Final Call ประกาศครั้งสุดท้าย... อย่าท้าทายกัปตัน นิยาย บท 85

ระหว่างเดินเข้าบ้านฉันแอบมองเจแปนเป็นระยะๆ อยากจะถามและชวนคุย เพราะตอนนี้เริ่มขนลุก..ไม่รู้ว่าบ้านหรือพิพิธภัณฑ์! รูปถ่ายติดผนังระหว่างทางมีตั้งแต่รุ่นไหนถึงรุ่นไหน แถมยังมีประวัติย่อยๆให้อ่านด้วย กว่าจะถึงห้องรับแขกกูตาลายพอดี

"หมอฮาวายข้างหน้าจะมีรูปใครอีก-_-" ฉันถามตรงๆ เพราะทางที่เดินเข้ามา เหมือนมึงกำลังเดินแฟชั่นโชว์อ่ะ ทุกสายตาของคนในรูปจับจ้องมาที่มึง-_-

"ฮ่าๆไม่มีแล้ว ใบไม้รู้จักญาติฉันครบทุกคนแล้วนะ^^" หมอฮาวายแซวยิ้มๆ ส่วนฉันเอามือลูบแขนไปมาและมองรอบๆบ้าน เพราะตอนนี้เรามาหยุดยืนกลางห้องโถง ที่มีรูปใหญ่รูปนึงแขวนอยู่พอดิบพอดีกับระดับสายตา

"พ่อ..." พอฉันได้ยินเสียงเรียกของเจแปน ฉันก็หันไปหาเธอทันทีและรีบมองรูปนั้นชัดๆ รูปขนาดใหญ่ที่แขวนบนที่สูงนั่นมันมีขนาดเกือบร้อยเซ็น ว่าแต่..คนในรูปคือพ่อเจแปนเหรอ หล่อดีนะ..

"ใช่พ่อ พ่อของฮาวายที่แม่เธอแย่งไป^^" และเราก็หันไปมองตามเสียงพร้อมกัน จนปรากฎร่างอวบของคุณป้าท่านนึงที่กำลังเดินลงบันไดมา สายตาที่มองฉันกับเจแปนคือเรียบเฉยไร้ความรู้สึก จนสองเท้าเดินมาหยุดตรงหน้า

"สวัสดีค่ะ แม่ฮาย " คุณป้ารับไหว้เจแปน..แล้วยิ้มที่มุมปาก ก่อนที่จะมองมาที่ฉันอย่างสำรวจตั้งแต่หัวจรดเท้า

"คนไหนไทเป คนไหนเจแปน" เจแปนค่อยๆยกมือขึ้นระดับใบหู แล้วก้มหน้าก้มตาตอบ

"หนู..เจแปนค่ะ"

"อ้าวแล้วหนูล่ะ ไทเปสินะ-_-" ฉันมองหมอฮาวายแวบนึงก่อนจะส่ายหน้าเบาๆ แม่เขาจะดูใจดีก็ไม่...จะใจร้ายก็ไม่ ครึ่งๆกลางๆ เอ๊ะ..หรือองค์ยังไม่ลงวะ?!

"หนูชื่อใบไม้ เป็นรุ่นพี่เจแปนค่ะ-_-" คุณป้ารับไหว้แล้วหันไปมองลูกชายตัวเอง

"ใบไม้...คุ้นๆ" คุ้น?!-_-

"ก็คนนี้ไงครับ..ที่ผมเล่าให้แม่ฟัง^^" ตายเถอะ..หมอฮาวายเล่าอะไรให้แม่เขาฟัง หวังว่าจะไม่เล่าว่าพ่อฉันประเคนลูกสาวให้นะ

"อ๋อเหรอ หนูใบไม้คนนี้นี่เอง...สเป็คฮาวายไม่เปลี่ยนจริงๆ ไปๆนั่งกันก่อน ฉันเมื่อย" แล้วคุณป้าก็ผายมือเชิญเราไปที่โซฟา ถึงหน้าตาดูไม่ต้อนรับ..แต่คำพูดไม่ได้แย่เท่าไหร่ พอฉันกับเจแปนนั่งลงข้างๆกัน หมอฮาวายก็นั่งลงข้างๆแม่เขาทันที เขาเอาแต่ยิ้มและมองมาที่ฉันกับน้องสาวต่างแม่

ส่วนแม่เขาน่ะ...ไม่ยิ้มหรอก มองเจแปนนิ่งๆเหมือนกำลังพินิจพิเคราะห์อะไรสักอย่าง ก่อนจะถามขึ้นมาว่า

"เธอเป็นไงบ้างล่ะเจแปน?"

"เอ่อ..สบายดีค่ะ แม่ฮายล่ะคะ" คุณป้าสูดหายใจเข้าลึกๆเหมือนข่มใจอะไรสักอย่าง อย่าบอกนะ..ว่าองค์ลงแล้ว?!!

"ก็ดี เธอเรียกฉันแบบนั้น ปกติฉันคงด่าเธอไปแล้ว...แต่เอาเถอะเธอไม่รู้เรื่อง แล้วน้องเธอเป็นโรคซึมเศร้ารึ?"

"ค่ะ ไทเปเป็นโรคซึมเศร้า แม่ฮายไม่โกรธเจแปนกับน้องแล้วใช่ไหมคะ?" เจแปนเหมือนไม่ไว้ใจแม่หมอฮาวาย เธอไม่บอกความจริง...แถมยังดูกล้าๆกลัวๆอีก

"ยังรู้สึกโกรธ..แต่ไม่เกลียดดังเดิม แต่ก่อนฉันยอมรับนะ..ว่าฉันโกรธเกลียดครอบครัวเธอ จนต้องปิดฮาวายและโกหกว่าเธอตายไปแล้ว ฉันขอโทษเรื่องนั้นด้วย"

หมอฮาวายพยักหน้าแล้วอมยิ้ม ฉันที่เป็นคนอื่นจึงนั่งนิ่งๆฟังเงียบๆ แต่มองมือเจแปนที่วางบนตัก..เหมือนเธอจะเกร็งๆอยู่นะ แหงล่ะ..แม่หมอฮาวายลุคคุณนายตีกระบังขนาดนั้น เวลาด่ากราดน่าจะแสบใช้ได้..

"ค่ะ เจแปนก็เหมือนกัน ถ้าเจแปนกับครอบครัวทำให้แม่ฮายไม่พอใจ เจแปนขอโทษด้วยนะคะ...ขอโทษแทนแม่ ขอโทษแทนพ่อ ขอโทษทุกๆอย่าง"

แม่หมอฮาวายมองไปที่รูปถ่ายสามีครู่นึง ก่อนจะเบือนหน้าหนี

"อืม เรื่องนั้น..คนที่ผิดจริงๆคือคุณเทพพ่อเธอ ผู้ชายเจ้าชู้ไปมีลูกกับเมียน้อยถึงสองคน ตอนที่ฉันรู้ข่าว..ตอนนั้นฉันขอเลยนะ ว่าให้บาปกรรมมันตามสนองพวกเธอ ขอแบบไม่คิด..เพราะการที่สามีมีเมียน้อยมันเจ็บปวดมาก ขนาดเขาตายไปด้วยกันแล้ว..ฉันยังเจ็บมาถึงทุกวันนี้"

เจแปนพยักหน้าเม้มปากเบาๆ จมูกเธอเริ่มแดง และตาสองข้างคลอไปด้วยน้ำตา แม่หมอฮาวายก็เช่นกัน..น้ำตาคลอเบ้าแต่พูดเสียงแข็งกร้าว จนตอนนี้ลูกชาย..รีบจับมือมาบีบไว้

"เจแปนเข้าใจค่ะ แต่ทำไมแม่ฮายถึง...ต้องกีดกันไม่ให้พี่ฮาวายเจอพวกเราคะ ถ้าตอนนั้นพี่ฮาวายอยู่ข้างๆเป็นทั้งพี่ชายเป็นทั้งพ่อให้เรา ไทเปคงไม่เป็นแบบนี้ฮึกๆ ..ไทเปรักพี่ฮาวายมากๆ น้องเสียคนที่รักและไว้ใจที่สุดพร้อมกันถึงสามคน และต้องมาเสียพี่ชายไปอีก"

แล้วเสียงถอนหายใจยาวๆก็ดังขึ้นมา

"เฮ้ออออ!! ลูกชายฉัน..ฉันหวงไม่ได้รึไง? พ่อเขาแม่เธอก็แย่งไป ฉันเหลือแค่ลูกชายคนเดียวฉันก็ต้องหวงสิ!" เจแปนสะดุ้งฮวบ..จนฉันต้องรีบจับแขนเอาไว้

"ค่ะ..ขะ ขอโทษค่ะ" ขอโทษอีกแล้ว-_-

"เธอดูสงบเสงี่ยมเจียมตัว แต่คงไม่ใช่หน้าใสใจคดเหมือนแม่เธอใช่ไหม?"

คำพูดเรียบๆนั้น ทำเจแปนขวานหามือฉันไปจับทันที เธอคงจะกลัวมากเพราะที่เคยฟังๆ..แม่หมอฮาวายคือจัดหนักจัดเต็มกับเธอมาตั้งแต่เด็ก

"คุณป้าพูดดีๆก็ได้ค่ะ..โตๆกันแล้ว เจแปนไม่ใช่เด็กอมมือ ไม่ต้องพูดแทงใจกันเล่นหรอก -_-" แม่หมอฮาวายหันขวับมามองฉันทันที

"ก็มันน่าไหมล่ะ เหอะ..แม่เด็กสองคนนี้ธรรมดาที่ไหน บางทีฉันเห็นแล้วแอบหงุดหงิด-_-"

"นั่นแม่นี่ลูกค่ะ..คนละคน อย่าโถมอะไรใส่คนที่แบกทุกอย่างไว้คนเดียวแบบนี้ค่ะ ไม่รู้เหรอคะ?..ว่าตั้งแต่เจแปนเสียพ่อแม่ไป ต้องแบกภาระอะไรบ้าง เด็กผู้หญิงตัวเล็กๆต้องเรียนหนังสือ ต้องดูแลน้องดูแลงานบ้าน หนำซ้ำทำงานส่งน้องเรียน นี่ยังไม่หนักพอเหรอ..ที่เจแปนเจอมา? จะพูดให้รู้สึกแย่กันอีกทำไม-_-"

หมอฮาวายตกใจเบิกตากว้าง เขาโชคดีแล้วที่ไม่ได้กูเป็นเมีย ..เพราะดูๆแล้วกูได้ไฟว้กับแม่ผัวแน่นอน