หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 13

"ซูยุ่นเหรอ?"

เขาค่อยๆ หรี่ตามองเล็กน้อย จากนั้นไอเย็นบนตัวเขาก็ค่อยๆลดลง

ฉันก้าวเดินไปข้างหน้าพบว่าสีหน้าเขาไม่ค่อยดีเลย เส้นเลือดบนหน้าผากขมวดปมตึงเครียด ทั้งๆที่เวลานี้เป็นฤดูใบไม้ร่วง แต่เหงื่อบนใบหน้าของเขากลับไหลหยดติ๋งๆ

ฉันตื่นตกใจพลางยื่นมือออกไป: "ประธานลู่ คุณตัวร้อนแล้วค่ะ"

"ฉันรู้"

เขาขมวดคิ้ว บ่งบอกว่าไม่พอใจ

ฉันรู้สึกพูดไม่ออกบอกไม่ถูก ลู่จือสิงคนนี้ พอป่วยแล้วเหมือนเด็กคนหนึ่งเลย: "ผู้ช่วยหลี่ได้ให้คุณทานยาบ้างมั้ยคะ?"

"ยัง"

ตอนที่เขาพูดออกมา น้ำเสียงฟังดูเฉยเมยเป็นอย่างมาก

ฉันยิ้มอย่างไร้ความปราณี ผู้ชายยังไงเสียก็เป็นพวกไม่ละเอียดละอ่อนเท่าไหร่: "ฉันจะไปหายาแก้โรคกระเพาะมาให้นะคะ ยาลดไข้มีฤทธิ์กัดกระเพาะน่ะค่ะ ประธานลู่พอจะอาบน้ำไหวมั้ยคะ?"

เขามองฉันครู่หนึ่งแล้วจึงขยับตัวเพื่อยืนยันว่ายังมีสติอยู่ เขาลุกขึ้นเดินไปห้องอาบน้ำ ฉันมองสักพักจนเห็นว่าเขาเดินมั่นคงแล้วถึงค่อยลงไปเอายาแก้โรคกระเพาะที่ห้องครัว

เธอหาอยู่ซักพักจึงพบกล่องยาที่แทบไม่มียาอยู่ในนั้น จึงไม่ต้องพูดถึงยาแก้โรคกระเพาะ

โชคยังดีที่ใต้ตึกข้างนอกมีร้านขายยา 24 ชั่วโมง ฉันจึงหากุญแจแล้ววิ่งออกไปซื้อยาทันที

"เธอไปไหนมา?"

เปิดประตูมาก็เจอกับนัยน์ตาเย็นเฉียบของลู่จือสิง

ฉันตกใจเดินถอยหลังมาก้าวหนี่ง: "คุณมายืนเฝ้าอยู่ทางเข้าประตูทำไมคะ? บ้านคุณไม่มีอะไรเลย ฉันเลยออกไปซื้อยามาให้คุณน่ะค่ะ"

สายตาเขามองลงมาที่ถุงยาในมือฉัน แต่ก็ไม่ได้พูดอะไร จากนั้นจึงหมุนตัวเดินไปที่โซฟาแล้วนั่งลง

ฉันรีบเดินเข้าไป หายาแก้โรคกระเพาะที่เพิ่งซื้อมายื่นให้เขา: "คุณทานยาแก้โรคกระเพาะก่อนนะคะ ฉันมีทำโจ๊กเอาไว้ให้คุณทานรองท้องน่ะค่ะ"

เขาไม่พูดอะไร ยื่นมือมาหยิบยาในมือฉัน เงยหน้าแล้วกลืนยาลงไป