Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 236

ตอนที่ 236 นักปรับเสียงเปียโน

“กำลังผลิต…”

“กำลังผลิต…”

“กำลังผลิต…”

หลินเยวียนนึกสงสัยว่าระบบขัดข้องซะแล้ว

เพราะการผลิตผลงานของระบบ ปกติแล้วจะใช้เวลาสิบกว่าวินาที บางครั้งบางคราวหลายสิบวินาทีก็นับว่านานมากแล้ว ทว่าการผลิตชิ้นงานของระบบในครั้งนี้กินเวลาห้านาทีเต็มๆ กว่าจะตอบหลินเยวียน “สุ่มเลือกสำเร็จ ไม่ทราบว่าโฮสต์ยอมรับบทภาพยนตร์ราคายี่สิบห้าล้านหยวนหรือไม่”

“เท่าไหร่นะ”

หลินเยวียนคิดว่าตนฟังผิดไป

“ยี่สิบห้าล้าน”

หลินเยวียนชักจะสงสัยว่าระบบหยอกเขาเล่นแล้ว บทภาพยนตร์แพงได้ถึงขนาดนี้เชียวหรือ เงิน 25 ล้านเอาไปสั่งทำเพลงได้ตั้งกี่เพลง ต่อให้เป็นนิยายก็ยังสั่งทำได้ตั้งหลายเรื่องใช่ไหมล่ะ

แต่จะว่าไป

ความสามารถในการเรียกเงินเรียกทองของภาพยนตร์เรื่องแรกของหลินเยวียนอย่างถังปั๋วหู่ ใหญ่ไม่ต้องประกาศก็น่ากลัวใช้ได้เลย

ถ้าภาพยนตร์เรื่องใหม่ยังคงมีมาตรฐานในการทำเงินเช่นนี้อีก จ่ายเงินก้อนนี้สั่งผลิตบทภาพยนตร์สักเรื่องก็ใช่ว่าจะเป็นเรื่องที่ยอมรับไม่ได้

ทุกเรื่องล้วนมีหนทาง

หลินเยวียนเคยเดินผ่านหนทางที่ยาวไกลที่สุดมาแล้ว นั่นก็คือเดินตามหนทางของระบบ

“ถึงยังไงก็ใช้เงินทำการกุศล ฉันจะไปว่าอะไรได้ นายบอกว่าเท่าไหร่ก็เท่านั้นแหละ ถ้าหนังไม่ทำเงิน ต่อไปฉันก็จะไม่ทำหนังแล้วนะ”

หลินเยวียนพูดแกมขู่

ระบบไม่ได้อินังขังขอบ “จะผลิตหรือไม่”

หลินเยวียนกัดฟันตอบ “ผลิตไปเลย!”

“ติ๊งต่อง”

ระบบแจ้งเตือน ‘ยินดีด้วย โฮสต์ได้รับบท’

ขณะเดียวกัน

เงินของหลินเยวียนถูกระบบหักไป 25 ล้าน

ยังไม่ทันได้รู้สึกปวดใจ

สายตาของหลินเยวียน ก็เบนไปยังบทภาพยนตร์เรื่อง ‘นักปรับเสียงเปียโน’

นี่มัน…

บทภาพยนตร์แนวอาชญากรรม-ระทึกขวัญ

ชั่วขณะนั้น หลินเยวียนทำความคุ้นเคยกับบทผ่านการอ่านอัตโนมัติแล้ว

จะว่ายังไงดีล่ะ

หนังเรื่องใหม่นี้เป็นคนละแนวกับถังปั๋วหู่ ใหญ่ไม่ต้องประกาศอย่างแน่นอน เรียกว่าห่างไกลกันราวขั้วโลกเหนือกับขั้วโลกใต้เลย!

ภาพยนตร์เรื่องนี้ทำให้กระโดดจากภาพยนตร์คอมเมดี มาเป็นแนวอาชญากรรมระทึกขวัญ…

ตอนที่เขียนนิยาย หลินเยวียนก็ประสบพบเจอกับประสบการณ์คล้ายคลึงกันมาหลายครั้งแล้ว

ตัวอย่างเช่น เรื่องปรินซ์ออฟเทนนิสเขียนออกมาอย่างดิบดี หลังจากนั้นระบบก็เขวี้ยงนิยายเทพเซียนกำลังภายในมาให้

ตัวอย่างเช่น เขาเขียนนิยายแนวเทพเซียนกำลังภายในออกมาได้ไม่เลว ระบบก็ดันให้เขาเขียนเรื่องคนขุดสุสานอีก

นี่แหละที่เรียกว่ากระโดดไกล

กระโดดไกลจนแทบได้เหรียญทองโอลิมปิกแล้ว

ยังไม่ต้องบอกว่าโลกภายนอกเดาไม่ออกว่านิยายเรื่องต่อไปของฉู่ขวงเป็นแนวไหน

หลินเยวียนเองก็ยังงงๆ อยู่เหมือนกัน…

หลังจากนี้จะเปลี่ยนเป็น หลินเยวียนและโลกภายนอกพากันช่วยเดาว่าภาพยนตร์เรื่องต่อไปของเซี่ยนอวี๋จะเป็นแนวไหน?

เอาเถอะ

ไม่บ่นแล้ว

หลังจากที่หลินเยวียนอ่านบทเรื่อง ‘นักปรับเสียงเปียโน’ ด้วยความเร็วแสง ก็พอจะเข้าใจเรื่องราวคร่าวๆ แล้ว

สิ่งแรกที่มั่นใจได้ก็คือ บทภาพยนตร์ของเรื่องนักปรับเสียงเปียโน[1] ดัดแปลงบทมาจากภาพยนตร์เรื่องหนึ่งจากแดนภารตะ

อย่างไรก็ดี จำเป็นต้องชี้แจงก่อนว่า ภาพยนตร์จากประเทศอินเดียเรื่องนี้ไม่ใช่ต้นฉบับ

เพราะภาพยนตร์เรื่องนี้ของอินเดีย ดัดแปลงมาจากภาพยนตร์สั้นเรื่องหนึ่งจากแดนน้ำหอม

กล่าวอีกอย่างหนึ่งก็คือ…

ประเทศฝรั่งเศสปล่อยภาพยนตร์สั้นเรื่อง ‘นักปรับเสียงเปียโน[2]’ ประเทศอินเดียนำมาดัดแปลงเป็นภาพยนตร์เรื่องยาว และระบบกลับใช้เวอร์ชันของอินเดียมาดัดแปลงเป็นภาพยนตร์ของบลูสตาร์…

ดัดแปลงทั้งหมดสามรอบถ้วน

แต่ระบบก็เอ่ยเตือนหลินเยวียน “การปรับแก้ครั้งแรกจะดัดแปลงโดยระบบ หลังจากนั้นการดัดแปลงฉากหลังของภาพยนตร์จะดำเนินการโดยโฮสต์เอง”

หลินเยวียนไม่ได้สนใจ

การเปลี่ยนฉากหลังของเรื่อง หลินเยวียนเชี่ยวชาญเหลือเกิน

ไม่รู้ว่า ภาพยนตร์เรื่องนี้จะถอนทุนคืนได้ไหม

ไม่ใช่ภาพยนตร์บล็อกบัสเตอร์ในอุตสาหกรรมภาพยนตร์แต่อย่างใด ภาพยนตร์อย่างเรื่องนักปรับเสียงเปียโนให้ความสำคัญกับตรรกะของพล็อตเรื่อง และไม่ง่ายเลยที่ภาพยนตร์แนวนี้จะทำยอดบล็อกบัสเตอร์ได้สูง