หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 14

"มี มีอะไรคะ?"

พอมองเขา ฉันก็พูดจาติดๆ ขัดๆ ออกมา

"เธอมีเสื้อผ้าที่จะเปลี่ยนไหม?"

เพียงคำพูดเดียวก็ปลุกฉันให้ตื่นจากพะวัง ฉันเขินจนหน้าแดงเถือก: "ตอน...ตอนมาฉันยังไม่..."

"มานี่" เขาเดินมาทางฉัน ฉันตกตะลึงไปชั่วครู่แล้วจึงรีบเดินตาม

ลู่จือสิงเดินเข้าห้องนอน ฉันไม่ได้เดินเข้าไปด้วย แต่ยืนอยู่หน้าประตูทางเข้าเพื่อรอเขา

หลายวินาทีต่อมา เขาก็โยนเสื้อเชิ๊ตตัวหนึ่งมาให้ฉัน

ฉันหน้าแดงอีกแล้ว เสียงของลู่จือสิงดังมา: "อย่าคิดเยอะ เสื้อตัวใหม่"

“……”

"ถ้างั้นฉันขอตัวไปอาบน้ำพักผ่อนก่อนนะคะ ราตรีสวัสดิ์ค่ะประธานลู่"

พูดรัวๆ จบ ฉันก็กอดเสื้อวิ่งประหนึ่งวิ่งหนีใคร เข้าห้องรับแขกไป

แม้จะเป็นห้องรับแขก แต่การตกเเต่งยังหรูกว่าห้องนอนหลักที่บ้านฉันเสียอีก

หลับไปหนึ่งคืน 9โมงเช้าของวันต่อมาจะต้องไปสัมภาษณ์รอบสอง ยังไม่ 7 โมง ฉันก็ตื่นแล้ว

นึกถึงอาการเป็นไข้และปวดท้องของลู่จือสิง ฉันก็เลยไปค้นตู้เย็น หยิบเอาหมูชิ้นหนึ่งมาต้มโจ๊ก ก่อนจะรีบไปสัมภาษณ์

เมื่อวานมีคนสัมภาษณ์ทั้งหมด 30 กว่าคน มาวันนี้เหลืออยู่เพียงสิบกว่าคนเท่านั้น

สัมภาษณ์รอบสองเสร็จก็เกือบเที่ยงแล้ว ฉันมายืนรอรถตรงป้ายรถเมล์ได้ครู่เดียว รถของลู่จือสิงก็มาจอดอยู่ตรงหน้าฉัน: "ขึ้นรถ"

ฉันยืนนิ่ง เขาจึงเปิดประตูข้างคนขับจากในรถออกมา: "อย่าให้ผมต้องพูดเป็นครั้งที่สาม ซูยุ่น ขึ้นรถ!"

น้ำเสียงเขาน่าเกรงขามมากจนฉันคล้อยตามโดยไม่รู้ตัว ฉันรีบขึ้นรถ ปิดประตู คาดเซฟตี้เบลทันที: "ประธานลู่ ทำไมคุณ....."