หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 291

"ซูยุ่น ฉันก็รักคุณมากนะ"

ดขาก้มลงมาจูบฉัน ในจูบนั้นไม่มีอารมณ์ ความต้องการ ฉันรู้สึกได้

สักพัก เขาละจากริมฝีปากฉัน ก้มหน้ามองฉัน : "อยากฟังเรื่องอดีตของฉันไหม?"

ฉันตกตะลึงเล็กน้อย คิดไม่ถึงว่าเขาจะเล่าเรื่องอดีตกับฉัน

เรื่องราวในอดีตขอลู่จือสิง อันที่จริงฉันก็อยากรู้มากๆ แต่เดิมทีถ้าเขาไม่บอก ฉันก็ไม่กล้าถาม

เมื่อก่อนเขาเก็บเรื่องราวของตระกูลลู่ไว้เป็นความลับ ดังนั้นตลอดมาฉันจึงไม่กล้าเอ่ยถึง

ตอนนี้เขาถามฉันด้วยตัวเองว่าต้องการจะฟังไหม ฉันแค่คิดว่ามีบางอย่างที่ต้องการพุ่งออกมาจากในใจของฉัน ถึงกับตาร้อนผ่าว พยักหน้าหนักๆ : "อยากสิ!"

"พ่อแม่ของฉันเป็นสามีภรรยากันไม่ใช่เพราะความรัก เป็นเพียงการแต่งงานทางธุรกิจมากกว่า แต่พ่อของฉันไม่ใช่ผู้ชายที่ดี เขาไม่รักแม่ของฉัน ทว่าก็ไม่ยอมปล่อยเขาไป ก่อนที่ฉันจะเกิด ลู่หงฉิงเกิดมาแล้ว คุณก็รู้ เธออายุมากกว่าฉันยี่สิบกว่าปี แม่ให้กำเนิดฉันอย่างยากลำบาก เดิมทีอายุก็มาก ต่อมาเป็นเพราะแม่ของลู่หงฉิง แม่ฉันจึงโกรธมาก"

"พ่อฉันไม่ได้เป็นสามีที่ดี แล้วก็ไม่ได้เป็นพ่อที่ดี หลังจากที่แม่ของฉันตายไป คนของตระกูลลู่ก็คิดถึงหุ้นของเฟิงเหิง ฉันถูกลูกพี่ลูกน้องผลักลงสระว่ายน้ำตอนที่ฉันยังเด็กมาก เกือบจมน้ำตาย ตอนนั้นแปดขวบก็ถูกลู่หงฉินจ้างรถมาชนให้ตาย ที่มีชีวิตรอดมาได้จนอายุยี่สิบกว่า ทั้งหมดเป็นปู่ของฉันที่คอยปกป้องฉัน"

เขาพูดจบ ระหว่างนั้นฉับพลันก็ลูบๆฉันเล็กน้อย : "ในปีนั้นที่ฉันไปใกล้ชิดคุณอันที่จริงเป็นเพราะว่ามีจุดประสงค์ ถึงแม้ว่าฉันจะไม่รู้ว่าเพราะอะไร แต่ปู่ของฉันทำให้เข้าใจชัดเจน ใครได้แต่งงานกับคุณ จะสามารถได้รับหุ้นเหล่านั้นได้ เรื่องของถันฮ่าอวี่กับหยาวตันตันถูกฉันจัดขึ้นโดยเจตนา ฉันรู้ว่าถันฮ่าวอวี่ไม่ใช่คนดี ตอนนั้นที่คุณเห็นพวกเขาอยู่ด้วยกัน ก็คือฉันจัดฉากขึ้นมาโดยเฉพาะ จุดประสงค์ก็คือให้คุณเลิกกับถันฮ่าวอวี่"

"ที่จริงแม้ว่าคุณจะไม่ได้คิดริเริ่มที่จะเข้าหาฉัน ฉันก็จะเข้าหาคุณ เพียงแต่ฉันคาดไม่ถึง ว่าบนโลกนี้จะมีคนโงขนาดนี้ เพื่อผู้ชายเลวๆคนหนึ่ง ก็ยอมสละตนเองให้เพื่อล้างแค้น"

ฉันเม้มๆปาก เหตุผลที่ฉันเข้าหาลู่จือสิงในตอนแรกทำให้ฉันรู้สึกต้อยต่ำมากๆ แล้วก็ทำให้ฉันเงยมองหน้าเขาไม่ได้

ถึงแม้ว่าตอนนี้ เขาบอกฉันว่า เรื่องราวทั้งหมดนั้นเป็นเขาที่จัดการไว้ ถันฮ่าวอวี่คบชู้ ฉันเจอเหตุการณ์ที่พวกเขามีเซ็กส์กัน……แต่อย่างไรก็ตามเรื่องนี้ ต้องไปดึงดูด ยั่วเขา ทว่าเป็นการตัดสินใจของฉันเอง

ตอนนี้เขาเอ่ยขึ้นมา ฉันยังรู้สึกอึดอัดใจเล็กน้อย อดไม่ได้ที่อยากจะเอ่ยปาก : "ลู่จือสิง——

"ชู่ว!"

เขายกมือขึ้นกดที่ปากฉัน : "คุณไม่ต้องพูด ฟังฉันพูดก็พอ"

ฉันเม้มๆปาก พยักหน้า แสดงเจตนาว่าให้เขาพูดต่อ

ลู่จือสิงมองฉันแล้วยิ้มเล็กน้อย รอยยิ้มมีความขื่นขมเล็กน้อย : "เวลานั้นฉันก็ใช้คุณหาผลประโยชน์ตลอด แต่ว่าคุณจริงๆเป็นผู้หญิงซื่อๆ ในเมื่อบอกกับฉันว่าตกหลุมรักฉันแล้ว เห็นว่าคุณซื่อขนาดนั้น จนฉันใจอ่อนเล็กน้อย แต่ว่าฉันมามีทางที่จะถอยกลับ ซูยุ่น ตระกูลลู่ไม่ใช่ที่ที่ดี หลังจากที่ปู่ฉันเสียไปแล้ว ฉันก็เหมือนเรือลำเล็กๆหนึ่งลำ ที่อยู่ในพายุคลื่น มีเรือหลายลำที่ต้องการจะชนฉันให้คว่ำ"

"อันที่จริงตอนที่คุณปู่จากไปฉันกลัวมากจริงๆ แต่เพราะคุณอยู่เคียงข้างฉันตลอด บอกกับฉันทุกๆครั้ง ว่าฉันยังมีคุณ อันที่จริง ตอนนั้นฉันไม่มีอะไรเลย นอกผู้หญิงซื่อบื้ออย่างคุณ สงครามของเฟิงเหิง นอกตระกูลลู่ก็มีคนจับจ้อง ฉันไม่รู้ด้วยซ้ำว่าสุดท้ายแล้วตนเองจะได้เฟิงเหิงมาหรือเปล่า"

เขาพูดจบ จู่ๆก็นำฉันเข้าไปไว้ในอ้อมกอด : "ฉันไม่รู้ว่าตนเองตกหลุมรักคุณไปตั้งแต่เมื่อไหร่ บางทีอาจเป็นตอนที่คุณกอดฉันและบอกฉันว่าฉันยังมีคุณ หรือตอนที่คุณบอกฉันว่าคุณรักฉัน แต่ฉันรู้ว่า ฉันเลวมาก เพื่อเฟิงเหิงแล้วก็ผลักดันคุณไปสู่สถานการณ์เช่นนั้น"

"ซูยุ่น ขอโทษนะ"

เขาพูดจบ ก็จับมือฉันไว้แน่น มือฉันที่จับเสื้อของเขา ก็จับแน่นไม่ปล่อย

เรื่องราวหลายปีมาแล้ว ในตอนแรกโกรธแค้นจนอยากตาย ตอนนี้ได้ฟังเขาพูดอีกครั้ง จู่ๆฉันรู้สึกว่า ในความเป็นจริงมันไม่ได้สำคัญขนาดนั้น

"ไม่เป็นไร ตอนนี้เราอยู่ด้วยกันแล้ว บนโลกใบนี้ เดิมทีก็ไม่มีเรื่องราวอะไร ที่จะราบรื่นทุกอย่าง"

ฉันไม่รู้ทุกสิ่งที่เขาเคยผ่านมา ตอนนี้รู้แล้ว ยังจะสามารถโทษเขาได้ที่ไหน ถ้าเป็นไปได้ จริงๆในปีนั้นที่แม่เขาจากไปฉันอยากจะอยู่ข้างๆเขา แม้ว่าฉันจะเป็นแค่คนที่ทำอะไรไม่ได้ก็ตาม อย่างน้อยฉันก็จะได้อยู่เป็นเพื่อนเขา ไม่ปล่อยให้เขาอยู่ในครอบครัวอย่างนั้น อย่างสับสน และหวาดกลัว

ฉันเพิ่งพูดจบ ทว่ารู้สึกจู่ๆใบหน้าก็เปียก

ฉันตกตะลึง สักพักสติกลับมา ผู้ชายที่เด็ดเดี่ยวมาโดยตลอด ทว่ากอดฉันแล้วร้องไห้

"ซูยุ่น ขอบคุณที่ตอนแรกคุณเดินมาหาฉัน"

คำพูดของเขาทำให้ฉันประหลาดใจ ผ่านมาหลายปีขนาดนั้น ฉันมีปัญหาวุ่นวายไม่สบายใจ เขาพูดแค่หนึ่งประโยค ดูเหมือนทุกอย่างจะมลายหายไป

"ดูเหมือนว่าฉัน หลายปีแล้วไม่ได้กลับไปดูคุณปู่เลย รอให้ครั้งนี้เรากลับไป พวกเราพาเป้ยเปยไปดูคุณปู่สักหน่อยเถอะ"

ปู่ของลู่จือสิง น่าจะเป็นคนในตระกูลลู่ เพียงคนเดียวเท่านั้น一一ที่ตั้งใจปฏิบัติต่อคนของฉัน

"อืม"

เขาตอบรับ น้ำเสียงแหบพร่า ฉันไม่ได้เปิดเผยความอ่อนแอของเขา : "ในปีนั้นคุณปู่ ทำไมถึงมีข้อบังคับอย่างนั้นล่ะ?"

ลู่จือสิงปล่อยฉัน อยู่ในที่แสงไม่ค่อยสว่างนัก ฉันเห็นเขาตาแดงเล็กน้อย

แต่ว่าฉันไม่ได้มองต่อ หันกลับไป ก้มไปจับมือเขาไว้แน่น

"คุณปู่ของฉันและคุณยายของคุณเคยเป็นคู่รักกัน แต่แยกออกจากกันด้วยเหตุผลต่างๆ ด้วยความไม่เต็มใจ เขาไม่สามารถแต่งงานกับคุณยายของคุณได้"

ฉันตกตะลึง คาดไม่ถึงว่าว่านี่จะเป็นเหตุผล

"คุณปู่ก็เช่นกัน มีความรู้สึกที่แท้จริง"

"อิม ฉันกับปู่ของฉันเหมือนกันมาก"

เขาพูดจบ จู่ๆระหว่างนั้นก็ก้มมาถูๆที่คอของฉัน "ดังนั้นซูยุ่น ฉันก็เป็นคนดื้อรั้น ฉันยอมรับคุณแล้ว ชั่วชีวิตนี้นั้น สามารถเป็นได้เพียงแค่คุณ"

ได้ฟังคำสารภาพของเขา ฉันอดที่จะยิ้มไม่ได้ ยกมือขึ้นลูบๆผมของเขา : "อืม ฉันก็เช่นกัน ชั่วชีวิตนี้ก็จะยอมรับแค่คุณ"

ฉันรู้อยู่แล้ว แม้ว่าฉันจะหนีไปสุดขอบฟ้า ก็ไม่สามารถหลบหนีขอบเขตของผู้ชายคนนี้ได้

ไม่ใช่เพราะอะไร เป็นเพียงเพราะฉันรักเขา

"ตอนเด็กๆคุณปู่ต้องดีกับคุณมากเลยใช่ไหม?"

"อืม ตอนที่สุขภาพเขายังดีอยู่ ฉันไปเรียนเป็นเขาที่ไปรับไปส่ง ต่อมาสุขภาพไม่ค่อยดี เขากลัวว่าตนเองจะปกป้องไม่ได้ ดังนั้นจึงส่งฉันไปเรียนต่างประเทศ ฉันอยู่ต่างประเทศก็ไม่มีการติดต่อกับคนของตระกูลลู่ กลัวว่าพวกเขาจะลงมือที่ต่างประเทศ"

เขาพูดหลีกเลี่ยงปัญหาสำคัญ แต่ฉันได้ฟังก็รู้สึกกลัวมาก เจ็บปวดหัวใจ : "ทั้งหมดมันผ่านไปแล้ว ต่อไปนี้ ไม่มีใครกล้าแตะต้องคุณแล้ว"