Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 72

พอบรีฟงานเสร็จ..ฉันก็เดินไปประจำครัวหน้าก่อนเลย เลือกครัวหน้าแบบนี้มันต้องได้เจอกันซึ่งๆหน้าบ้างล่ะ เฮ้อ..ทำไมเป็นแบบนี้ไปได้

พอรับผู้โดยสารขึ้นเครื่อง Take offเสร็จ ฉันก็เตรียมของเสริฟ์ เครื่องบินลำนี้เป็น A380 ลำใหญ่สองชั้น Economy Class จะเหมาชั้นหนึ่งรวมคอมฟอร์ทโซนหรืออะไรก็ว่ากันไป แต่แบ่งชนชั้นชัดเจนก็คือชั้นสองของBusiness และ First class ที่บันไดขึ้นจะติดกับครัวหน้าที่ฉันอยู่พอดิบพอดี...

มีแอร์สองสามคนมาช่วยฉันเตรียมของ และแยกกันเสริฟของว่างกับอาหาร ระหว่างนั้นกัปตันก็พูดทักทายผู้โดยสารไปด้วย เขาแนะนำนักบินผู้ช่วย ฟังแล้วฉันฝืนสุดๆที่จะไม่ให้ตัวเองกลอกตาใส่ เพราะรายงานความสูงจากระดับน้ำทะเล สภาพอากาศปลายทาง เสียงซอฟท์แตกต่างที่คุยกับฉันมาก

ก็นะ!!มันคืองาน! ขนาดฉันผู้แบกรับสารพัดปัญหา ฉันยังต้องยิ้มต้อนรับผู้โดยสารเลย... แต่ตอนนี้ฉันเริ่มยิ้มไม่ออกแล้วแหละ เพราะฉันต้องเข้าไปเสริฟของว่างให้เขา

ก้อก ก้อก ก้อก... เคาะเสร็จฉันก็เปิดประตูเขาไป ก่อนจะยืนมองเครื่ิองที่ขับผ่านเมฆนิดหน่อย แล้วเผลอถอนหายใจเฮือกใหญ่ออกมา

"เฮ้อ..กาแฟค่ะ" นักบินผู้ช่วยหันขวับมามองฉัน แต่กัปตันต้นไม้เขานิ่งและนั่งกอดอกมองตรงไม่สนใจ

"ครับๆขอบคุณครับ กัปตันต้นไม้กาแฟไหมครับ?^^"

"อื้ม วางไว้ตรงนั้นแหละ" โถ่... ขี้งอนไม่มีใครเกิน

"แหม สงสัยอารมณ์ไม่ดี..ทะเลาะกับแฟนมาแน่นอน นี่ๆผับที่เกาหลีสาวเด็ดมากครับกัปตัน ผ่อนคลายหน่อยมั้ย^^"

'สาวเด็ดมาก' คำนี้ทำกัปตันหันขวับไปมองนักบินผู้ช่วยทันที โอ้ย!ฉันอยากจะฟาดด้วยถาดชะมัด ทำไมต้องสนอกสนใจทั้งที่ฉันยืนหัวโด่อยู่ตรงนี้ด้วย!!

"จริงเหรอวะ..แลนด์เสร็จต้องจัด" จัด?! เหอะ! ไอ้คนมักมากในกาม

"ใช่ครับ..เปิดโต๊ะวีไอพีครับกัปตัน เราจะดึงสาวที่เดินผ่านขึ้นมานั่งด้วยเมื่อไหร่ก็ได้ สังคม one night stand ดีๆนี่เอง ตื่นเช้ามาก็แยกย้าย กลับไปอย่าให้เมียรู้^^" ฉันเม้มปากกัดฟันกรอด เมื่อเห็นใครบางคนสนอกสนใจจนข้ามหัวฉัน เขารู้นะว่าฉันยืนอยู่..รู้แต่ก็ยังอยากมีส่วนร่วมกับคนอื่น!

"เออว่ะ..ดี "

"อะแฮ่ม! รับอะไรอีกไหมคะ จะได้ออกไป^^" ฉันถามเสียงแข็ง จนนักบินผู้ช่วยหันมายิ้มเจื่อนๆให้

"โทษทีๆ ว่าแต่คืนนี้ไปด้วยกันไหมเจแปน แฟนว่ารึป่าว^^?"

"จะว่าได้ไงคะ เจแปนโสด..กะจะไปหาเอาข้างหน้า คืนนี้นัดกับพี่นาเดียร์ไปบาร์โฮสแล้วค่ะ อยากไปส่องอปป้าเรียลๆ ขอบคุณที่ชวนนะคะ^^"

"ไม่อยากจะเชื่อว่าโสด ว่าแต่ผู้โดยสารเรียบร้อยใช่ไหม? ไม่มีใครมีปัญหานะ^^"

"มีค่ะ มีแค่กัปตัน เอ้ย มีแค่บางคน..^^" ฉันตอบเสร็จก็ก้มหน้านิดหนึ่งแล้วหันหลังเดินออกมา เอาสิ!งอนกันนานข้ามวัน แถมยังจะไปเที่ยวผับเที่ยวหญิงอีก บอกเลย..ถ้ามีอะไรกับคนอื่นฉันไม่ยอมแน่ ทำไมคิดๆแล้วแสบตาขึ้นมานะ! อย่าร้องนะเจแปน

ฮึบไว้!

ฉันดึงเก้าอี้นั่ง..มองแผงวงจรถอนหายใจอยู่สิบรอบ ไม่รู้จะทำยังไงกับคนในห้องเล็กข้างหลังดี จนผู้โดยสารเริ่มหลับ พี่นาเดียร์ก็เดินลงมาคุยกับฉัน เพราะเราบินไฟลท์กลางวันและบินแค่ห้าชั่วโมง แอร์ทุกคนเลยไม่มีใครลงไปนอนพัก โอกาสที่ฉันจะได้คุยปรับความเข้าใจเลยน้อยมาก เพราะขนาดห้องน้ำ..กัปตันต้นไม้ยังไม่ออกมาเข้าเลย

"พี่นาเดียร์ แฟนพี่นาเดียร์ขี้งอนไหมคะ" ฉันถามเสียงอ่อน ก่อนจะเอาหัวพิงแล้วเหลือบมองพี่นาเดียร์รอคำตอบ

"ก็ขี้งอนนะ งอนปกติของคนเป็นแฟนกัน"

"ถ้างอนข้ามวันปกติไหมคะ?"

"ก็ยังปกติ แต่ทางที่ดีพี่ว่าเรื่องแบบนี้ คุยกันให้เคลียร์ดีกว่่า อย่าปล่อยให้ข้ามวันเพราะเดี๋ยวจะเฉยเมยใส่กันจนชิน และสุดท้าย..จ้า เลิกกัน"

"ค่ะ...เหนื่อยใจ"

พี่นาเดียร์ตบไหล่ฉันเบาๆแล้วส่งยิ้มให้

"ทะเลาะกันหนักเลยสินะ เอาน่า...แลนด์ก็ค่อยๆคุย อ้อนๆง้อๆเดี๋ยวก็หายเอง"

"ง้ออะไรล่ะคะ แลนด์เสร็จเขาจะไปเที่ยวผับ หมั่นไส้ชะมัด...พูดไม่เห็นหัวเราด้วย"

ฉันบ่นอุบอิบจนพี่นาเดียร์ถอนหายใจตาม และเราก็ต้องรีบแยกย้าย เมื่อประตูห้องนักบินถูกเปิดออกมา

กัปตัน...

"อ่าส์ อยู่นิ่งๆ..และอย่าเสียงดัง"

"กัปตันทำไมไม่คุยกันดีๆคะ อื้อ~ กัปตันขา" มือสองข้างกัปตันใช้งานครบ เขาทั้งจับเอวทั้งจับแขนฉันไขว้หลัง จนตอนนี้หน้าฉันเริ่มแนบชิดผนังห้องน้ำ เมื่อเขาเร่งจังหวะเร็วจนร้องเท้าส้นสูง ประคองร่างไม่ไหว

ปึก ปึก ปึก ปึก !

"กัปตัน อ๊ะ อ๊ะ อ๊ะ"

"อย่าเสียงดัง! อ่าส์ "เสียงดุข้างหลังดังพร้อมกับเสียงครางนุ่มๆ ก่อนสุดท้ายมือที่บีบเอว..จะฟาดกับบั้นท้ายฉัน

เขาทั้งบีบ ทั้งตี ทั้งเค้น ทั้งถกกระโปรงทรงเอฉันขึ้นเหนือเอว ก่อนจะเร่งจังหวะกดแก่นกายใส่ถี่ๆไร้ความปรานีฉัน

จนสุดท้ายความดุดันของแก่นกายไม่ใจเย็นตาม มันเกร็งและกระตุกตุบๆใส่โพรงสาวฉันหลายที

"อื้ม!" เขาบีบบั้นท้ายและครางออกมาเฮือกสุดท้าย ในลำคอ ก่อนจะถอดมันออกมาช้าๆแล้วดึงทิชชู่มาเช็ดให้

จนฉันที่ยืนหันหลังอยู่ รีบหมุนตัวทรุดนั่งและถอนหายใจ ก่อนจะเงยหน้าขึ้นจ้องกัปตันต้นไม้..ที่กำลังใส่กางเกงปกติเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"กับตันคะ..."

"Cabin crew prepare for landing " ฉันเงียบกริบ มองเจ้าของคำสั่งที่ฉันไม่สามารถขัดมันได้ จนกัปตันต้นไม้..เขาชี้ให้ฉันจัดการตัวเอง และเปิดประตูออกไปทันที

ฉันจึงรีบลุกขึ้นไปล็อกห้องน้ำอีกครั้ง และนั่งเงียบๆคนเดียว ให้ตาย...ฉันแค่จะบอกว่า ฉันยังไม่เสร็จ!

เขาระบายอารมณ์แค่ของตัวเองแล้วฉันล่ะ! เฮ้อ...พอฉันสงบสติอารมณ์ที่ค้างบนยอดได้ ฉันก็รีบออกมา เพราะได้ยินเสียงกัปตันประกาศว่าเขากำลังลดระดับสู่สนามบินอินชอนประเทศเกาหลีใต้แล้ว

หึ เอาเครื่องลงเสร็จ..ก็ช่วยฉันลงจากยอดด้วยนะ