Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 83
สรุปบท JAPAN | การพบเจอ: Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน
JAPAN | การพบเจอ – ตอนที่ต้องอ่านของ Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน
ตอนนี้ของ Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน โดย โนเนจัง ถือเป็นช่วงเวลาสำคัญของนิยายโรแมนซ์ทั้งเรื่อง ด้วยบทสนทนาทรงพลัง ความสัมพันธ์ของตัวละครที่พัฒนา และเหตุการณ์ที่เปลี่ยนโทนเรื่องอย่างสิ้นเชิง JAPAN | การพบเจอ จะทำให้คุณอยากอ่านต่อทันที
"เจแปนไม่ต้องกลัว พี่ก็อยู่..แม่พี่แก่แล้วนะ ตอนนี้ท่านไม่ได้คิดอะไรเลย คิดแต่อยากมีหลาน^^"
ฉันเช็ดน้ำตาออกจากแก้ม แล้วพยักหน้าเบาๆ
"ค่ะ...ไว้เจแปนจะคิดดูอีกที ขอบคุณนะคะสำหรับเรื่องทั้งหมด"
"ขอบคุณอะไรล่ะ..ไทเปก็น้องพี่เหมือนกัน ไม่เอาๆไม่ร้อง^^" ฉันยิ้มให้พี่ฮาวายแล้วเช็ดน้ำตาอีกครั้ง ก่อนจะรีบกลับเข้าห้อง เพราะไทเปกับเชนเริ่มหันมามองแปลกๆ
แล้วเราก็สั่งอาหารขึ้นมากินบนห้อง และนั่งดูหนังกัน จนสักพักฉันขอตัวนั่งแท็กซี่กลับก่อน เพราะฉันลืมยาคุมฉุกเฉินไว้ที่ห้อง และตอนนี้มันก็ถึงเวลากินแล้ว
แต่ที่จริงเหตุผลมันไม่ใช่แค่ยาคุม..ฉันอยากกลับไปคิดอะไรคนเดียวมากกว่า บอกตามตรงฉันกลัวแม่พี่ฮาวายมาก ท่านทั้งดุและเด็ดขาด เหมือนที่สั่งทำร้ายครอบครัวฉัน..ตอนนั้นท่านไม่ปราณีหรือเห็นแก่เด็กตาดำๆเลยสักนิด
ถึงห้องฉันก็นอนคิดอะไรเรื่อยเปื่อย จนตัวเองมึนยาคุมอีกรอบและหลับไป ตื่นมาก็เจอกัปตันต้นไม้เขาซื้อกัปข้าวมาเต็มโต๊ะและกำลังแกะใส่จาน กลิ่นหอมที่ตลบอบอวลไปทั้งห้องนั้น มันทำฉันที่ปวดหัวหนักๆรู้สึกโล่งขึ้นมาทันที
"คุณแฟน ไปเหมาเยาวราชมาอีกแล้วเหรอคะ?" ฉันเดินไปสวมกอดกัปตันจากด้านหลัง ตอนนี้เขาใส่แค่กางเกงขาสั้นกับผ้ากันเปื้อน ส่วนเสื้อน่ะไม่ใส่...
"ป่าว ร้านแถวบ้าน..เธอกินยาคุมอีกเม็ดแล้วสินะ เป็นไงปวดหัวไหม?" ฉันพยักหน้าถูๆตรงแผ่นหลังเขา และตอบเสียงอู้อี้ไป
"ค่ะ...มึนจนเผลอหลับ"
"งั้นกินข้าวก่อน" กัปตันเทข้าวสวยที่ยังมีไอร้อนๆใส่จาน ก่อนจะหันไปเลื่อนเก้าอี้ให้ฉันนั่ง
แล้วเราก็นั่งกินข้าวไปคุยไป กัปตันดูนิ่งๆและเหนื่อยๆเพราะเขาบอกว่า เขาวุ่นกับการจัดของที่บ้านย่า ...เออ! พูดถึงครอบครัวเขาฉันลืมสนิทเลย ฉันยังไม่เอาของฝากไปให้พี่ใบไม้ รู้งี้ฝากเขาไปดีกว่า
"วันนี้ไปหาไทเปมาเหรอ? เป็นไงน้องเธอเจอพี่ชายดีขึ้นไหม?" ฉันพยักหน้าเบาๆ เบามาก เบาและเหม่อจนกัปตันเงยหน้ามอง
"อะไร? ไม่ดีขึ้นเหรอ?-_-" ฉันเขี่ยข้าวในจานไปมา แล้วก้มหน้าตอบ
"ก็ดีค่ะ แต่พี่ชายเจแปน..แนะนำให้ไปเจอแม่เขา เมียหลวงน่ะค่ะ.."
"เธอไม่ถูกฆ่ายัดส้วมแน่นะ-_-" จิตฉันตกหนักกว่าเดิมอีก ดูกัปตันเขาพูดสิ..
"สรุป เจแปนไม่ควรไปใช่ไหมคะ?" เขาส่ายหน้าเบาๆและตักกับข้าวให้ฉัน
"พี่ชายเธอนิสัยเป็นไง แม่เขาคงไม่ร้ายไปกว่านั้น เหมือนฉันเนี่ย..พ่อแม่ฉันดุ ฉันกับพี่สาวก็เลยดุและน่าเกรงขาม"
จริงแหะ...
"แต่ทำไมแฝดกัปตันคนที่ชื่อต้นกล้า เขาร่าเริงล่ะคะ?"
"เธอนี่ถามเยอะจริง ไอ้นั่นมันเปอร์เซ็นต์น้อย มันลูกหลง-_-" ฉันชักอยากเจอพ่อแม่กัปตันต้นไม้แล้วสิ ...อยากรู้ว่าท่านดุแค่ไหน เห็นกัปตันพูดบ่อยและย้ำหนักหนา แต่จริงๆพี่ใบไม้กับกัปตันก็ใจดีนะ..ท่านทั้งสองคงไม่ดุเกินกว่านี้
"งั้น..พรุ่งนี้เจแปนขอไปบริษัทกัปตันได้ไหมคะ พอดีจะเอาของฝากไปให้พี่ใบไม้"
"อื้ม แต่พรุ่งนี้ฉันไม่ว่างไปด้วย...ได้แค่ไปส่ง" ฉันวางช้อนกอดอกมองหน้าเขา พักนี้กัปตันตัวไม่ติดห้องเลย..มันยังไงกันแน่? ฉันต้องไปนับถุงยางไหม?
"ทำไมมองแบบนั้น ฉันไม่ได้มีกิ๊ก..แค่จะไปดูที่ ฉันจะสร้างบ้านแต่งเมีย -_-"
"แต่งเมีย?!" ฉันทวนถามตกใจ
"แต่งเธอ-//-" ตะ..แต่งฉัน!?!0.0 ฉันลุกขึ้นเอามือค้ำโต๊ะจ้องเขาทันที นี่คือการขอแต่งงานเหรอ? พูดเรื่องอนาคตทำไม หรือยังไง?!..จะได้ทำตัวถูก นี่ฉันดีใจล่วงหน้าแล้วนะ!!\\"พะ..พูดจริง หรือพูดเล่นคะ? 0//0"
"พูดจริงถ้าเธอประพฤติดี และฉันจะพูดเล่น..ถ้าเธอยังหัวอ่อน" ฉันนั่งลงทันที
"งงค่ะ ไม่เข้าใจ"
"อื้ม งั้นรู้ไว้แค่ว่า...ฉันกำลังทำอะไรเป็นชิ้นเป็นอัน เพื่อสร้างครอบครัว"
ฉันพยักหน้าแล้วหยิบช้อนตักข้าวกินเหมือนเดิม ก่อนจะเหลือบมองกัปตันเป็นระยะๆจนเขาพูดขึ้นมาอีก
"ส่วนเรื่องบ้านเมียหลวง ลองไปดูไม่เสียหาย..แต่อย่าไปคนเดียว เออ!!ถ้าจะไปหาพี่สาวฉัน..อย่าลืมโทรนัดล่วงหน้าล่ะ พักนี้พี่ฉันไม่ค่อยเข้าบริษัท" ฉันมองตามหลังกัปตัน ที่ลุกขึ้นเอาจานไปเก็บอย่างสงสัย
"ทำไมคะ? พี่ใบไม้ไม่สบายเหรอ0.0?"
"ป่าว กำลังบ้าผู้ชาย-_-" ว้าย! แรงอีกแล้ว กัปตันอ่ะตลอดเลย ทำไมต้องว่าพี่สาวตลอด!!
โห.. ตำแหน่งใหญ่แน่เลย ใครๆก็ไหว้
"สวัสดีๆ ไงเกดลูกหายป่วยรึยัง^^" คุณลุงล้วงกระเป๋ากางเกงถามพนักงานยิ้มๆ คุณป้าก็ด้วย..ยิ้มจนตาหยีเลย
"หายแล้วค่ะคุณบอส บอกอยากเป็นนักบินเหมือนคุณต้นไม้ แต่เสียดายค่ะ...จอประสาทตาลอกก่อน "
นักบินเหมือนคุณต้นไม้?!!! นี่คือ..พ่อแม่กัปตันต้นไม้เหรอ!!?0.0
ฉันเหยียดตัวตรงดึงกระโปรงคลุมเข่า ก่อนจะค่อยๆเหลือบมอง และฟังบทสนทนาที่พอจะได้ยินเบาๆนั้น
"ไม่เป็นไรน่า...รอหายยังมีโอกาส ว่าแต่คุณใบไม้เข้าบริษัทรึยัง? ^^"
"ยังค่ะ..มีแขกมารอพบตั้งแต่เช้าแล้วค่ะ" แล้วคุณพี่พนักงานก็ผายมือมาทางฉัน ไม่นะ..ไม่ ฉันยังไม่พร้อม!!
ฉันรีบยืนขึ้นทันทีเมื่อเห็นเท้าท่านทั้งสองก้าวมา ก่อนจะรีบยกมือไหว้สวยๆฉบับแอร์โฮสเตส เมื่อท่านหยุดยิ้มตรงหน้า
"สวัสดีค่ะ^^"
"สวัสดีจ้า มาหาใบไม้เหรอจ๊ะ? รอนานรึยัง^^"
"ค่ะ..มาหาพี่ใบไม้ค่ะ ไม่นานเลยค่ะ เพิ่งมาถึง^^" ขณะที่ฉันพูดช้าๆอย่างอ่อนน้อมถ่อมตน คุณป้าก็มองตรงมาที่สร้อยคอฉัน ก่อนจะขมวดคิ้วนิดๆและหันมองคุณลุงข้างๆ ท่านทั้งสองดูแปลกใจกับสร้อยที่ฉันใส่สักพัก ก่อนจะหันมายิ้มให้ปกติ
"จี้สวยจัง...เหมือนของลูกชายป้าเลย^^"
!!!!!???0_0
"ถ้างั้นก็ของลูกชายแม่นั่นล่ะค่ะ ถ้าเจ้าตัวไม่อยู่เดี๋ยวแนะนำให้ พ่อคะแม่คะ นี่เจแปน..แฟนต้นไม้-_-"
0_0!
พี่ใบไม้?!! โอ้ยตาย..จะเป็นลม จังหวะนี้ไม่รู้จะยืนต่อยังไง หายใจไม่ทันแล้ว!!
บทใหม่
ประวัติการอ่าน
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน