หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 292

คืนนี้ ฉันและลู่จือสิงคุยกันเยอะมาก คุยถึงเรื่องอดีตที่เขาไปเรียนหนังสือ คุยถึงว่าเขาก้าวนำบริษัทเฟิงเหิงมาอยู่ในมือได้ยังไง คุยถึงว่าเขาค่อยๆชดเชยกับไปกับคำยากลำบากในปีนั้นได้ยังไง

ฉันก็บอกกับเขาถึงเรื่องราวในอดีตของฉัรมากมาย พูดถึงเมื่อตอนฉันอยู่มัธยมปลายผู้หญิงเหล่านั้นสร้างความโดดเดี่ยวกับฉันไว้อย่างไร; ตอนเข้ามหาวิทยาลัยรูมเมทเกลียดชังฉันยังไง; พูดถึงสมัยที่เป็นเด็กครั้งแรกที่มีเรื่องตบตีกันกับเพื่อนให้คุณ.......

เยอะมากๆ ฉันก็ไม่รู้ว่าสุดท้ายแล้วพวกเราหลับกันไปเมื่อไร ฉันรู้เพียงว่า คืนนี้ ฉันและลู่จือสิงไม่เคยใกล้ชิดกันขนาดนี้มาก่อน

ฉันไม่เคยคิดมาก่อนเลยว่า เรื่องราวเหล่านั้นที่ฉันไม่เคยพูดกับใครมาก่อน คาดไม่ถึงว่าจะพูดออกมากับเขาทั้งหมด

ความรู้สึกน้อยใจเหล่านั้นที่เคยได้รับ แล้วก็ความทุกข์ทนที่เคยกล้ำกลืน สุดที่จะแบกรับไว้ ฉันเคยคิดว่านี่เป็นอดีตที่ไร้ยางอาย เพราะตั้งแต่เด็กจนโตฉันเป็นคนที่ไม่น่ารักคนนึง

แต่ลู่จือสิงบอกกับฉันว่า เพราะเรื่องเหล่านั้นทำให้พบเขา

ฉันรู้ชักเจนว่านั่นไม่เพียงแต่เขาพูดไร้สาระ แต่ฉันก็เต็มใจที่จะเชื่อ ฉันแบกรับความทุกข์ยากลำบากมากมายขนาดนั้น ก็เพื่อพบเขา

เพราะว่าเขารักฉันมากจริงๆ ฉันก็รักเขามาก

เมื่อคืนวานพวกเราคุยกันจนดึกมาก วันที่สองคนทั้งสองจึงนอนตื่นสายมาก

ฉันถูกความรู้สึกเสียดแทงบนใบหน้าทำให้ตื่น ลืมตาก็พบว่าลู่จือสิงกำลังโอบกอดฉัน เขายังไม่ได้ไปล้างหน้า หนวดที่เพิ่งยาวออกมาเสียดสีใบหน้าของฉัน ขนแทงๆฉันก็อดไม่ได้ที่จะหัวเราะขึ้นมา ยกมือผลักหน้าเขาเล็กน้อย: "จั๊กจี้"

เขาเอียงๆหน้า หลบมือของฉัน แล้วก็หันหน้าเข้ามาจูบฉัน "อรุณสวัสดิ์ คุณภรรยา"

คำพูดที่คุยกันเมื่อคืนวานทำให้ฉันยิ่งใกล้ชิดกับลู่จือสิง ตอนนี้ฉันรับรู้อดีตของเขาแล้ว และกำลังเดินไปกับเขาในปัจจุบัน และจับมือกันไปสู่อนาคต

เพียงคิดถึงตรงนี้ ฉันก็รู้สึกว่าก้นบึ้งของหัวใจหวานชื่น อดไม่ได้ที่จะยกมือไปโอบกอดเขาแน่น: "อรุณสวัสดิ์ คุณสามี"

"ตื่นแล้วหรอ?"

เขากัดเบาๆที่ริมฝีปากฉันเล็กน้อย ฉันจ้องมองเขา "กี่โมงแล้ว?"

"สิบโมงกว่าแล้ว"

ฉันตกใจเล็กน้อย: "สายขนาดนี้แล้วหรอ?"

"คืนวานพวกเราเพิ่งจะนอนไปตอนเช้ามืดตีสี่นะคุณภรรยา!"

ใบหน้าฉันร้อนผ่าว รู้สึกเขินอายเล็กน้อย คลอเคลียอยู่ในอ้อมกอดของเขา: "ตอนบ่ายไปชายทะเลไหม?"

"อื้ม เที่ยงไปแล้วค่อยไป"

ฉันพยักหน้า จู่ๆก็นึกถึงปัญหานึง: "เหมือนกับว่าฉันจะไม่ได้เอาชุดว่ายน้ำมา"

"ฉันเอามาให้คุณแล้ว"

เขามองฉัน กระพริบตาเล็กน้อย ฉันรู้สึกว่าในสายตานี้ทะแม่งๆ แต่ลู่จือสิงไม่ให้โอกาสฉันได้สืบสาว เขาก็ปล่อยมือ: "ลุกขึ้นเถอะ ล้างหน้าสักหน่อยแล้วก็ไปทานอาหารกลางวัน"

ฉันพยักหน้า ท้องรู้สึกหิวเล็กน้อยจริงๆ

พวกเราจัดการเสร็จเรียบร้อยก็สิบเอ็ดโมงครึ่งแล้ว ดวงอาทิตย์ค่อนข้างแรง เดิมทีฉันก็คิดอยู่จะทำยังไง จู่ๆลู่จือสิงก็ดึงฉันไว้: "รอแปปนึง!"

ฉันมองเขาอย่าวไม่เข้าใจเล็กน้อย: "ทำไมหรอ?"

"ฉันเอาครีมกันแดดมาให้คุณ ตอนนี้โดดแดด คุณทาสักหน่อยเถอะ!"

ผิวของฉันบอบบางเล็กน้อย ง่ายต่อการถูกแดดเผามาก เพียงแต่นึกไม่ถึงว่า ผู้ชายกำยำคนนึงอย่างลู่จือสิง คาดไม่ถึงว่าเขาจะจำที่จะเอาครีมกันแดดมาด้วยได้!

"เอาล่ะ คุณวางไว้ตรงไหน ฉันไป——"

ฉันพูดพลาง เขาก็ดึงกระเป๋าเดินทางเปิดออก ไม่นาน ก็หาครีมกันแดดมาให้ฉัน: "นี่ ขวดสีทองที่พวกคุณใช้บ่อยๆ"

ฉันยื่นมือออกไปรับ ยิ้มเล็กน้อย: "คุณก็รู้จักขวดสีทองหรอ?"

ลู่จือสิงลูบๆจมูก: "ในอินเตอร์เน็ตบอก"

ฉันอดไม่ได้ที่จะเลิกคิ้ว ยกเท้าเดินไปตรงหน้าเขา: "คุณรู้จักสีลิปดึงดูดผู้ชายไหม?"

เขายื่นมือมาแล้วมองฉัน ก้มหน้ามาแล้วใช้หน้าผากชนกับหน้าผากของฉัน: "รู้ วันนั้นที่เซี่ยงฉิงแต่งงาน ที่คุณใช้คือลิปสีดึงดูดผู้ชาย"

"ใช้ได้ ประธานลู่!"

ฉันยิ้มยกมือดันเขาออก แต่ดันไม่ออก อดไม่ได้ที่จะขมวดคิ้ว: "คุณปล่อยฉันนะ ฉันจะทาครีมกันแดด!"

เขายื่นมือไปหยิบครีมกันแดดบนมือฉัน: "หรือว่าจะให้ฉันช่วยคุณ คุณหญิงลู่?"