Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 82

"........"

"พี่ฮาวาย!!!" ฉันรีบเข้าเกียร์ถอยรถ กำลังเลี้ยวออกจากซอง ก็ได้ยินเสียงโทรศัพท์สั่นในกระเป๋าเสื้อพี่ฮาวายก่อน

ครืนนนนน ครืนนนนนน ~!

ฉันจับพวงมาลัยมองตามเสียง มองด้วยความลังเลว่าจะหยิบมันมารับดีไหม ซึ่งไม่แน่..อาจจะเป็นเพื่อนหมอพี่ฮาวายหรือใครก็ได้ในวงการแพทย์ และเสี้ยวนาทีนั้นฉันจึงเหยียบเบรคกระทันหัน....แล้วหันไปหาพี่ฮาวายทันที แต่มือไม่ทันเอื้อมถึงกระเป๋าเสื้อ พี่เขาก็ลุกขึ้น....งัวเงียหยิบโทรศัพท์รับ

!!!!!!!??!!TOT

"ครับแม่..."ฉันที่จอดรถนิ่งสนิท กำพวงมาลัยอ้าปากค้าง ช็อคที่พี่ฮาวายหลับลึกเหมือนซ้อมตาย และช็อคคูณสองที่ปลายสายเป็นแม่พี่เขา

"ครับ ผมงีบที่โรงพยาบาลนิดหน่อย บ่ายๆจะกลับ...แม่ทานก่อนเลยครับ ครับผม"

แล้วพี่ฮาวายก็กดวางปรับเบาะขึ้นนั่งปกติ แถมยังหันมามองฉันยิ้มๆเหมือนไม่มีอะไรเกิดขึ้น

"ถึงรึยัง อ้าว..ถึงแล้วทำไมเจแปนไม่จอดรถ? จะไปไหน?" ฉันพยักหน้าแล้วถอยรถจอดอย่างว่าง่าย ระหว่างถอย...ก็เก้ๆกังๆมองพี่ชายไม่เข้าใจ

จนเราลงจากรถไปแตะคีย์การ์ดขึ้นลิฟต์ ฉันเห็นพี่ฮาวายสดชื่นปกติจึงถามเพื่อความแน่ใจ ว่าพี่ชายฉันน่ะ..คือคนปกติใช่ไหม? คนบ้าอะไรฉันทั้งตะโกนทั้งร้องไห้ปลุกยังไงก็ไม่ตื่น-_-

"พี่ฮาวาย...หลับแบบนี้ตลอดเลยเหรอคะ?"

"หลับ? อ๋อ...เมื่อกี้เจแปนปลุกพี่แล้วใช่ไหม^^?" ฉันกระชับกระเป๋าสะพายขึ้นพาดบ่า แล้วพยักหน้าเบาๆ

"ค่ะ"

"ปกติ เวลาพี่เหนื่อย...พี่จะหลับลึกแบบนี้แหละ มีสิ่งเดียวที่ปลุกได้ก็คือเสียงสั่นโทรศัพท์ พี่ก็ไม่เข้าใจเหมือนกันว่าเพราะอะไร ตลกดีนะ^^"

ฉันยิ้มแห้งๆแล้วลูบแขนตัวเอง ขนลุก..พี่ฮาวายตลกแต่ฉันไม่ตลกด้วย ฉันใจหายใจคว่ำหมด.. ตอนนั้นฉันกลัวจริงๆนะ น้องก็ยังไม่หาย...กลัวพี่ชายเป็นอะไรอีกคน

พอขึ้นมาถึงห้อง..เราก็เคาะประตูสองสามที ก่อนที่ฉันจะแตะคีย์การ์ดเข้าไป เพราะฉันกลัวใจน้องสาว..ไม่รู้ไทเปจะฉายภาพอะไรเซอร์ไพรส์ฉันกับพี่ฮาวายอีก

แล้วมันก็เซอร์ไพรส์จริงๆ เซอร์ไพรส์หนักมาก...เพราะฉันเดินเข้ามาเห็นไทเปนั่งวาดรูปเชนอยู่!! แต่พอฉันหันไปสะกิดพี่ฮาวายดู พี่ฮาวายรีบเดินไปนั่งข้างๆไทเปก่อนซะงั้น

"ไงบ้าง นี่เหรอที่โม้พี่เมื่อคืน สวยมากไทเป ทำไมวาดเชนสวยแบบนี้ล่ะ^^" เชนตกใจรีบลุกขึ้นเดินมาดูทันที จนไทเปเธอรีบกอดรูปสเก็ตนั้นไว้

"ไม่ให้ดู จะสวยหรือหล่อก็แฟนไทเปค่ะ^^" เชนเอามือกอดอกหัวเราะ ก่อนจะเอียงซ้ายทีขวาทีแกล้งและแอบดูรูปที่ไทเปวาด

"อะไรคะเนี่ย?...เจแปนไม่อยู่ มีอะไรอัพเดทบ้างไทเปหันมาวาดรูปแล้วเหรอ ^^?" ไทเปหันมายิ้ม แล้วไล่เชนกลับไปนั่งเป็นแบบเหมือนเดิม

"ใช่ค่ะ เพิ่งเริ่มเมื่อวาน...พอดีพี่ฮาวายพาไปเที่ยว และแนะนำเพื่อนหล่อๆให้รู้จัก พี่คนนั้นเขาแนะนำให้วาด วาดอะไรก็ได้เขาจะรับซื้อ^^"

วาดรูป? รับซื้อ? เพื่อนหล่อๆที่ว่า..ขอให้เป็นจิตแพทย์ทีเถอะ ฉันยืนคิดตามและคิดไปในทางที่ดีไว้ก่อน คิดทั้งที่สายตาเพ่งมองไปที่ไทเปอยู่แบบนั้น

จนพี่ฮาวายหันมาขยิบตาเป็นนัยๆ ฉันถึงหลุดออกจากภวังค์ได้ และมันใช่แล้วล่ะ ใช่แน่ๆ..พี่ฮาวายกำลังทำได้ สงสัยที่ไม่ได้เล่าให้ฉันฟังเพราะตอนนั้นเหนื่อยมาก

ฉันจึงตัดสินใจเดินไปนั่งข้างๆไทเป มองตามหัวดินสอที่เธอกำลังวาดอยู่

"สวยจัง..ไทเปเก่งมาก อ่ะนี่ๆ..พี่ซื้อลิปสติกมาฝากแทบเหมาช็อปเขาเลยนะ^^" ฉันเปิดกระเป๋า..แล้วหยิบลิปสติกหลายแท่งวางบนตักไทเป

"ขอบคุณนะคะ ไหนขอลองหน่อย ^^" พอไทเปวางดินสอมาสนใจลิปสติก เชนเขาก็รีบลุกขึ้น..เดินมาดูรูปที่ไทเปวาดทันที เขาลูบหัวไทเปเบาๆแถมยังชมรูปนั้นไม่หยุด