Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 81

ฉันนอนขดตัวเอามือกุมท้อง ลุกนั่งก็แล้วทำอะไรก็แล้วมันไม่ดีขึ้น เมนส์ฉันเพิ่งหายจะเป็นเมนส์อีกก็ไม่น่าใช่ แล้วอาการเวียนหัวจะอ้วกมันคืออะไร?

"เป็นอะไร? ทำไมทำหน้าแบบนั้น" ฉันเม้มปากส่ายหน้าเบาๆ ก่อนจะยกมือที่กุมท้องมากุมขมับตัวเอง

"เจแปนเหมือนจะอ้วก เหมือนจะปวดท้อง เหมือนจะปวดหัว"

เขาวางโทรศัพท์เครื่องใหม่ที่เพิ่งได้จากกล่องจดหมาย แล้วขึ้นเตียงมาอังหน้าผากฉัน

"อุ่นๆ ไปโรงพยาบาลไหม?"

"คะ? อย่าเพิ่งดีกว่า กัปตันช่วยหยิบกระเป๋าให้เจแปนหน่อย อยากอ่านฉลากยาคุมค่ะ" เขาไม่ลุกไปหยิบให้ แต่ขมวดคิ้วนึกคิดบนเตียงและมองหน้าฉัน

"เออ ผลข้างเคียงยาคุมรึป่าววะ? ไปโรงพยาบาลเถอะ" พูดจบเขาก็ลุกขึ้น ก่อนจะเดินอ้อมมาอีกฝั่งเพื่ออุ้มฉัน เมื่อเราเดินผ่านกระเป๋ากัน..ฉันก็รีบคว้ามันมาเปิดดูทันที

พอหยิบยาได้เปิดอ่านฉลาก ใช่..สมควรแล้ว ฉันมันสมควรกับคำว่าเจแปนเมียโง่จริงๆ

ฉันลืมไปได้ไง เขาห้ามกินเกินสองกล่องต่อเดือน และอาการแบบนี้ฉันต้องทนเท่านั้น เดี๋ยวมันก็หายเอง..หายภายใน24 ชั่วโมง ฉันอ่านออกเสียงชัดทุกคำระหว่างที่กัปตันหยิบกุญแจรถ จนเขาวางฉันลงที่โซฟาและทำหน้าเครียด

"ไม่ต้องกินแล้ว พอ"

"ไม่ได้ เราต้องคุมกำเนิดนะคะ!"

"ฟังก่อน คานะถามฉันเหมือนกัน..ว่าเธอกินไปกี่ครั้งแล้ว ฉันบอกครั้งนี้เป็นครั้งที่สองของเดือน คานะกำชับมา ว่าห้ามกินอีกถ้ามีอะไรกันบ่อย..ควรกินยาคุมแบบแผง-_-"

เขาไม่ได้เรียกว่าบ่อย เขาเรียกว่าทุกวัน!..

"แบบนั้นต้องรอประจำเดือนมาไม่ใช่เหรอคะ? เจแปนลืมสนิทเลย แต่ช่างเถอะ..ตอนนี้เราต้องหาวิธีคุมชั่วคราวที่ไม่ใช่ยาคุมฉุกเฉิน"

"อืม ฉันก็ลืมให้เธอกิน -_-" ฉันนั่งทำหน้ามุ่ย รู้สึกอารมณ์ขุ่นๆสมองตื้อๆยังไงไม่รู้ จนกัปตันนั่งลงข้างๆแล้วกอดฉัน

"อย่าเพิ่งท้องล่ะ รอให้ขึ้นFirst class ตามที่หวังก่อน ค่อยว่ากัน" ฉันเงยหน้าขึ้นมองเขา ฉันไม่ได้อยากท้อง ไม่อยากเลย...ฉันเพิ่งเป็นแอร์ งานกำลังลงตัว ฉันไม่อยากพักงานอุ้มท้องนอนอยู่ห้องเฉยๆ

"งั้น กัปตันใส่ถุงยางได้ไหมคะ?" เขาถอนหายใจเฮือกใหญ่แล้วหันไปทางอื่น

"เฮ้อ! ฉันเข้าวงการสดแล้ว...ออกไม่ได้"

"ยังไง แสดงว่าก่อนหน้านี้กัปตันไม่เคยสดกับใครเหรอคะ? โกหกรึป่าว...ทำไมตอนที่ข่มขืนเจแปนบนเครื่องอยู่ๆก็ดันพรวดเข้ามา"

"ฉันจับแปปเดี๋ยวก็รู้ว่าเธอบริสุทธิ์...และตอนนั้นฉันชอบเธอมาก" ชอบมาก?

"ชะ..ชอบมากเหรอคะ? ชอบตอนไหน ยังไง อยากรู้ค่ะ" ฉันลืมอาการปวดท้องไปเลย รีบโน้มไปซบอกแฟนฟังเสียงหัวใจที่เต้นแรงๆของเขา

"ก็ตั้งแต่เห็นบั้นท้ายเธอที่ทางเดินสนามบิน จนได้ยินเธอเถียงกับเจ๊นาเดียร์เรื่องนั้น ตอนนั้นฉันฟังๆแล้ว...คิดว่าเธอเป็นผู้หญิงอย่างว่า ผู้หญิงที่ทำได้ทุกอย่างเพื่อเงิน ก็เลย..อยากฟันเธอเล่น"

"ผิดคาดล่ะสิ เจแปนบริสุทธิ์ร้อยเปอร์เซ็นต์ อิอิ" เขาเกี่ยวนิ้วเล่นปลายผมฉัน แล้วหัวเราะเบาๆ

"หึหึ ใช่แถมซื่อบื้อด้วย..คราวหลังอย่าไว้ใจใครอีกนะ เพื่อนแอร์คนไหนก็ห้ามไว้ใจ เว้นเจ๊นาเดียร์กับเจ๊แพท สองคนนี้ไม่ดีแค่ปาก อย่างอื่นไม่มีอะไร"

"ค่ะ ตอนนั้นกวางใสๆนี่คะ ดูไม่มีพิษภัย..แต่พออีกวันบอกอยากกินกัปตันไคล์ซะงั้น อยากกินทั้งที่ตัวเองมีแฟนแล้ว เจแปนบายเลยค่ะ ไม่ชอบ! อย่าได้พบอย่าเจอกันอีก"

"ห้ะ? อยากกินไอ้ไคล์เหรอ? เออ..คนอยากกินมันเยอะว่ะ .... " อยู่ๆกัปตันต้นไม้ก็เงียบ และเหยียดตัวตรง ก่อนที่เขาจะมองฉันแวบนึงแล้วลุกขึ้นไปหยิบโทรศัพท์

"มีอะไรคะ?"

"คุ้นๆเห็นในไทม์ไลน์ใครสักคน ว่าสองคนนั้นบินด้วยกัน ถ้าไอ้ไคล์มันหลวมตัวไปเล่นด้วย ฉันเอามันตายแน่!" ฉันรีบชะเง้อดูจอกับเขาทันที ตอนนี้อาการวิงเวียนศรีษะหายไปหมดแล้ว เหลือแต่ความอยากรู้อยากเห็นและลุ้น ลุ้นว่ากัปตันต้นไม้จะทำอะไร

"กัปตันไคล์ไม่ทันคนเหรอคะ? ไม่อยากจะเชื่อ"