หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 10

"ซูยุ่น เธอนี่รนหาที่ตายนะ!"

เขาใช้แรงกดฉันไว้ ดวงตาสีเข้มของเขามองตรงมาที่ฉัน ราวกับเขากัดฟันและกล่าวประโยคนั้นออกมา

เมื่อฉันได้ยินฉันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะออกมาและจ้องมองเขาด้วยสายตายั่วยุ "งั้นเหรอ? งั้นประธานลู่คุณช่วยฆ่าฉันหน่อยสิ!"

ฉันเกลียดท่าทีของเขาที่ดูสูงส่ง ที่กำลังจ้องมองฉันด้วยสายตาเหยียดหยาม พูดจบ ฉันยกมือขึ้นมาเกี่ยวคอเขาและจูบลูกกระเดือกตรงคอเขาอย่างยั่วเย้า

"หึ----"

เหนือความคาดหมาย ฉันได้ยินเสียงสบถออกมาจากลำคอของเขา สิ่งนี้ทำให้ฉันภูมิใจอย่างไม่น่าเชื่อ ราวกับว่าฉันเข้าใจอะไรบางอย่างและฉันก็ยังคงวุ่นวายอยู่บนร่างกายเขาไม่หยุด

ลมหายใจของเขาหนักขึ้นเรื่อยๆ และลมหายใจของฉันหอบมากขึ้นเรื่อยๆ มือของฉันนั้นจับอะไรไปโดยไม่รู้ตัว...

จูบที่เร่าร้อนนั้นทำให้ฉันรู้สึกเป็นเหมือนปลาที่กำลังจะขาดน้ำและต้องการอะไรบางอย่างอย่างเร่งด่วน

ลู่จือสิงนั้นจงใจลงโทษฉันอย่างต่อเนื่อง ไม่ยอมให้ฉันมีความสุข

ฉันกอดเขาไว้ราวกับจะร้องขอชีวิต แต่ดูเหมือนเขาจะไม่ได้ยิน ความรู้สึกในตัวของฉันนั้นกำลังทำให้สติฉันพร่าเลือนมากขึ้นเรื่อยๆ

ฉันไม่รู้ว่าเราทำไปนานแค่ไหน เมื่อเขาหยุดลง ฉันก็นอนอยู่บนโซฟาและไม่คิดอยากจะขยับตัวเลย

ลู่จือสิงหอบอยู่บนร่างกายของฉัน ฉันสัมผัสได้ว่าเขายังคงอยู่เช่นนั้น

หลังจากนั้นสติของฉันก็ฟื้นคืนและฉันจำความบ้าคลั่งของเราทั้งสองคนได้ การแสดงออกบนใบหน้าในตอนนี้นั้นรู้สึกเขินอายเป็นอย่างมาก

ก่อนที่ฉันจะพูดอะไร เขาก็ลุกขึ้นและเหลือบมองฉันจากนั้นก็เข้าห้องน้ำไป

ในห้องน้ำมีเสียงน้ำไหลลงพื้น ฉันมองลงไปที่เสื้อผ้าที่ยุ่งเหยิงบนพื้นและทนกับความเจ็บปวดของร่างกาย หยิบทิชชู่มาเช็ดเล็กน้อยจากนั้นก็เอื้อมมือไปหยิบเสื้อผ้ามาสวมใส่

เมื่อสวมเสื้อผ้าฉันก็รู้สึกว่ามือและเท้านี้มันไม่ใช่ของฉัน ทุกครั้งที่หยิบยกเสื้อผ้าขึ้นมามันทำให้รู้สึกอ่อนแอจนอยากจะร้องไห้

"ผมจะไปส่งคุณ"

ฉันสวมเสื้อผ้าเสร็จและเดินไปยังประตู ลู่จือสิงก็ปรากฎตัวออกมา