ฮองเฮาเกิดใหม่：ยอดหมอหญิงขอรักหน่อย นิยาย บท 3

นางไม่สามารถทำผิดพลั้งพลาดซ้ำแบบเดิมได้อีก!

นางใช้แรงกัดปลายลิ้นของชายคนนั้น กลิ่นคาวเลือดฟุ้งกระจายในปากของนางในที่สุดชายคนนั้นก็ถอยออกไป

หลินเยียนรู้สึกได้ว่าอีกฝ่ายกำลังมองนาง แต่นางไม่สามารถเห็นใบหน้าของอีกฝ่ายได้ชัด

นางถอนหายใจด้วยความโล่งอกหลังรอดหายนะมาได้ พูดว่า:"ข้ารู้...เจ้าก็ถูกวางแผนใส่ร้ายเช่นกัน ชะตาเราเชื่อมไว้ด้วยกัน เราต้องไม่... ปล่อยให้ผู้ที่คิดวางแผนต้องการทำร้ายเราประสบความสำเร็จเด็ดขาด …”

"เจ้าไปหา... ศิลาหันซุย ดอกมี้เหมิง หญ้ากูจิง เมล็ดชิงเสิน... นี่เป็นยาถอนพิษ"

ชายคนนั้นมองนางไม่ขยับเขยื้อน

ในใจหลินเยียนรู้สึกเครียดมาก แต่นางยังคงฝืนตนให้สงบสติอารมณ์ "เจ้าเชื่อข้า ข้าเป็นหมอ"

“ถ้าเจ้ากล้าแตะต้องข้า ข้าจะตายไปพร้อมกับเจ้า!”

เมื่อเห็นว่าอีกฝ่ายยังคงเงียบเฉย หลินเยียนเคลื่อนไหวต่อโดยไม่พักนิ่ง ดึงปิ่นผมทองจากบนศีรษะ แทงไปยังลำคอจุดถึงฆาตของชายผู้นั้น!

ชายคนนั้นยึดจับมือนาง จี้สกัดจุดนอนของนางโดยตรง

นางตัวอ่อนยวบหมดสติไปทันที

ชายคนนั้นจ้องนางโดยไม่พูดจาอะไรเป็นเวลานาน หยิบปิ่นผมออกจากมือนางที่ใช้แรงจับจนซีดขาวออก

เห็นนิ้วทั้งสิบของนางได้รับบาดเจ็บไปหมด เขาก็ขมวดคิ้ว สีหน้าของเขายากที่จะเข้าใจได้ชัด

หลินเยียนไม่รู้ว่านางเองหลับไปนานมากเท่าใด แต่เมื่อนางลืมตาขึ้นและเห็นเพดานที่คุ้นเคย นางก็ตื่นตระหนก

ชาติก่อนนางก็โดนคนจับข่มขืนที่นี่ เพราะขณะที่นางตื่นขึ้นมา ชายคนนั้นได้จากไป เพียงทิ้งนางไว้แบกรับความเลวร้ายในทั่วหล้าตามลำพังคนเดียว

ตอนนี้ตื่นขึ้น หลินเยียนก็ตรวจร่างกายของตนทันที เสื้อผ้ายังอยู่ ดูเหมือนฤทธิ์ของยาในร่างจะสลายไป

ไม่มีคราบเลือดบนผ้าปูที่นอน โส่วกงซาซึ่งเป็นจุดแต้มแดงพรหมจรรย์ที่ข้อมืออันเป็นเครื่องหมายของการรักษาความบริสุทธิ์ก็ยังคงอยู่ครบถ้วน

นางไม่ได้สูญเสียพรหมจรรย์!

หลังจากความยินดีผ่านไป นางจึงมีใจลิ้มรสยาที่เหลืออยู่ในปากของนางนางพลันเข้าใจ ชายคนนั้นไปหายาถอนพิษตามที่นางว่าไว้จริงๆ ทั้งป้อนให้นางด้วย

ชาติก่อน นางแค้นเคืองชายคนนี้ แต่ชาตินี้นางไม่เกลียดแค้นเขาได้อีก

เดิมเขาสามารถปฏิบัติเหมือนแต่ก่อน ลบหลู่รังแกนางแล้วจากไปโดยพลัน แต่คราวนี้เขาไม่ทำ เห็นได้ว่าคนๆ นี้ก็ไม่ได้เลวร้ายขนาดนั้น

หลินเยียนไม่ได้ใช้ความคิดในเรื่องเกี่ยวกับชายคนนั้นมาก นางยังไม่รู้ว่าหลินเยว่ใช่ถูกพบแล้วหรือยัง

นางพลิกตัวลุกขึ้นจากเตียง รำลึกในเรื่องก่อนที่นางจะหมดสติ นางได้เอาปิ่นปักผมทองข่มขู่ชายคนนั้นขึ้นมา ก็เอามือคลำศีรษะ พบว่าชายคนนั้นไม่ได้ปักปิ่นทองคืนกลับ จึงมองหาไปรอบๆ แต่ไม่มีวี่แววของปิ่นปักผมทองทั้งสิ้น

เรื่องอะไรกัน หรือเขาเอาไปแล้ว?

แต่อยู่ดีๆ เขาเอาปิ่นปักผมทองของนางไปทำไม?

นางกำลังงุนงงสับสน นอกประตูก็มีเสียงสนทนาระหว่างองค์หญิงใหญ่กับป้ารองจ้าวสื่อดังขึ้น

“ขอบคุณองค์หญิงใหญ่ที่ยอมถ่อมตนมาตามหาเด็กสองคนเป็นเพื่อนหม่อมฉันเพคะ”

“นี่…” จ้าวสื่อมั่นใจว่าคนที่อยู่ในห้องเป็นหลินเยียน ในใจนางตกใจบ้าง นางคิดไม่ถึงว่าเจ้าแพศยาตัวน้อยนี้จะร่านได้ขนาดนี้!

แต่โดยเร็วมาก ความตื่นเต้นยินดีที่แผนการสำเร็จก็กระโดดผลุงขึ้นในดวงตาของนาง

ทว่าท้ายที่สุดนางก็ระงับอารมณ์เหล่านี้ลงไปทันที สิ่งที่ฝูงชนทุกคนได้เห็น มีเพียงสีหน้าประหลาดใจและลังเลไปทั่วของนางเท่านั้น

สีหน้าขององค์หญิงใหญ่ได้ซีดเผือดจนเขียว

วันนี้เป็นงานเลี้ยงฉลองวันเกิดของนาง และนี่คือตำหนักองค์หญิงของนาง ใครขวัญกล้าเช่นนี้ ถึงกับกล้าทำเรื่องโสโครกใต้จมูกของนาง!

“คิดว่าคงเป็นสาวใช้ไร้ยางอายที่แอบมาขโมยร่วมหลับนอนที่นี่ เรายังคงอย่าเข้าไปทำให้ตาเราสกปรกนะ” จ้าวสื่อรั้งไว้ข้างหน้า ราวกับจะปกป้องใครสักคน

เหล่าฮูหยินในที่นี่ทุกคนต่างเป็นยอดคน เมื่อเห็นสภาพ ก็มีฮูหยินบางคนที่ไม่เห็นด้วยกับจ้าวสื่อรีบเอ่ยปากทันทีว่า "ท่านฮูหยินรองหลิน วาจากล่าวเหลวไหลไม่ได้ นี่เป็นตำหนักขององค์หญิงใหญ่ คนรับใช้ที่องค์หญิงใหญ่สอนออกมาเอง จะเพิกเฉยต่อกฎเกณฑ์เช่นนี้ได้อย่างไร? จากมุมมองของข้า อาจมีแขกซึ่งเป็นบุคคลภายนอกที่ขวัญกล้าบางคนในนี่”

“เมื่อครู่ฮูหยินรองหลินยังรีบไปหาลูกสาวกับหลานสาวคนโตไม่ใช่หรือ? ก็อาจจะอยู่ในนี่หรอกนะ?”

วาจาของฮูหยินท่านนั้นกล่าวมาถึงตรงนี้ หน้าขององค์หญิงใหญ่ได้ดิ่งวูบอย่างน่าสะพรึงกลัว

นางถลึงตาใส่จ้าวสื่อไปครา

หัวใจของจ้าวสื่อตื่นตระหนกไปหมด

เดิมนางคิดต้องการแสร้งทำเป็นว่าปกป้อง ล่อให้ฮูหยินคนอื่นไปเปิดประตูใครจะรู้ กลับมีคนยืมใช้โอกาสนี้ยุแหย่ความสัมพันธ์ของนางกับองค์หญิงใหญ่!

จ้าวสื่อยังอยากเอ่ยปากหาข้ออ้าง แต่องค์หญิงใหญ่กลับตะโกนสั่งแม่เฒ่ามอม่อที่อยู่ข้างๆ “เปิดประตู!”