หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 293

เมื่อลู่จือสิงพูดจบ ฉันก็รู้ว่าฉันตกหลุมพลางแล้วจริงๆ

ผู้ชายคนนี้แสดงให้เห็นว่าตัวเองเล่นไม่เก่ง ผลสุดท้ายคือลูกบอลทั้งหมดถูกแทงลงไปในถุงภายในสามไม้

เขาวางไม้ไว้ข้างๆ มองฉันแล้วขมวดคิ้ว：“คุณหญิงลู่ คุณแพ้แล้ว”

เขามองจนฉันรู้สึกขนลุกขนพอง แต่ก็ยังดันทุรัง：“เมื่อตกลงที่จะเดิมพัน ก็ต้องยอมรับเมื่อตัวเองพ่ายแพ้ คุณพูดใช่ไหม ต้องการให้ฉันรับปากคุณเรื่องอะไร”

ลู่จือสิงยื่นมือออกมา：“ติดไว้ก่อน”

ฉันเห็นเขายื่นมือออกมา และระหว่างนั้นก็ไม่ได้มีท่าทีอะไร：“มีอะไรหรอ？”

“กลับไปพักผ่อนกัน”

ขณะที่เขาพูดก็เดินมาจูงมือฉัน

ฉันเม้มริมฝีปาก แล้วเขาก็จูงมือฉันออกจากห้องสนุ๊กเกอร์ ฉันอดไม่ได้ที่จะถามเขาอีกสักประโยค：“จริงๆแล้วคุณต้องการให้ฉันรับปากคุณเรื่องอะไร？”

เขาหันหน้ามามองฉัน：“คุณรู้？”

ฉันพยักหน้า：“อืม！”

“ขอร้องฉันสิ！”

ฉันยกมือขึ้นและหยิกเขา：“ไม่บอกก็แล้วแต่ หลังจากนั้นก็ลืมฉันแล้ว ทำเหมือนไม่มีอะไร！”

เขายังคงมองมาที่ฉันแล้วยิ้ม ไม่พูดอะไร เขามองจนฉันรู้สึกขนลุก ฉันทำเสียงฮึออกจากจมูก และไม่ถามเขาอีก

เนื่องจากตอนเที่ยงแดดแรงมาก ดังนั้นเราจึงนอนพักกลางวันก่อน แล้วค่อยไปที่ชายทะเล

เวลาสี่โมงกว่า แสงแดดก็อ่อนลงมากแล้ว ฉันรีบดึงลู่จือสิง：“ตอนนี้เราไปกันได้หรือยัง？”

เขามองกลับมาที่ฉัน จากนั้นก็ยื่นชุดเสื้อผ้าให้ฉันชุดหนึ่ง

ฉันรับไว้แล้วเอามาดู มันเป็นชุดว่ายน้ำวันพีชสีเหลืองลายดอกไม้

สีหน้าฉันแข็งทื่อ：“คุณจะให้ฉันใส่ชุดว่ายน้ำ？”

เขาหันกลับมามองฉัน：“คุณคิดว่าไง？”

“ลู่จือสิง ฉันอายุสามสิบแล้ว！ไม่ใช่สามขวบ！ใครอายุสามสิบไปเที่ยวทะเลแล้วใส่ชุดว่ายน้ำเหมือนเด็กแบบนี้！”

สีหน้าเขานิ่งและเย็นชา：“เหมือนเด็กที่ไหน นี่ออกจะวัยรุ่นและสวย！”

ฉันหัวเราะเยาะเขา：“ฉันจะไปซื้อชุดว่ายน้ำใหม่ ฉันไม่สน ฉันจะใส่บิกินี่！”

“คุณกล้า！”

ฉันกำลังจะเดินออกไป เขายื่นมือมาดึงฉันกลับไป

“ทำไมฉันจะไม่กล้า！ตอนนี้มันไม่ได้อยู่ในยุคเจ็ดศูนย์หรือแปดศูนย์ ทำไมคุณถึงไม่ให้ฉันใส่บิกินี！และฉันซื้อชุดคลุมข้างนอก ก็มองไม่เห็นแล้ว！”

ถ้าจะให้ฉันใส่บิกินี่แบบนั้นจริงๆ ฉันไม่กล้าอย่างแน่นนอน แต่ฉันใส่ชุดว่ายน้ำแบบที่เด็กผู้หญิงใส่อย่างแน่ๆ！

มีกางเกงข้างในกระโปรง มันดูเหมือนเด็กมากๆ ทำไมฉันไม่เคยคิดเลยว่าลู่จือสิงจะเตรียมชุดว่ายน้ำแบบนี้ให้ฉัน

ฉันอยากจะโกรธเขาจริงๆ！

ฉันพูดจบก็ไม่สนใจเขา ฉันยื่นมือไปเขี่ยมือเขาออก และเปิดประตูเดินออกไปข้างนอก

สักพักใหญ่ๆเขาก็ตามมา：“เมียจ๋า ชุดว่ายน้ำนี่ไม่เหมือนเด็กจริงๆนะ ฉันว่ามันน่ารักออก！”

ฉันมองเขาอย่างเย็นชา：“งั้นคุณก็ใส่เองเถอะ！”

เดิมที่โรงแรมมีร้านขายชุดว่ายน้ำ ฉันเข้าไปในร้าน ไม่นานก็เห็นชุดว่ายน้ำสีดำชุดหนึ่ง และยังมีชุดคลุมข้างนอก อันที่จริงก็ไม่อยากใส่

ลู่จือสิงยังพยายามที่จะดึงฉัน ฉันหันกลับไปจ้องเขา：“ถ้าคุณยังทำแบบนี้อีก ฉันจะโกรธแล้วนะ ลู่จือสิง！”

เดิมที่การฮันนีมูนน่าจะมีความสุข แต่เขาให้ฉันใส่ตามที่เขาต้องการ แบบนี้จะทำให้มีความสุขได้ยังไง！

ฉันก็รู้ด้วยว่าเขาไม่อยากให้ฉันแต่งตัวเซ็กซี่เกินไป แต่ฉันก็ไม่คิดที่จะแต่งตัวเซ็กซี่เกินไป ฉันใส่ชุดคลุมข้างนอก และฉันก็ไม่ได้ใส่บิกินี่ทั้งชุด

เขาคงไม่อยากให้ฉันโกรธ สุดท้ายก็ไม่ได้พูดอะไร

ฉันรูดบัตรเพื่อจ่ายเงิน ฉันหยิบชุดว่ายน้ำแล้วหันกลับไปมองลู่จือสิง：“ยังจะไปที่ชายหาดไหม？”