หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 120

ถ้าจะโทรหาหลี่จื้อตอนดึกขนาดนี้คงดูไม่ค่อยดีนัก

คิดแล้วฉันจึงส่งข้อความไปหาเขาแล้วยืนรับลมอยู่ข้างนอกอีกพักหนึ่งเพื่อสงบสติอารมณ์ เมื่อพอใจแล้วจึงเดินกลับไปที่ห้องผู้ป่วยอีกครั้ง

ลู่จือสิงนั่งเอนกายอยู่บนเตียงพลางก้มหน้าดูโทรศัพท์อย่างใจจดใจจ่อจนไม่สังเกตเห็นว่าฉันเดินเข้าไป

ไม่รู้ว่าเป็นเพราะความอยากรู้อยากเห็นหรือเปล่าที่ทำให้ฉันอดไม่ได้ที่จะลดฝีเท้าลงแล้วค่อยๆ ก้าวเข้าไปช้าๆ

แต่ลู่จือสิงเคลื่อนไหวเร็วมาก ทันทีที่ฉันเดินเข้าไปใกล้ เขาก็วางโทรศัพท์ลงแล้วเงยหน้าขึ้นมองฉัน “ซูยุ่น”

ฉันละสายตาจากโทรศัพท์อย่างเย้ยหยัน “ในโทรศัพท์มีความลับอะไรที่ต้องซ่อนไม่ให้คนอื่นรู้งั้นหรือ?”

หากเป็นเวลาปกติฉันประชดเขาแบบนี้ เขาคงสะบัดหน้าใส่ฉันไปแล้ว

แต่ตอนนี้เขาแค่มองฉันแล้วยิ้ม “ซ่อนไม่ให้ใครรู้? ซูยุ่น คุณคิดว่าตัวเองซ่อนอะไรไว้ไม่ให้ใครรู้อยู่หรือเปล่า?”

ฉันไม่ได้ตอบอะไรในตอนแรก “ฉันไม่มีอะไรต้องซ่อน แล้วเรื่องนี้มันเกี่ยวอะไรกับสิ่งที่อยู่ในโทรศัพท์ของคุณ?”

เขาเลิกคิ้วอย่างอารมณ์ดี จากนั้นจึงปลดล็อกหน้าจอโทรศัพท์แล้วยื่นมาข้างหน้าฉัน “นี่ไง... ความลับที่ซ่อนไว้”

เขาชูมือขึ้นให้ดูหน้าจอซึ่งแสดงให้เห็นสิ่งที่เขาเพิ่งดูและเปิดค้างไว้เมื่อครู่นี้ ...มันคือรูปถ่ายของฉัน

เป็นรูปวันที่ฉันพาเป้ยเปยไปฉีดวัคซีนที่โรงพยาบาลด้วยตัวเอง ซึ่งไม่รู้ว่าเขาแอบถ่ายไว้ตั้งแต่เมื่อไหร่

ฉันไม่รู้ว่าลู่จือสิงต้องการจะสื่อถึงอะไรกันแน่ แต่ต้องยอมรับว่าหัวใจของฉันเริ่มสั่นไหวขึ้นมาเมื่อเห็นว่าในโทรศัพท์คือรูปของฉันเอง

ทว่าฉันก็ดึงสติกลับมาอย่างรวดเร็วและเอื้อมมือไปแย่งโทรศัพท์มา

แม้ว่าลู่จือสิงจะป่วยและได้รับบาดเจ็บอยู่ แต่การเคลื่อนไหวของเขาก็ไม่ได้ช้าลง พอฉันแย่งโทรศัพท์มาได้เขาก็แย่งกลับไปแทบจะทันที

ฉันยื่นมือออกไปและมองเขาอย่างเฉยเมย “ส่งมา”

“ซูยุ่น นี่มันโทรศัพท์ของผม”

ในที่สุดสีหน้าของเขาก็บึ้งตึงขึ้นเล็กน้อย แบบนี้สิถึงจะเป็นลู่จือสิงตัวจริง...

ฉันมักจะรู้สึกว่ามีบางอย่างผิดปกติเสมอเวลาที่เขาเผชิญหน้ากับฉันอย่างใจเย็น ฉันยังคงคุ้นเคยกับการต่อล้อต่อเถียงกับเขา เพราะอย่างน้อยแบบนั้นฉันก็ยังทำอะไรเพื่อตัวเองได้บ้าง

“นั่นมันรูปฉัน!”

“คุณไม่มีสิทธิ์ลบรูปในโทรศัพท์ของผม!”

พูดจบเขาก็ล็อกโทรศัพท์

ฉันเม้มริมฝีปากแล้วยิ้มเยาะ เพราะกลัวว่าจะทำเขาเจ็บฉันจึงต้องจับเตียงไว้แล้วเอื้อมมือไปแย่งโทรศัพท์มา

คราวนี้เขาไม่ได้ขัดขืน โทรศัพท์จึงมาอยู่ในมือฉันอย่างง่ายดาย

ฉันเดารหัสผ่านอยู่หลายครั้งแต่ก็ไม่ถูกเลยสักครั้ง

หลังจากรออยู่หนึ่งนาที ฉันก็พยายามจะใส่รหัสอีก

ฉันลองเดาว่าเป็นรหัสประตูอพาร์ตเมนต์เดิมของลู่จือสิง เดาว่าเป็นวันเกิดของเขา เดาว่าเป็นเลขบัตรประจำตัวประชาชน

แต่ว่ามันผิดทั้งหมด

ฉันเดาทุกอย่างที่ฉันรู้ไปหมดแล้ว ตอนนี้มีเพียงอย่างเดียวที่ฉันพอจะนึกออกก็คือตัวฉันเอง

ก่อนป้อนรหัส ฉันอดไม่ได้ที่จะเงยหน้ามองเขา

เขาเอนหลังอยู่ตรงนั่น นัยน์ตาสีดำจ้องมองมาที่ฉันด้วยสีหน้าที่ปราศจากความกังวล

ทว่ากลายเป็นฉันที่กังวลจนมือสั่น ฉันวางนิ้วลงบนหน้าจอโทรศัพท์และกดหมายเลขผิดไปหลายครั้งโดยไม่ทันระวัง

ฉันกรอกเลขวันเกิดของตัวเองลงไป ไม่ใช่เพราะฉันหลงตัวเอง ฉันแค่ลองเท่านั้น อย่างไรเสียฉันก็ลองใส่รหัสอื่นๆ ของลู่จือสิงไปหมดแล้วแต่ว่าใช้ไม่ได้ มันผิด