หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 15

"คุณน้า!"

หยาวตันตันมองลู่จือสิง สีหน้าดูไม่อยากจะเชื่อ

อันที่จริงฉันก็ไม่ได้คาดหวังว่าลู่จือสิงจะช่วยฉัน ฉ้ันมองลู่จือสิง รู้สึกได้ถึงกระแสไออุ่นที่ไหลผ่านหัวใจของฉัน

"ประธานลู่ คุณปล่อยตันตันก่อนเถอะครับ คุณทำเธอเจ็บแล้วนะครับ"

พอฉันได้ยินคำพูดที่ออกมาจากปากของถันฮ่าวอวี่ก็เหมือนมีอะไรมาแทงที่ใจ ชายคนนี้ยามรักก็รักทนุถนอมเธอไว้ในมือ ยามไม่รัก แม้แต่จะมองหน้าก็ยังไม่ยอมมองเลย

ฉันกับถันฮ่าวอวี่มีความรู้สึกดีๆ ต่อกันมา 4 ปีแล้ว แต่ยังเทียบไม่ได้กับหยาวตันตันที่คบกันมาเพียงไม่กี่เดือน

ลู่จือสิงปล่อยมือ หยาวตันตันจ้องหน้าฉัน: "ยัยจิ้งจอก!"

"ถ้าเธอยังทำตัวไม่มีมารยาทอีก น้าจะบอกแม่เธอให้ส่งเธอไปฝึกตัวเองที่ต่างประเทศ"

เมื่อได้ยินคำพูดของลู่จือสิง ใบหน้าของหยาวตันตันก็ซีดลง เธอไม่กล้าพูดอะไรออกมาอีก ได้แต่ดึงถันฮ่าวอวี่ออกไป

พอได้มาเจอสองคนนี้ ถึงฉันจะชอบกินอาหารทะเล ก็ไม่มีอารมณ์จะกินอีก

ลู่จือสิงสั่งอาหารมาชุดหนึ่ง ฉันคีบมาทานได้ไม่กี่คำก็ทานไม่ลงแล้ว

พอเงยหน้ามาสบตาดำเขาแล้วใจฉันก็สั่นวาบ:"ประธานลู่ ขอโทษนะคะ ฉันทานไม่ลงแล้วน่ะค่ะ"

เขากระตุกมุมปาก: "เยี่ยม"

เขาพูดแล้วก็ดึงฉันขึ้นมา

ฉันชนแขนเขาโดนไม่ทันตั้งตัว พอเงยหน้าขึ้นมาก็เจอกับลมหายใจที่พ่นออกมาของเขาเข้าอย่างจัง ทำเอาฉันลืมสิ่งที่จะพูดไปเลย: "ประธานลู่คะ........."

"ไปที่ที่หนึ่งกับผม"

เขามองฉันอย่างเย็นชาเเวบหนึ่งแล้วทิ้งคำพูดลึกลับ และพาฉันเดินตรงไป

ในตอนนี้ฉันจะมีอารมณ์ไปกับเขาที่่ไหนกันล่ะ พอขึ้นรถฉันก็รีบเอ่ยปากพูดทันที: "ประธานลู่คะ ฉันคิดว่า....."