พราวกลิ่นบุปผาตัณหารัก นิยาย บท 14

“ฉันไม่รู้ว่าใครส่งมานะคะ” เบียงก้าตอบกลับไป

เบียงก้าไม่อยากเห็นแววตาอันแสนเจ็บปวดของฌอง เธอไม่ต้องการสร้างแผลในใจตัวเองเพิ่มอีก

“เธอไม่รู้ว่าใครเป็นคนส่งมันมาอย่างนั้นเหรอ? ล้อพี่เล่นรึไง? พี่ดูปัญญานิ่มขนาดนั้นเลยใช่ไหม? เบียงก้า เรย์น นี่เราเพิ่งกลับมายังไม่ทันไร เธอก็มีผู้ชายอีกคนเข้าหาแล้ว ถ้าไม่มีอะไรกันจริง ๆ ผู้ชายหน้าไหนจะยอมใช้เงินมากมายขนาดนี้เพื่อซื้อดอกไม้ให้เธอกัน?”

เบียงก้าแทบทนไม่ได้กับสายตาที่ฌองใช้มองเธอ

เธอรู้ตัวดีว่าตัวเองไม่ได้ทำอะไรผิด จิตสำนึกเธอยังทำงานได้ดี

เธอไม่รู้จริง ๆว่าใครเป็นคนส่งดอกไม้พวกนี้มา

“ฉันขอตัวไปทำงานก่อนนะ” ในที่สุด เบียงก้าก็เปิดปากพูด เพื่อให้ฌองได้สงบสติอารมณ์ เบียงก้าหันไปโยนช่อดอกไม้ในมือทิ้งลงถังขยะที่อยู่ไม่ห่างอย่างไม่ยี่หระ

ฌองมองแผ่นหลังของเบียงก้าที่เดินข้ามถนนจากไปอย่างช้า ๆ เขากำหมัดแน่น

เธอเดินไปทางสถานีรถไฟใต้ดินก่อนจะพ้นสายตาฌองไป

ฌองยังคงยืนอยู่ที่เดิม ความเดือดดาลของเขาไม่ได้ลดลงแม้แต่น้อย เขาหันหลังกลับมาอีกด้าน แล้วสาวหมัดเข้าไปที่เสาไฟตรงหน้า เขากัดฟันแน่น ความเจ็บปวดประเดประดังเข้ามาราวกับกระดูกแตกสลายจนแหลกละเอียด แต่ความเจ็บนี้ก็ไม่ได้ทำให้ฌองใจเย็นลงอยู่ดี

เห็นทีการแต่งงานคงเป็นทางเดียวที่จะทำให้เขามั่นใจเรื่องเบียงก้า

…

ที่บริษัท

เบียงก้าไม่มีสมาธิจดจ่อกับอะไรสักอย่าง ตั้งแต่ระหว่างทางบนรถไฟฟ้า ในหัวเธอมีอะไรให้คิดมากเกินไป

เธอมีผู้ต้องสงสัยอยู่ในใจแล้วในตอนนี้

ถึงมันจะไร้สาระก็ตาม

ตอนอยู่ที่เมืองเอช ลุค ครอว์ฟอร์ดโทรหาเธอ นั่นก็หมายความว่าในฐานะเจ้านาย เขามีสิทธิ์ที่จะรู้เบอร์โทรศัพท์และที่อยู่ของเธอ

มันคงไม่ใช่เรื่องยากเย็นอะไรสำหรับเจ้านายที่จะเข้าถึงรายละเอียดส่วนบุคคลของพนักงานในบริษัท

เบียงก้าหยุดคิดเมื่อเสียงของโทรศัพท์ดังขึ้น

เป็นแค่เสียงแจ้งเตือนของข้อความจากวีแชทเท่านั้น

“พี่ขอโทษที่วู่วามเกินไป”

“พี่กลัวว่าตัวเองจะเสียเธอไป”

“อย่าโกรธพี่เลยนะ ไว้เรามาคุยกันดี ๆ เถอะนะ”

ฌองส่งข้อความมาไม่ขาดสาย

เบียงก้าไม่ได้ตอบอะไรกลับไปแม้แต่ข้อความเดียว

ไม่มีใครอยากถูกจ้องจับผิดเรื่องนอกใจโดยไม่มีเหตุผลหรอกนะ

ช่วงเที่ยงวัน

นีน่ายกอาหารเที่ยงของเธอมารับประทานกับเบียงก้าที่โรงอาหาร “พี่ชายมาขอให้ฉันช่วยทำให้เธอหายโกรธเขา พี่ฌองบอกว่าเขาหึงและทำตัวโง่ ๆ ใส่เธอ”

เบียงก้าก้มหน้าก้มตารับประทานอาหารต่อไปโดยไม่พูดอะไร

“เถอะน่า เบียงก้า เลิกทรมาณพี่ฉันได้แล้ว” นีน่าอดที่จะหัวเราะออกมาไม่ได้ “เขาก็แค่หวงเธอมากไปหน่อย แต่ที่เขาหึงหวงนั่นก็แปลว่าเขารักเธอนั่นแหละนะ เธอไม่รู้หรอกว่าฌองรักเธอมากแค่ไหน จริง ๆ นะ ฉันค่อนข้างมั่นใจเลยว่าเธอสำคัญกับฌองมากกว่าฉันหรือพ่อกับแม่เสียอีก เธอเป็นแก้วตาดวงใจของเขา เป็นสมบัติแสนล้ำค่าของเขาเชียวแหละ”

เมื่อเบียงก้าได้ทบทวนความคิด ความโกรธของเธอก็ลดลงอย่างเห็นได้อย่างชัดเจน

ในทางกลับกัน ถ้ามีผู้หญิงที่ไหนไม่รู้แอบส่งของขวัญให้ฌองบ้าง เธอก็คงจะโกรธและโยนความผิดให้เขาโดยไร้เหตุผลเช่นกัน

…

บ่ายวันนั้นเอง

หัวหน้าฝ่ายออกแบบเปิดประตูของเขาทิ้งเอาไว้ตลอดเวลา

เบียงก้าต้องเดินผ่านค่อนข้างบ่อย เวลาที่เธอต้องการไปดื่มน้ำ

“มีใครจะไปทำธุระให้ผมได้บ้าง?” หัวหน้าฝ่ายเอ่ยถามขึ้นโดยไม่ได้เงยหน้าขึ้นมอง

“ฉันเองค่ะ” เบียงก้าที่กำลังเดินผ่านไปอีกครั้งส่งเสียงตอบรับ แววตาของเธอเป็นประกาย

เพื่อนร่วมงานมองเธอด้วยสายตาสุดซึ้ง

ทุก ๆ คนกำลังยุ่งกับงานของตัวเอง ดังนั้นมันคงจะดีกว่าถ้าเบียงก้าจะช่วยแบ่งเบาภาระของพวกเขาบ้าง

มีของบางสิ่งที่เธอจำเป็นจะต้องเอาไปส่งที่ห้องทำงานของท่านประธาน

นี่เป็นโอกาสที่เบียงก้ากำลังรอคอยอยู่

เธอขึ้นไปถึงชั้นบนสุดของอาคาร

จากนั้นเธอก็ก้าวเข้าไปในห้องทำงานของท่านประธาน

เมื่อถึงที่นั่น เบียงก้าวางพิมพ์เขียวในมือลง แต่เธอไม่ได้เดินจากไปในทันที