Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 79
สรุปบท BAIMAI & KAI | ความคิดและถึง: Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน
อ่านสรุป BAIMAI & KAI | ความคิดและถึง จาก Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน โดย โนเนจัง
บทที่ BAIMAI & KAI | ความคิดและถึง คืออีกหนึ่งตอนเด่นในนิยายโรแมนซ์ Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน ที่นักอ่านห้ามพลาด การดำเนินเรื่องในตอนนี้จะทำให้คุณเข้าใจตัวละครมากขึ้น พร้อมกับพลิกสถานการณ์ที่ไม่มีใครคาดคิด เขียนโดย โนเนจัง อย่างเฉียบคมและลึกซึ้ง
ไคล์ปล่อยข้างในอีกแล้ว ทำไมวะ! ดึงออกมาข้างนอกมันยากนักรึไง?
"ไคล์ ปล่อยข้างนอกบ้างสิ ฉันขี้เกียจกินยาคุม-_-"
"ไม่ทัน ผมไม่ได้เก่งขนาดนั้น" เหรอ?! เกือบตายนะเมื่อกี้ กูหายใจไม่ทันแบบจริงจังมาก
"ถ้างั้นก็ใส่ถุง-_-" ไคล์ดึงแก่นกายออกมาแล้วส่ายหน้ารัว
"แรกเริ่มเราสดยังไง ต่อไปเราต้องสดอย่างงั้น" อะไรวะ! กูไม่มีสิทธิเลือกอะไรเลย หอยก็หอยกู
ฉันนอนขมวดคิ้วหงุดหงิด พอหลังจากไคล์เช็ดทำความสะอาดให้เสร็จ เขาก็ขึ้นมานอนกอดฉันสักพัก กอดไม่พอ!แถมยังหอมแก้มฉันซ้ายขวาประมาณสิบหอมได้ จนใกล้ถึงเวลาบินนู่นล่ะ...ฉันถึงเดินมาส่งเขาหน้าห้อง
"ไปบินแล้วนะ"
ฟอด~ หอมอีกแล้ว!
"พอแล้ว ขับเครื่องบินดีๆล่ะ มีสติ มีสมาธิ" ฉันอมยิ้ม พร้อมกับจิ้มไปที่อกเขา จนไคล์เขาจับนิ้วฉันขึ้นไปกัดเบาๆ
"คิดถึงแน่เลย...วันหลังไปด้วยกันนะ" พอฉันพยักหน้าตอบ มือที่จับนิ้วอยู่ก็จับข้อมือฉัน เขากระตุกดึงร่างบางโผเข้าไปกอดแนบอก
ไคล์กอด ไคล์ลูบหลังฉัน แล้วหอมแก้มฉันอีกซ้ายขวาฟอดใหญ่
"ป้าครับ อย่านอกใจผมนะ..."
"ไม่นอก เอ่อ...ไม่ทำแบบนั้นอยู่แล้ว" เขาถอดกอดออกมายิ้มกริ่ม เเถมยังจิ้มแก้มฉันเล่น
"ครับ แต่เนี่ยผมไม่อยากให้ป้ายิ้มให้ใคร รู้ไหมป้ายิ้มน่ารักมาก ผมกลัวมีคนแย่งป้าไปจากผม" งานอ้อนก็มา...แถมมีคนเดินเสนอหน้ายิ้มแป้นมาอีกคน
"ว๊ายๆ! ไม่มีใครแย่งใบไม้หรอกค่าคุณกัปตัน แต่ก้านแก้วแย่งคุณกัปตันไปจากใบไม้ได้ไหมค๊ะ"
เสียงนรกแตกของก้านแก้ว ทำฉันกับไคล์รีบผละออกจากกันทันที ก่อนที่มันจะเดินมาถึงแล้วคว้าหมับ! ไปที่แขนไคล์ แถมควงและเอาแก้มซบ
"ผัวเพื่อนก็เหมือนผัวเรา เนอะใบไม้" ฉันเม้มปาก อยากวิ่งไปหยิบมีดแต่กลัวอีกก้านมันลากไคล์เข้าห้องตัวเองก่อน
ส่วนพ่อนักบินคนหล่อก็ไม่ทำบ้าอะไรเลย ยืนให้มันลูบแขนลูบขาอยู่ได้
"พออีก้าน ไคล์เขาจะไปบิน" ฉันรีบแกะมือก้านแก้วและดึงมันออกมาห่างๆไคล์ แต่มันยังทำตัวอ่อนปวกเปียกไร้เรี่ยวแรง เซไปซบไคล์อีก!!
"โอ้ย..เพลีย กัปตันขา..ตัวหอมจังวันหลังไปห้องก้านแก้วนะคะ จะดมทั้งคืนเลย" ไคล์ยิ้มแล้วแตะมือก้านแก้วที่จับแขนเขา
แตะมือ! กูไม่ยอมนะ!
"ใจเย็นๆครับ" บอกมันใจเย็น แต่กูไม่ใจเย็นแล้วนะ ไปแตะมือมันแบบนั้นได้ยังไง!
"ใจเย็นไม่ไหวค่ะ คุณกัปตันน่ารักน่ากินขนาดนี้ หิวค่ะหิว" แล้วมือมันก็ขึ้นไปลูบแผงอกไคล์!
"อีก้านพอ! ของกูนะ..."
"อะไรนะๆ คุณกัปตันขา..มันหึงคุณกัปตันแล้วค่ะ" มือข้างนึงเกาะแขนไคล์ อีกข้างชี้หน้ากู...มันชักจะกวนประสาทเกินไปแล้ว อีกคนก็เหมือนกัน..ยิ้มอยู่นั่นแหละ สงสัยชอบให้คนอื่นถึงเนื้อถึงตัว
"ป้าหึงผมเหรอครับ?"
"ก็...อืม! ไปบินได้แล้วเดี๋ยวไม่ทัน" พอก้านแก้วเผลอ ฉันก็เดินไปดึงมันออกมา ก่อนจะเกาะแขนไคล์แล้วเขย่งขึ้นไปหอมแก้มเขา หอมหนักๆเน้นๆหนึ่งที
"เดินทางปลอดภัยนะ"
"ครับที่รัก เดี๋ยวจะรีบกลับนะ"
"โอ้ยยย บ้ายบายที่รัก เดินทางปลอดภัยนะคะ" อีก้าน!
"ครับพี่ก้าน^^" ไคล์ยิ้มให้ก้านแก้ว แล้วก็ลากกระเป๋าไปขึ้นลิฟต์ พร้อมๆกับกระเทยหัวโปกที่มันรีบวิ่งไปแตะคีย์การ์ดเข้าห้องตัวเอง ช่างมัน..ให้อภัยในวันนี้ค่อยไปดักตีในวันหน้า
คืนนี้ฉันนอนฝันหวานทั้งคืน เพราะเพลียจากการเสียตัวมาสองรอบเน้นๆ ตื่นมาก็รีบอาบน้ำแต่งตัวไปทำงานปกติ ส่วนไคล์เขาบินอยู่..ใช้ไวไฟบนเครื่องส่งรูปมาให้ดูตลอดเลย เป็นรูปกระจกเครื่องบินมีเมฆมีฝนจวบจนของกินบนเครื่องที่หุ้มฟอยล์สีเงิน และเขาก็รายงานว่าอีกกี่ชั่วโมงจะแลนด์ดิ้งที่มิวนิค
บริษัท มาสเตอร์มอนสเตอร์...
ก้อก ก้อก ก้อก
"เชิญ"
"คุณใบไม้ครับ รายงานช่องโหว่ความปลอดภัยระบบชำระเงินของลูกค้าครับ รบกวนเซ็นและตรวจสอบ หากมีข้อสงสัยอะไร ถามผมได้เลยครับ^^"
ฉันดึงแฟ้มเอกสารมาเปิดดู โดยไม่ได้สนใจว่าใครถือเข้ามา พอเห็นเอกสารมีรายละเอียดยิบย่อยหลายหน้า..ฉันจึงชี้สั่งให้พนักงานคนนั้นนั่งลงตรงข้าม แล้วเงยหน้าขึ้นถามเขา
"ตรงนี้...เดี๋ยวนะ นายชื่อเชนใช่ไหม?-_-"
"ครับ^^"
จนตอนนี้ผมเหนื่อยมาก เดินลากกระเป๋าแต่ตาแม่งจะหลับ เมื่อวานคงสูญเสียพลังงานกับตัวนุ่มนิ่มของยัยป้าเยอะไป
"กัปตันคะ..กัปตัน" ผมหยุดเดินแล้วหันไปมองตามเสียง จนมีแอร์โฮสเตสคนนึงเธอเดินเร็วๆมา
"ครับ มีอะไรครับ?" ผมขานรับและถามตามมารยาท ขณะนั้นก็รีบลากกระเป๋าเดินต่อ เพราะรถมินิบัสสายการบินมาจอดรอแล้ว ส่วนแอร์คนนั้นเธอก็ตามติดถึงขึ้นเลือกที่นั่งหลังผม
ผมรู้..ว่าเธอต้องการอะไร ยิ่งตอนนี้เธอยื่นหน้ามาพูดใกล้ๆ ผมยิ่งรู้ชัด
"อาบน้ำพักผ่อน ค่ำๆเราไปแฮงค์เอ้าท์กันไหมคะ? " ผมไม่ตอบเพราะปวดหัว จึงนั่งนิ่งเปิดโทรศัพท์สลับซิมส์ กะจะไลน์บอกยัยป้าหน่อยว่าถึงแล้ว แต่เธอคนนั้นก็พูดขึ้นมาอีก
"จะขอไลน์กวางเหรอคะ? ได้ค่ะคุยในไลน์ก็ได้" ผมไม่ได้สนใจประโยคนี้ ไม่รู้ว่าแอร์ข้างหลังเธอคุยกับใครอยู่ เพราะผมแค่จะเข้าไลน์โทรหายัยป้า
"กัปตันลงนิ่มมากเลย คืนนี้..." อ้าวคุยกับผม? ผมจึงหันไปมองเธองงๆ แต่ไม่ทันได้อ้าปากถาม...โทรศัพท์ในมือผมก็สั่นขึ้นมาซะก่อน
ครืน ครืน BAIMAI ~ LINE Video Calling
ผมรีบหันกลับมารับสายทันที จนแอร์ข้างหลังชื่อกวางอะไรสักอย่างเธอขมวดคิ้วทำหน้าไม่เข้าใจ ช่างเถอะ..ผมรีบใส่หูฟังและกดรับสาย ไม่อยากให้เสียงมันรบกวนเวลาพักผ่อนใคร
"คิดถึงจัง" ทันทีที่ผมเห็นหน้ายัยป้า ผมก็ยิ้มกว้าง..เธอพิงโทรศัพท์ไว้และนั่งทำงานอยู่
(บ้า! ถึงแล้วใช่ไหม?)
"ถึงแล้ว โทรมาเป๊ะ..สงสัยทนคนคิดถึงผมไม่ไหว"
(ไม่คิดถึง แต่ตั้งแจ้งเตือนใน Flight Radar ไว้ เหนื่อยไหมคนขับเครื่องบิน?) น่ารักชะมัด ยัยป้าควงปากกาส่งยิ้มน้อยๆมาให้ผมด้วย
"เหนื่อย และคิดถึงใจจะขาด"
(น้ำเน่า)
"ทำไม ไม่คิดถึงผมเหรอครับ?"
(ก็คิดถึง..ไคล์ทำไมแกอ้อนเก่งนักนะ)
"อ้อนเก่ง แล้วทำไมป้าไม่รับรักผมล่ะ..." ยัยป้าของผมรีบหมุนเก้าอี้หลบมุมทันที ให้ผมเดา..เธอคงเขินจนทำอะไรไม่ถูก
ผมเข้าใจ ผมก็เขินเหมือนกัน..เพราะผมพูดมันออกมาจากใจทุกอย่าง กลับไปผมจะเซอร์ไพรส์ขอเป็นแฟนจริงจัง เอาแบบยัยป้าปฎิเสธไม่ได้เลย
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน