรูทต่างประเทศเร็ว มันเป็นเพราะความสามารถของฉันต่างหาก...ส่วนพวกเธอน่ะทำอะไรบ้าง ทำไมไม่เอาเวลาจิกกัดคนอื่นไปพัฒนาตัวเอง?!

"มีของไต่ตึงๆ อีกหน่อยคงขึ้น Business และ First class ตามลำดับ ^^"

แน่นอนอยู่แล้ว!!

"ค่ะ..รุ่นพี่ เจแปนไม่ดักดานอยู่แค่ชั้นประหยัดแน่นอนค่ะ คนเราต้องมีการพัฒนาที่สูงขึ้นๆ ว่าไหมคะ^^" ฉันจีบปากจีบคอพูดกับแอร์รุ่นพี่ ถึงปากจะฉีกยิ้มกว้างๆ แต่ในใจนี่อยากจะกระชากหัวมันมาตบสักฉาก

เหอะ ก็ได้แต่คิดในใจ..เพราะแอร์โฮสเตสต้องมีความอดทน... แต่ละไฟลท์ที่บิน ไม่รู้มีกี่ชาติ กี่ศาสนา กี่ร้อยพ่อพันแม่ ฉะนั้น..สิ่งที่ฉันพอจะทำได้คือ ใช้สงครามประสาทกับอีพวกปากดีกว่าสมองนี่

"ที่สูงขึ้น..ใช้เต้าไต่รึป่าวล่ะจ้ะ แหม..ไม่แฟร์เลยน๊า^^" โถ่ๆที่แท้ก็พวกไม่มีอะไรไต่นี่เอง ทั้งเต้าทั้งสมอง...ไม่มีสักอย่าง

"ค่ะ เจแปนก็คิดว่าไม่แฟร์ แต่เจแปนมีเต้าไงค่ะ..อยากใช้ให้เกิดประโยชน์สูงสุดน่ะค่ะ ^^"

"จ้า ไว้พี่จะรายงานเรื่องนี้กับหัวหน้าพนักงานต้อนรับ น้องเจแปนไม่ได้ใช้เต้าไต่ถึง First Class แน่นอน อิอิ^^"

ฉันหยุดเดินทันที ก่อนที่จะยืนนิ่งกัดฟันกรอดๆ มองตามหลังแอร์รุ่นพี่ ที่ตอนนี้หัวเราะคิกคักเดินนำฉันไป

ขอให้วันนี้เป็นวันดีๆ ถ้าฉันได้บินกับแอร์ปากโลวคอสแบบนี้ 12 ชั่วโมง? คงนรกมาก!!

"กูไม่ไหวว่ะไอ้ไม้ กูปวดหัว... แลกกับใครได้ไหมวะ เชี่ยเอ้ย..." เมื่อฉันได้ยินคนคุยกันข้างหลังไวๆ ฉันจึงรีบจับที่ลากกระเป๋าเดินต่อ

"มึงเป็นอะไรวะ ทำหน้าเหมือนจะตาย กูเห็นแล้วเหนื่อย"

"กูจะตายแล้วจริงๆ อยากแดกเหล้า"

"ฟันหญิงสักคนดิวะ...มึงบินแบบนี้ไม่ได้นะไอ้ไคล์"

กรี๊ดดดดดดด! ทำไมฉันต้องได้ยินเรื่องบัดสีบัดเถลิงแบบนี้ด้วย!! สองคนนี้เป็นโรคจิตเเน่เลย ฉันรู้สึกกลัวมาก..รีบก้าวฉับๆลากกระเป๋าเร็วขึ้น แต่เสียงเจ้ากรรม..ก็เหมือนจะใกล้ฉันขึ้นอีก อีก อีก โอ้ย!ใกล้มาก!!

"ฟันหญิง? เหอะ..กูไม่มีอารมณ์ ฟันพี่มึงว่าไปอย่าง"

"อย่ากวนตีน ไปกินแอร์บนเครื่องเถอะ"

ปึก!! "เฮ้ย ไรวะ?!"อยู่ๆฉันก็เบรคกระทันหันเมื่อได้ยินคำว่า 'แอร์บนเครื่อง' จนผู้ชายสองคน..เขาชนหลังฉันเข้าเต็มๆ

แต่ฉันเห็นหมวกที่กระเด็นตก มันไม่ใช่หมวกคนธรรมดาหรือหมวกผู้โดยสาร !!!

มันเป็นหมวกกัปตัน!!!!!

ฉันค่อยๆทรงตัว..หันไปหาเจ้าของหมวกใบนั้น ...แต่พอเห็นตราสัญลักษณ์และโลโก้สายการบิน ก็แทบช็อค!

OMG สายการบิน...เดียวกันกับฉัน!!

"ขอโทษครับ" กัปตันตี๋ๆขอโทษฉันเหมือนไม่เต็มใจ แก้มขาวๆเขาเป็นรอยฝ่ามือ เอ่อ..นับได้ก็ห้านิ้ว ส่วนอีกคนสูงขายาว หน้าตาหล่อดูดิ แต่สายตาเขาที่มองฉันนี่สิ..

เหมือนจะฆ่าฉันไม่ปาน

"ขอโทษทำไมวะ คิดจะหยุดก็หยุด-_-" เสียงนี้ล่ะที่บอกให้กัปตันตี๋ๆไปฟันแอร์บนเครื่อง สาธุ...ถ้าสิ่งศักดิ์สิทธิ์มีจริง อย่าให้ฉันได้บินกับกัปตันสองคนนี้เลย

ฉันกลัว!

"ฉัน..ต้องขอโทษใช่ไหมคะ?^^"

"ใช่-_-" เมื่อกัปตันอีกคนตอบ กัปตันตี๋ก็ส่ายหน้าเบาๆแล้วเดินไปนั่ง ฉันเห็นเขาหยิบโทรศัพท์ขึ้นมาดูแล้วดูอีก ยิ่งเขาทำแบบนั้นฉันยิ่งกลัว กลัวว่าเขาจะรายงานเรื่องนี้กับหัวหน้าพนักงานต้อนรับเข้า!

"กัปตันคะ..เพื่อนกัปตันคนนั้น ช่วยบอกเขาได้ไหมคะ อย่ารายงานเรื่องนี้กับหัวหน้าพนักงานต้อนรับเลยค่ะ ดิฉันเพิ่งเป็นแอร์ได้สี่เดือน มันเศร้ามากค่ะ..ถ้าต้องถูกลดลงไปเป็นแอร์กราวน์^^"

เขาขมวดคิ้วเป็นโบว์มองฉัน

"เศร้ามากเหรอ? น่าสงสารจริงๆ เธอมีบินไฟลท์ไหน?-_-"

"คะ...เอ่อ TX624 ค่ะ "

"เจอกัน-_-" แล้วเขาก็ลากกระเป๋าเดินไปเก็บหมวกทันที ก่อนที่จะฟาดมัน ป้าบ! ใส่เข่าอย่างแรง เหมือนประชดฉัน

ตาบ้า! ทั้งโรคจิต ทั้งนิยมความรุนแรง ไม่อยากจะคิดเลยว่าที่เขาบอกกินแอร์...จะกินรุนแรงขนาดไหน

และคำว่า 'เจอกัน' ของเขามันคืออะไร?! อย่าบอกนะว่า...

จริง ยิ่งกว่าจริง!! คุณตะกวด! นี่มันวันโลกาวินาศอะไรค๊ะ! ต่างประเทศไฟลท์แรกของฉัน!! ฉันเจอสองกัปตันโรคจิตในห้องบรีฟงาน! และเจอแอร์รุ่นพี่ที่ทำหน้าจิกเป็นไก่นั่งอยู่