หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 102

เขาก้มหน้ามองมาที่ฉัน แล้วยิ้มแห้งๆ:"มีอะไรให้เธอกลัว ซูยุ่น"

ฉันกำลังงง บวกกับความโกรธตอนบ่ายนี้ ฉันรู้สึกตัวเองตอนนี้เหมือนสิงโตที่กำลังคำราม แต่คิดคิดแล้ว ฉันก็หลุดขำออกมา เรียนตามท่าของเขา เก๊กท่าเท่ๆแล้วประชดเขากลับไป :"ฉันรู้สึกกลัวอะไร?ฉันมีอะไรต้องให้กลัว? ประทานลู่ไม่ได้คิดไปเองใช่ไหมคะ?"

"ผมคิดไปเองอะไร"เขาพูดพร้อม ยกมือมาเชยคางฉัน "ซุยุ่น รู้สึกตัวเองว่าเก่งสินะ ก่อนหน้านี้ก็ชวี่ชิงหนานที่เกาะติดเธอไม่ไปไหน ตอนนี้ฉีซิ่วหรานโพล่มาอีกคน！"

คำพูดของเขาแทงใจดำฉันทันที มันทำให้ฉันโกรธ ในใจแอบคิด :ลู่จือสิงหึงหรอ!

ฉันรู้สึกขำเมื่อคิดแบบนั้น และรู้สึกลูจือสิงก็ตลกไม่แพ้กัน "ฉันรู้สึกว่าตัวเองเก่งแล้วมันเกี่ยวข้องอะไรกับคุณหรอ？"

ฉันเงยหน้าขึ้นแล้ว พูดต่อว่า “มันเกี่ยวอะไรกับคุณลู่ไม่ทราบ！”

พอฉันพูดจบ สีหน้าของเขาก็ขรึมขึ้นมา

ฉันเงยหน้ามองเขาอย่างไม่ยอมแพ้

"ก๊อกก๊อก"

ลู่จือสิงไม่รู้จะพูดอะไรต่อ การพูดคุยถูกเสียงเคาะประตูตัดจบ ฉันอาศัยเวลาที่เขาเหม่อผลักเขาออกแล้วไปเปิดประตู

"เธอลืมโทรศัพท์ไว้ที่ห้องฉันนะซูยุ่น"

ฉันพยักหน้า และเอื้อมมือไปเอา กำลังจะพูดกับเขา แต่ลู่จือสิงกลับโพล่หน้าออกมา จากนั้นก็เอื้อมมือมาเปิดประตู แล้วกำหมัดพุ่งไปที่หน้าฉีเซี่ยวหรานเต็มๆ

ฉันเอาตัวบังไว้ที่หน้าประตู เพราะแรงกระชากประตูของลู่จือสิงทำให้ฉันถูกกระชากไปกับแรงเขาด้วย

เหตุการณ์เปลี่ยนไปไวมาก ฉันยังไม่ทันตั้งตัวเลยว่าเกิดอะไรขึ้น ฉีซิ่วหรานและลู่จือสิงอยู่ดีดีก็สู้กันเฉยเลย

พอฉันรู้ตัวก็รีบลุกขึ้นไปห้าม

ฉันไม่คิดเลยคนที่เรียบร้อยอย่างฉีเซี่ยวหรานจะต่อสู้เป็น ฉันดูพวกเขาสองคนสู้กันขึ้นมา ใจกังวลแปลกๆ เอื้อมมือยังไงก็ไม่กล้าเข้าไปห้าม ทำได้แค่ตะโกนข้างๆ “พอได้แล้ว คุณสองคนหยุดเดียวนี้เลยนะ !”

พอฉันพูดจบ ฉีเซี่ยวหรานถูกลู่จือสิงกระชากออกไปเต็มแรง และกำหมัดต๋อยไปอีกครั้ง

เหตุการณ์แบบนี้ไม่มีเวลาให้ฉันคิดไตร่ตรองเลยสักวินาที ฉันเห็นถึงสายตาของลูจือสิงแฝงไปด้วยการฆ่า มือหนักของลูจือสิงต่อยเข้าไปที่ฉีเซี่ยวหราน แรงจนเขาสามารถตายก็ได้

ฉันไม่ได้คิดอะไรมากมาย เข้าไปกอดฉีซิวหรานทันที

“ซุยุ่น！”

ตามที่คิดไว้ หมัดของเขาไม่ได้ต่อยลงมา พอฉันลืมตาขึ้นก็เห็นสายตาของลูจือสิงจ้องมองมาที่ฉัน มันเหมือนกำลังจะกลืนกินฉันลงไป

ฉันมองหน้าเขาด้วยความเย็นชา "ลู่จือสิง คุณเป็นบ้าเหรอ ถ้าบ้าก็ไปโรงพยาบาลสิ ไม่ต้องมายุ่งกับฉันและคนรอบข้างฉันอีกต่อไป"

ฉันเหมือนเห็นลูจือสิงเเข็งทื่อไปทั้งตัว

"ซูยุ่น เธอทำได้ดีมาก ทำได้ดีมาก！"

สีหน้าของเขา ฉันไม่เคยได้เจอมาก่อน

ฉันกลัวเขาจะต่อยฉีซิ่วหรานอีก เลยดึงแขนเขาแล้วถอยหลังไป “ฉันไม่ชมคุณว่าเก่งหรอกนะ ลู่จือสิง ไคนอัธพาล !”

เขาจองมองที่ฉันโดยไม่พูดอะไรเลย หันหลังแล้วก็เดินไปเลย

ฉันมองเขาที่เดินไปอย่างเงียบๆ แผนหลังที่กว้างใหญ่กับดูเหงาหงอยทันที

ก็ไม่รู้ว่าทำไม ตาฉันร้อนขึ้นทันที

"เธอโดนอะไรไหมซูยุ่น"