เล่ห์รัก ท่านประธาน นิยาย บท 1033

แยนนี่ไม่ทันตั้งตัว เธอไม่คิดว่าจะถูกลิลี่ตบหน้า

ลิลี่พูดด้วยความโกรธ "ฉันเตือนเธอไว้เลยนะ จอยส์ เธอเจียมตัว และอย่าทำตัวเด่นในวงการนี้จะดีกว่า มีอีกหลายคนที่จะทำให้เธอไม่มีโอกาสทำงานในวงการนี้ได้อีก!"

"ผมก็อยากจะรู้เหมือนกัน ว่าใครจะกล้าห้ามผู้หญิงของผมไม่ให้อยู่ในวงการนี้" เสียงเย็นชาของชายหนุ่มดังขึ้นมา

แยนนี่และลิลี่หันไปมองพร้อมกัน

เชนน์ใส่เสื้อเชิ๊ตสีดำและกางเกงยีนส์สีเทาเงิน รูปร่างที่สง่างามของเขายืนอยู่ใต้ต้นไม้ มีความเย็นชาน่ากลัวแผ่ออกมาจากตัวเขา

การปรากฎตัวของเขานั้นสะดุดตา

แยนนี่คิดในใจ 'เขามาทำอะไรที่นี่?'

ลิลี่ตกใจมาก "เชนน์..."

เชนน์ยืนอยู่ใต้ต้นไม้ เขาโบกมือข้างหนึ่ง ดูเหมือนว่าเขาแค่ขี้เกียจเดินเข้าไปหาพวกเธอ เพราะในป่าร้อนมาก เขาเรียกแยนนี่ให้เข้าไปหาเขา "มานี่สิ แยนนี่"

แม้ว่าเสียงของเขาจะฟังดูเคร่งขรึม มันก็ฟังดูน่ากลัวเช่นกัน

แยนนี่เดินเข้าไปหาเขา เธอยิ้มแล้วถามเขา "คุณมาทำอะไรที่นี่?"

"ผมมาตรวจงาน? มีอะไร แอบซ่อนใครไว้หรือเปล่า?" เชนน์จับข้อมือและดึงเธอเข้าไปหาเขา

ลิลี่มองพวกเขา ทั้งคู่เหมือนคู่รักที่สนิทกัน

'โอ้ ไม่นะ ดูเหมือนว่าแยนนี่จะเป็นของเล่นใหม่ของเชนน์ เขาคงเห็นทุกอย่างตอนที่ฉันตบเธอ'

ลิลี่ตั้งตัว และเดินเข้าไปหาพวกเขาอย่างกระวนกระวาย ในเมื่อเธอเป็นนักแสดง จึงแกล้งเล่นละครได้

ลิลี่ยิ้มกว้างแล้วพูดด้วยน้ำเสียงสุภาพ "ท่านประธานจิน ทำไมวันนี้ถึงได้ว่างมาตรวจงานคะ? การที่คุณมาที่นี่ จะเป็นกำลังใจให้กองถ่ายของเรา"

แต่เชนน์เห็นทุกอย่างแล้ว ในเมื่อผู้หญิงนั้นเสแสร้ง และเขาเกลียดผู้หญิงแบบนี้

เชนน์มองแก้มที่แดงของแยนนี่ที่ถูกตบ เขาถามแยนนี่เสียงเย็นชาและน่ากลัว "เมื้อกี้เธอตบคุณใช่ไหม?"

ลิลี่พูดอย่างลนลาน "ท่านประธานจินน์ เราก็แค่..."

ก่อนที่เธอจะทันได้พูดจบ เชนน์มองเธอแล้วถามเสียงเย็นชา "ผมถามคุณเหรอ?"

ลิลี่กัดริมฝีปาก เธอมองแยนนี่อย่างสิ้นหวังและยืนประหม่าอยู่ตรงนั้น

แยนนี่ยิ้ม เธอกอดแขนเชนน์แล้วตอบ "เราแค่ซ้อมฉากที่มีการตบกัน เพื่อให้มันสมจริง ฉันเลยบอกให้ลิลี่ตบจริงน่ะ"

ลิลี่ตกใจ เธอมองลิลี่ด้วยความไม่อยากเชื่อ ไม่น่าเชื่อว่าแยนนี่จะช่วยเธอ

เชนน์หัวเราะเยาะและดึงแขนแยนนี่ออก เขาเดินไปที่โรงแรม หลังจากเห็นว่าแยนนี่บอกความจริง

แยนนี่รีบตามเขาไปแล้วถาม "ทำไมถึงมาที่นี่กะทันหันล่ะ เชนน์?"

แยนนี่จับแขนเชนน์ แต่เขาเหวี่ยงแขนเธอออก เขาขมวดคิ้วแล้วบอกเธอ "มีปาปารัสซี่อยู่ใกล้โรงแรมที่ทีมงานมาถ่ายหนังเป็นฝูง คิดจะให้ผมถูกพวกนั้นถ่ายภาพหรือไง?"

หลังจากแยนนี่ได้ยินแบบนั้น เธอก็รักษาระยะห่างจากเขาและเดินช้าลง เธออยู่ห่างเชนน์หนึ่งเมตร

เชนน์รู้สึกรำคาญ เขาขมวดคิ้วแน่นก่อนจะหันมาตะโกนใส่เธอ "คุณทำอะไรน่ะ?"

"เราไม่ได้กำลังอยู่ห่างจากปาปารัสซี่อยู่เหรอ? แยกย้ายกันเข้าไปในโรงแรมเถอะ แบบนั้นเราจะไม่เป็นไร"

'พระเจ้า เธอคิดว่าเรื่องที่ฉันพูดมั่วนั้นเป็นเรื่องจริงจังเหรอเนี่ย"

เชนน์ดึงเธอเข้ามาก่อนจะโอบไหล่เธอ และเดินเข้าไปในโรงแรมด้วยกัน

"เชนน์ ฉันคิดว่าปาปารัสซี่..."

เชนน์ขมวดคิ้วแล้วบอกเธอ "ถ้าปาปารัสซี่อยากถ่ายรูปเราก็ถ่ายไปสิ"

นี่เขากังวลเรื่องปาปารัสซี่หรือเปล่าเนี่ย?

แยนนี่คิดในใจ '...ผู้ชายคนนี้โลเลจริง'

หลังจากเชนน์เข้าไปในโรงแรม เขาก็ขมวดคิ้วแล้วถามเธออีก "ทำไมที่นี่มันห่วยแบบนี้? ที่สกปรกแบบนี้ให้คนอยู่ได้ด้วยเหรอ?"

"คุณจะบอกว่าฉันไม่ใช่คนหรือไง? เชนน์?"

มุมปากเชนน์กระตุก

"ดีแค่ไหนแล้วที่ได้อยู่โรงแรมสามดาวกลางป่าแบบนี้ จะมีโรงแรมเจ็ดดาวห้องเพรสิเดนเชียลสวีท ในที่แบบนี้ได้ยังไงล่ะ?"

แยนนี่เพิ่งมาถึงกองถ่ายได้ไม่นาน เธอไม่ได้จัดของหรือทำความสะอาดเท่าไหร่ ห้องของเธอจึงดูรก เธอทำความสะอาดอย่างลนลานเมื่อเชนน์เข้ามา

เชนน์ดึงเธอเข้ามานั่งบนตัก

เขามองรอยที่ถูกตบข้างแก้มเธอแล้วถาม "คุณกำลังเล่นเป็นตำรวจดีหรือตำรวจเลวกับผมล่ะ?"