หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 16

ฉันตื่นขึ้นมาในวันที่สองด้วยอาการปวดหัวเป็นอย่างมาก ลืมตาขึ้นมาก็รู้สึกเหมือนมีแสงแดดมาแยงตา

ค่อยๆ นึกถึงเรื่องราวเมื่อวาน ฉันก็จำได้ว่าตัวเองดื่มไวน์แดงไปเกือบขวด จากนั้นก็เมา...

เรื่องราวหลังจากนั้นก็เหมือนภาพที่ถูกตัดไป ฉันจำอะไรไม่ได้เลย

เมื่อคิดถึงตรงนี้ ฉันก็เริ่มสับสน รีบเปิดผ้านวมขึ้นมาแล้วพบว่าเสื้อผ้าบนตัวกลายเป็นเสื้อเชิ๊ตของลู่จือสิงไปตั้งแต่เมื่อไหร่ไม่รู้

ตัวเขาสูง 190 ซ.ม. พอเสื้อเชิ๊ตมาอยู่บนตัวฉันที่สูง 167 ซ.ม.ก็เหมือนกับชุดกระโปรงเลย

ฉันรู้สึกว่าเมื่อคืนอาจจะเกิดเรื่องที่ไม่อาจบรรยายได้ จึงรีบวิ่งไปตามหาลู่จือสิงแล้วพบเขาอยู่ในห้องครัว

"มีอะไรหรือ?"

เขาหันกลับมามองฉัน ฉันเอามือจับชุดอย่างขัดๆ เขินๆ: "ประธานลู่คะ เมื่อคืนวานฉันคงดื่มไปมากใช่มั้ยคะ?"

เขาเลิกคิ้ว: "เธอคิดว่าอย่างไรล่ะ?"

ท่าทีของลู่จือสิงทำให้ฉันคาดเดาไม่ถูก แต่จะให้ถามไปตรงๆ ฉันก็พูดไม่ออกอยู่ดี เขาไม่พูดซักคำ เอาแต่มองฉันแบบนี้

ฉันถูกเขามองจนทนไม่ไหวจึงพูดออกไป: "เมื่อคืนฉันดื่มจนเมา แล้วคงไม่ได้ทำให้คุณลำบากใจใช่มั้ยคะ?"

"เธอคิดว่าอย่างไรล่ะ?"

คำพูดประโยคนี้อีกแล้ว ฉันพบว่าตัวเองอยากจะบ้าตาย!

แต่นอกจากคำพูดประโยคนี้แล้ว ก็ไม่มีคำพูดอื่นใดเล็ดลอดออกมาจากปากเขา

ฉันกัดฟันพูดเปิดประเด็นทันที: "เมื่อคืนเราคงไม่ได้ทำอะไรที่บรรยายออกมาไม่ได้ใช่ไหมนะคะ?"

เขาพูดเสียง หึ ออกทางจมูกอย่างเย็นชา: "นับว่าเธอยังให้เกียรติตัวเองอยู่บ้าง"

ฉันฟังคำพูดของเขาแล้วก็พ่นลมหายใจออกมาได้ในที่สุด แต่หนึ่งวินาทีต่อมาฉันก็พบว่าสีหน้าของลู่จือสิงทำไมถึงดูอึมครึมไปได้ล่ะ

ฉันหมุนตัวกะจะไปอาบน้ำ ก็นึกถึงเสื้อเชิ๊ตบนตัวขึ้นมาได้ จึงถามกลับไป: "แล้วเสื้อเชิ๊ตบนตัวฉันล่ะคะ.....”

"ฉันเปลี่ยนให้เอง"

เขาพูดตรงจนฉันหน้าแดงออกมา แล้วเขาก็เพิ่มให้อีกประโยคว่า: "ไม่ใช่ไม่เคยเห็นซักหน่อย สัมผัสก็สัมผัสกันมาแล้ว เธอยังจะเสแสร้งอะไรล่ะ"

ฉันยืนค้างไปซักพักหนึ่ง แล้วกัดฟันพูด: "ขอบคุณค่ะ"

ฉันไม่คิดจะพูดกับลู่จือสิงอีกแล้ว จึงหันหลังเดินออกไป ไม่ทันไรก็มีเสียงกริ่งดังขึ้นมา