หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 122

ฉันมือสั่นและเกือบจะหยุดรถ แต่ก็ยังรั้งไว้ได้และเหลือบมองเขาโดยไม่พูดอะไร

ไม่แปลกใจเลยที่เมื่อไม่นานนี้ฉันเห็นเขา ที่แท้เขาก็ย้ายมาอยู่ใกล้คอนโดฉัน

ฉันไม่พูดอะไร เขาก็ไม่พูดอะไร ภายในรถเงียบมากจนอยากจะขับรถให้เร็วขึ้น

หลังจากผ่านไปครึ่งชั่วโมง ฉันกับลู่จือสิงก็ลงมาจากรถ

เมื่อลงจากรถเขาก็ยังเดินตามฉัน จนฉันอดไม่ได้ที่จะพูดว่า：“ลู่จือสิง คุณไม่ต้องตามฉัน ！”

เขาก้มมองฉันด้วยท่าทีไร้เดียงสา：“ ผมไม่ได้เดินตามคุณ ผมก็พักอยู่ตึกนี้ ”

ฉันอึ้งไปชั่วขณะ ไม่พูดอะไรออกมาและกดลิฟต์ชั้นที่จะไป

ลู่จือสิงเดินตามเข้ามาและกดลิฟต์ เมื่อฉันมองดูชั้นของเขา ใจฉันก็รู้สึกสับสนขึ้นมา

เดิมทีฉันคิดว่าเขาอาศัยอยู่ในชุมชนเดียวกับฉัน แต่ไม่คิดเลยว่าเขาจะอยู่ชั้นบนบ้านฉัน

ลิฟต์กำลังขึ้นไปเรื่อยๆ ในใจฉันก็อดรู้สึกแปลกใจไม่ได้ว่า：“คุณย้ายขึ้นไปชั้นบนบ้านฉันตั้งแต่เมื่อไหร่ ? ”

“ ครึ่งปีก่อน ”

“ครึ่งปีก่อน ?”หน้าฉันซีดเซียวลง：“ตอนที่คุณส่งเอกสารของทนายมาให้ฉัน คุณก็รู้แล้วว่าฉันอาศัยอยู่ที่นี่ ?”

“ อืม ”

ฉันไม่รู้จะพูดะไร มีความรู้สึกโกรธแต่ยิ่งไปกว่านั้นคืออารมณ์ว้าวุ่นที่กดดันฉัน จนฉันไม่มีกะจิตกะใจจะคิดอะไร

โชคดีที่ประตูลิฟต์เปิดออกพอดี

ฉันเดินออกมา แต่ครั้งนี้ลู่จือสิงไม่ได้เดินตามฉันออกมา：“คุณกลับไปพักผ่อนให้สบายเถอะ”

ฉันขมวดคิ้ว มองไปที่ประตูลิฟต์ที่ค่อยๆปิด ในที่สุดใบหน้าของเขาก็ถูกประตูลิฟต์ปิดกั้นไว้

ฉันเดินกลับไปที่บ้าน เมื่อเดินไปครึ่งทาง ก็นึกขึ้นมาได้ว่า——ยาของเขายังอยู่กับฉัน ！

จริงๆเลย ！

หลังจากลังเลอยู่สองสามนาที ในที่สุดฉันก็กดลิฟต์

ลิฟต์ลงมาอย่างรวดเร็ว แต่ก็ลงไปข้างล่างเรื่องๆ ฉันจึงต้องรอให้ขึ้นมาอีกครั้ง

ลู่จือสิงอาศัยอยู่ชั้นบนของบ้านของฉัน ดังนั้นขึ้นไปอีกหนึ่งชั้น ฉันแค่เดินไปตามเส้นที่กลับบ้านก็ได้แล้ว

ฉันยกมือขึ้นกดกริ่งประตู ลู่จือสิงก็เปิดประตูทันที

“คุณขึ้นมาได้ยังไง ? ”

เขามองฉันด้วยความประหลาดใจ

ฉันยื่นยาที่อยู่ในมือส่งให้：“ ยาของคุณ ”

เมื่อฟังฉันพูด ดวงตาของเขาก็ดูเศร้าลง และเอื้อมมือมาหยิบมา “ คุณจะเข้ามาไหม ? ”

ฉันส่ายหัว ไม่ได้คิดที่จะเข้าไป：“ฉันกลับละ ถ้าคุณมีอะไร คุณก็เรียกหลี่จื้อเถอะ”

ฉันไม่อยากเข้าไปยุ่งเกี่ยวกับเขาอีกแล้ว

คำพูดของฉันทำให้หน้าของเขาดูเศร้าลง ฉันคิดว่าเขาจะโกรธ แต่ปรากฎว่าเขาไม่ได้พูดอะไร

เงียบไปสองสามนาที ฉันหันกลับไปโดยไม่พูดอะไร

เดินไปได้ครึ่งทาง ทันใดนั้นเขาก็เรียกฉันขึ้นมา：“ซูยุ่น”

ฉันไม่ได้หันกลับไป：“ยังมีอะไรอีกไหม ?”

“ผมปวดหัว อยากกินโจ๊ก รบกวนคุณทำให้ผมหน่อยได้ไหม ?”

ฉันกัดฟันหันกลับไปมองเขา และปฎิเสธ : “คุณสั่งมากินเถอะ ฉันไม่มีเวลา ”

“อืม”

เขาตอบกลับมาและไม่พูดอะไร เพียงแค่ใช้ดวงตาสีดำคู่นั้นมองฉัน เหมือนกับฉันเปิดประตูไปเจอสุนัขที่รอฉันให้อาหารอย่างนั้น

ฉันไม่มองเขาและหันกลับเข้าลิฟต์

กลับมาถึงบ้านก็ประมาณแปดโมงกว่าแล้ว ฉีซิ่วหรานออกมาจากห้องนอน：“ทำไมกลับมาเร็วจัง ?”

ฉันพยักหน้า “เขาหายไข้แล้ว ฉันกลับมาตั้งแต่เช้าแล้ว”

“คุณกินข้าวเช้ารึยัง ?”