ฉันพลิกตัวไปมานอนไม่หลับตลอดทั้งคืน ตอนตื่นนอนในอีกวันขอบตาดำคล้ำราวกับหมีแพนด้า เมื่อตอนที่ฉันไปโรงพยาบาลเพื่อชำระค่าใช้จ่ายก็คุณยายถามฉัน แต่ฉันไม่อยากให้ท่านกังวล เลยบอกไปว่านอนหลับไม่สนิท
การผ่าตัดของคุณยายถูกกำหนดให้เป็นอีกหนึ่งสัปดาห์ต่อมา วันผ่าตัดฉันยืนอยู่หน้าห้องผ่าตัดตลอด สมองเต็มไปด้วยความว่างเปล่า จนกระทั่งได้ยินเสียงคุณหมอบอกกับฉันว่าการผ่าตัดประสบความสำเร็จดีมาก สติของฉันถึงค่อยๆ กลับมา
ฉันดูแลคุณยายอยู่ที่โรงพยาบาล 1 สัปดาห์ อาการพักฟื้นหลังผ่าตัดดีขึ้นมาก คุณยายกลัวว่าจะเป็นภาระให้ฉัน พอฉันอยู่ที่โรงพยาบาลได้ 3 วันท่านก็ไล่ให้กลับไปทำงานแล้ว
ฉันคิดดูแล้วพบว่าตัวเองติดหนี้เยอะมาก ตอนนี้ก็ยังเป็นคนว่างงานอีก หลังจากสอบถามคุณหมอได้ความว่าอาการคุณยายไม่มีอะไรร้ายแรงแล้วจึงเริ่มร่อนใบสมัครและรอข่าวการรับสมัครงาน
ผ่านไปวันที่ 2 ตรงกับวันมหกรรมหางานพอดี ฉันจึงออกจากบ้านแต่เช้าตรู่เพื่อไปเยี่่ยมคุณยายซักพักหนึ่ง ก่อนจะไปร่วมงานมหกรรมหางาน
เมื่อ 20 วันก่อนลู่จือสิงบอกให้ฉันอย่าได้มาปรากฎตัวต่อหน้าเขาอีก ดังนั้นตอนที่เจอเขาในงานมหกรรมหางาน จิตใต้สำนึกจึงบอกให้ฉันซ่อนตัวไว้
แต่อะไรจะเกิดมันก็ต้องเกิดขึ้น ขณะที่ฉันกำลังเบียดตัวออกจากฝูงชน
ลู่จือสิงก็มายืนอยู่ตรงหน้าฉัน มองฉันอย่างเย็นชา
ในสถานการณ์ตรงหน้าแบบนี้ ฉันจึงทำได้เพียงยิ้มอย่างเหยเกและพูดว่า : "ประธานลู่"
เขามองมาที่นัยน์ตาของฉัน แล้วเบนสายตาลงมาเล็กน้อย ฉันยังไม่ทันได้มีปฏิกิริยาตอบสนองอะไร เขาก็ยกมือขึ้นแล้วดึงเรซูเม่ออกไปจากมือของฉันทันที
ฉันไม่คิดว่าเขาจะทำเช่นนี้ จึงตั้งสติเพื่อจะเอาเรซูเม่กลับมา แต่เขายกมือขึ้น ฉันเตี้ยกว่าเขา จึงแย่งไม่สำเร็จ และได้แต่ล้มเลิกความคิดไป
เขาก้มศีรษะลงมองดูเรซูเม่ของฉัน จากนั้นจึงตะโกนครึ่งเสียงทันทีว่า: "หลี่จื้อ"
ฉันตกตะลึงไปชั่วขณะ หลี่จื้อที่ไม่รู้โผล่มาจากไหนก็พูดว่า: "ครับ ประธานลู่"
"ฝ่ายวางแผนของบริษัทหาคนได้หรือยัง?"
"ยังขาดอีก 2 คนครับ"
ลู่จือสิงกระดิกหัวคิ้วเล็กน้อย เอาเรซูเม่ของฉันยื่นให้หลี่จื้อแล้วพูดว่า : "ฉันหาได้คนหนึ่งละ"
ฉันอึ้งไปเลย รีบพูดออกไปว่า: "ประธานลู่ ฉันไม่เหมาะสมจริงๆ ค่ะ..."
เขาก้มศีรษะมองมาทางฉัน: "คุณติดหนี้ผมอยู่ไม่ใช่เหรอ? งั้นก็ทำงานชดใช้หนี้เลยซิ
เงินเดือนของเฟิงเหิงสูงกว่าในสายงานเดียวกันถึง 10% นับว่าเป็นเรื่องที่ดีสำหรับคุณเลยนะ"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้