Full-time Artist ใครว่าผมไม่เหมาะเป็นศิลปิน นิยาย บท 37

ตอนที่ 37 ทวิสต์เสิร์ฟ

เขียนเกี่ยวกับเทนนิส?

การแข่งขันกีฬา?

หยางเฟิงสาบานได้ว่าตนไม่ใช่คนที่ฝักใฝ่ชื่อเสียงอะไร แต่เมื่อเห็นนิยายซึ่งเขียนเกี่ยวกับการแข่งขันเทนนิสตรงหน้าแล้ว เขาก็แทบขมวดคิ้วเป็นปมโดยไม่รู้ตัว

แปลกใหม่น่ะไม่ผิด

แต่นี่มันแปลกใหม่ไปแล้วล่ะมั้ง?

นิยายแนวการแข่งขันกีฬา ถ้าเขียนเกี่ยวกับฟุตบอล บาสเกตบอล หรือปิงปองก็ยังพอว่า อย่างน้อยกีฬาจำพวกนี้คนก็พอจะเคยสัมผัสมาบ้างไม่มากก็น้อย อีกทั้งคนที่ชื่นชอบก็ยังมีมาก แต่ทำไมดันมาเลือกกีฬาที่ธรณีประตูค่อนข้างสูง ไม่ได้รับความนิยมอย่างเทนนิสกันล่ะเนี่ย

แปลกใหม่ก็แปลกใหม่

กลุ่มเป้าหมายก็เล็กนิดเดียว

ทว่าในฐานะคนทำอาชีพบรรณาธิการแล้ว แม้ว่าหยางเฟิงจะมีความคิดอยู่เต็มไปหมด แต่ก็คงไม่ถึงกับปัดตกไม่ให้ผุดให้เกิดในทีเดียว ถ้าหากนักเขียนมีศักยภาพ เขาก็ยินดีที่จะทำความรู้จัก

นี่เป็นเรื่องปกติของวงการนิยาย

เมื่อได้พบกับนักเขียนที่ค่อนข้างมีศักยภาพ ต่อให้ต้นฉบับของอีกฝ่ายไม่ผ่าน บรรณาธิการก็จะลองฟูมฟักพวกเขาสักตั้ง ถึงขั้นที่มีนักเขียนจำนวนมากซึ่งประสบความสำเร็จจากการอุ้มชูของบรรณาธิการ แน่นอนว่าระหว่างกระบวนการนี้ พวกเขาจะต้องเผชิญกับการถูกปฏิเสธจากบรรณาธิการซ้ำแล้วซ้ำเล่า

เปิดหน้าแรกในคอมพิวเตอร์

หยางเฟิงก็เริ่มตรวจสอบต้นฉบับอย่างเป็นทางการ

ถ้าหากยังไม่พูดถึงเนื้อเรื่อง เขามีความรู้สึกเชิงบวกกับนักเขียนซึ่งกล้าเขียนแนวเทนนิสคนนี้มากทีเดียว จิตวิญญาณที่ไม่ยอมจำนนต่อตลาดพรรค์นี้หยางเฟิงชื่นชมมากด้วยซ้ำ ถ้านักเขียนส่วนใหญ่มีทัศนคติแบบนี้ ตลาดนิยายคงไม่เต็มไปด้วยนิยายแนวเดียวกันมากมายอย่างทุกวันนี้

เรื่องราวเริ่มต้นขึ้น

บนรถรางมุ่งหน้าสู่โรงเรียนชิงชุน เด็กหนุ่มในทีมโรงเรียนคนหนึ่งกำลังสอนเพื่อนร่วมทีมคนใหม่ของตนด้วยท่าทางวางก้าม เอ่ยอธิบายว่าควรจับไม้เทนนิสอย่างไรพลางเหวี่ยงไม้ไม่หยุด จนท้ายที่สุดกลับไม่ทันระวังฟาดไปโดนใบหน้าของเด็กหญิงคนหนึ่งเข้า

‘ขอโทษครับ’

เด็กหนุ่มเหลือบมองเด็กหญิง ก่อนจะหันไปสอนเพื่อนร่วมทีมคนใหม่ต่อ ทว่าขณะที่เขากำลังเหวี่ยงไม้เทนนิสอย่างออกรสออกชาติ เสียงเย็นชาเสียงหนึ่งกลับดังขึ้นมา ‘นายนี่หนวกหูจริงๆ’

ผู้พูดคือวัยรุ่นคนหนึ่ง

ขณะที่เด็กหนุ่มกำลังโกรธหัวฟัดหัวเหวี่ยง วัยรุ่นคนนั้นก็สะพายกระเป๋าเทนนิส พร้อมทั้งพูดอย่างไม่ใส่ใจก่อนจะขึ้นรถไปว่า ‘จับจากด้านบนของไม้ตอนวางราบถึงจะเป็นการจับแบบเวสเทิร์นกริปที่ถูกต้อง จับไม้แนวตั้งในท่าทางเหมือนการจับมือ นั่นคือวิธีการจับไม้แบบอีสเทิร์นกริปดั้งเดิม’

‘นาย…’

ถึงกับถูกวัยรุ่นคนหนึ่งสอน ใบหน้าของเด็กหนุ่มก็ออกจะบึ้งบูดไปเล็กน้อย ถลึงตาใส่วัยรุ่นซึ่งแก้สิ่งที่ตนพูดผิดเมื่อครู่ แต่เมื่อเขากำลังจะอ้าปากพูด เด็กวัยรุ่นคนนั้นก็ขึ้นรถจากไปเสียแล้ว

“พระเอก?”

หยางเฟิงพยักหน้า

ฉากเปิดเรื่องดูทรงแล้วใช้ได้ ต่อให้เขาเล่นเทนนิสไม่เป็น ก็ยังอ่านความรู้พื้นฐานเกี่ยวกับเทนนิสเข้าใจ อีกทั้งพระเอกดูคล้ายกับสอนเด็กหนุ่ม แท้จริงแล้วกำลังระบายความโมโหแทนเด็กหญิงที่ได้รับบาดเจ็บเมื่อครู่

ฉากเปลี่ยนไป

ผู้ชายหลายคนกำลังล้อมรอบรายชื่อ และถกเถียงกันอยู่ หนึ่งในนั้นพูดว่า ‘ปีนี้ชมรมเทนนิสของโรงเรียนมีเด็กใหม่ที่เพิ่งเข้าเรียนเข้ามาด้วย แล้วก็ยังไม่ต้องเป็นตัวสำรองด้วย เป็นตัวจริงที่ลงสนามได้เลย’

‘ไม่มั้ง?’

‘เป็นไปได้ยังไงกัน’

‘ลงทะเบียนพลาดล่ะมั้ง’

เพื่อนร่วมทีมต่างคลางแคลงใจ ‘เด็กปีหนึ่งเพิ่งจะเรียนจบมัธยมต้น จะไปมีคุณสมบัติพอที่จะเข้าชมรมเทนนิสของโรงเรียนได้ยังไง แถมยังเป็นตัวจริงของชมรมอีก รู้อยู่แล้วว่าชมรมเทนนิสโรงเรียนเรามีไว้สำหรับนักกีฬามืออาชีพ!’

ในรายชื่อ

นักเรียนปีหนึ่งซึ่งมีคุณสมบัติเป็นตัวจริงของชมรมเทนนิสมีชื่อว่าหลงหม่า ปีนี้อายุสิบหก

อายุน้อยว่าอายุเฉลี่ยของทั้งชมรมเทนนิส เพราะนักกีฬาตัวจริงของชมรมเทนนิสซึ่งอายุน้อยที่สุดนั้นอยู่ปีสองเป็นอย่างน้อย

ขณะที่ทุกคนกำลังถกเถียงกันอยู่นั้น

หลงหม่าก็ปรากฏตัวขึ้นพร้อมกับสะพายแร็กเก็ตเทนนิสไว้ด้านหลัง

ผู้ชายหลายคนซึ่งได้พบบนรถรางก่อนหน้านี้ก็ปรากฏตัวเช่นกัน มิหนำซ้ำยังดึงดูดความสนใจของบรรดานักเรียนภายในชั่วพริบตา เดิมทีวันนี้พวกเขามาที่โรงเรียนนี้ก็เพื่อแข่งแมตช์ท้าชิง แต่เมื่อเด็กหนุ่มซึ่งเป็นหัวหน้าเห็นหลงหม่าเข้า ก็พลันเดือดดาลขึ้นมา ใช้ไม้เทนนิสชี้หน้าหลงหม่าพลางแค่นหัวเราะเย็นเยียบ ‘นายรู้มั้ยว่าเมื่อกี้นายสอนหัวหน้านักกีฬาเสาหลักตัวจริงของทีมเทนนิสวิทยาลัยแลนดอนตีเทนนิส’

หลงหม่ามองเขาอย่างเยือกเย็น

สายตานี้ทำให้เด็กหนุ่มรู้สึกอึดอัด เขาจึงเหวี่ยงไม้เทนนิสเข้าใส่ศีรษะของหลงหม่า แน่นอนว่าเขาเพียงขู่หลงหม่า ไม่ได้คิดจะลงไม้ลงมือจริงๆ ทว่าสิ่งที่ทำให้ผู้คนโดยรอบตกใจก็คือ หลงหม่าไม่ได้เบี่ยงหลบแม้แต่น้อย ราวกับคาดการณ์ไว้แล้วว่าไม้เทนนิสไม่มีทางฟาดลงมาที่ตนจริง

‘ไปเถอะ ยังมีเรื่องสำคัญต้องทำอีก’

เพื่อนของเด็กหนุ่มคนนั้นหัวเราะ พลางเอ่ยโน้มน้าว

เด็กหนุ่มแค่นเสียงขึ้นจมูก กำลังจะเดินออกไป หลงหม่ากลับใช้ไม้เทนนิสตีไปยังขวดเครื่องดื่มที่เด็กหนุ่มเพิ่งดื่มหมด จนกระเด็นไปลงในถังขยะอย่างแม่นยำ ก่อนจะมองอีกฝ่ายแล้วถามว่า ‘จับแร็กเก็ตเป็นหรือยัง หรือจะให้ผมสอนวิธีตีเทนนิสให้’

ฝูงชนโดยรอบตะลึงงันไปตามกัน

เด็กหนุ่มกลุ่มหนึ่งมีคุณสมบัติได้มาท้าชิงกับโรงเรียนชิงชุน เห็นได้ชัดว่าความสามารถของพวกเขาแข็งแกร่งมาก ทว่าวัยรุ่นหน้าละอ่อนพรรค์นี้ถึงกับพูดแบบนี้ออกมา ย่อมทำให้คนอึ้งกันไปไม่น้อย

‘เขาบ้าไปแล้วเหรอ’

สายตาต่างจับจ้องไปยังหลงหม่า

และหยางเฟิงซึ่งนั่งอยู่หน้าจอคอมพิวเตอร์ก็เปลี่ยนหน้ากระดาษด้วยความสนใจ แรกเริ่มเดิมทีเขาคิดว่าเทนนิสเป็นตลาดเล็ก แต่เมื่ออ่านมาถึงตอนนี้เขาไม่รู้สึกเบื่อเลยแม้แต่นิดเดียว แถมยังไม่รู้สึกว่าเรื่องราวนั้นกำกวมเข้าใจยาก แต่กลับเกิดความรู้สึกตื่นเต้นและคาดหวัง

เด็กหนุ่มประกาศสงครามแล้ว

ดังนั้นสิ่งที่ทำให้บรรดานักเรียนในโรงเรียนชิงชุนนับไม่ถ้วนซึ่งมามุงดูตะลึงลานก็ได้เกิดขึ้นแล้ว เด็กวัยรุ่นท่าทางไร้เดียงสาคนนี้ได้ใช้ความสามารถที่ต่างชั้นกันเชือดเด็กหนุ่มที่เรียกตนเองว่าเป็นนักกีฬาเสาหลักจากทีมโรงเรียนสักแห่ง!