เขาก้มหน้ามองฉันด้วยสายตาที่บ่งบอกถึงความเรียกร้องที่ไม่เคยเจอ
แค่นาทีนี้ จู่ๆฉันก็รู้สึกใจอ่อน
"ลู่จือสิง ฉัน......"
ฉันกำลังจะพูด โทรศัพท์ในก็เป๋าสั่นขึ้นมาทันที
ฉันตะลึงไปซักครู่ รู้สึกตัวได้ก็ผลักเขาออก เอาโทรศัพท์ออกมา:"ฉันจะรับสาย"
ครั้งนี้ เขาไม่ได้รั้งฉันไว้ เขาก็ไม่ไปไหน เอาบุรี่ออกมาสูบที่ปาก พิงอยู่ที่กำแพงมองมาที่ฉัน
สายตาของเขาน่ากลัวมากฉันทนไม่ไหว เลยเดินออกห่างจากเขา ประมาณ10เมตรฉันก็หยุด ถึงกดรับสาย"พี่ชาย"
"เธอโทรหาฉันมีเรื่องอะไรรึป่าว?"
เสียงของชวี่ชิงหนานมีความกังวลเล็กน้อย ฉันรู้ว่าเขาโทรหาฉันเพราะเมื่อกี้ฉันโทรไปหลายสายเลย ก็รีบอธิบาย:"ไม่มีอะไรแล้ว พอดีเป้ยเปยมีไข้สูง ลู่จือสิงเขามาส่งที่โรงพยาบาลแล้ว "
"เป้ยเปยไม่เป็นไรใช่ไหม"
"ไม่เป็นไรแล้วค่ะ พี่ไปทำงานเลย ทางนี้ไม่เป็นอะไรแล้ว"
"ซูยุ่น ครั้งแรกที่เธอโทรมา เธอจะพูดอะไรกันแน่?"
ไม่พูดไม่ได้ ชวี่ชิงหนานเดาใจฉันออก ฉันโทรไปหาเขาแล้วสามสาย
สายแรกฉันอยากให้เขาช่วยฉันกลับไปที่เมืองD สายที่2กับสายที่3ฉันอยากบอกว่าเป้ยเปยไม่สบายอยากให้ช่วยมาส่งหน่อย
สายที่หนึ่งกับสายที่สองมันห่างกัน20กว่านาที ไม่แปลกใจเหรอที่เขาจะถามฉัน
ฉันแม้มๆปาก แต่ก็พูออกมา:"ที่จริงแล้วฉันอยากให้นายช่วยจัดการเรื่องกลับเมืองDน่ะ แต่ตอนนี้เป้ยเปยไม่สบาย คง......"
"ฉันรู้ละ พรุ่งนี้เช้าฉันไปหาที่โรงพยาบาลนะ"
ฉันบอกว่าไม่อยากรบกวน แต่เขาก็ไม่ยอม:"พอละ เธอไม่ต้องพูดมาก เริ่มเย็นแล้ว พักผ่อนได้แล้วน่ะ"
ฉันรู้ว่าฉันพูดไม่ไหวชวี่ชิงหนาน ฉันก็ไม่รู้จะทำไง:"อืม โอเค"
เพิ่งจะว่างสายไป ลู่จือสิงก็ยืนอยู่ข้างหลังฉัน ไม่รู้ว่าเขามาเมื่อไหร่
เขายื่นมือจับฉันไว้:"ซูยุ่น เธออยากให้ฉันออกจากชีวิตเธอมากขนาดนั้นเลยหรอ?"
เขาจ้องมาที่ฉัน ความโกรธที่แฝงไปด้วยความเจ็บปวด ใจฉันไม่รู้ว่าโดนอะไรกระทบ รู้สึกทรมานขึ้นมา
คำพูดของเขาเมื่อกี้ แค่คำนั้นทำให้ฉันหวั่นไหวกับเขาอีกครั้งหนึง
เขาถามฉันว่าสามารถให้โอกาสเขาอีกครั้งได้ไหม ฉันรู้อยู่ว่าฉันต้องเลือกยังไง
แต่เมื่อกี้ที่ชวี่ชิงหนานโทรมาทำให้ฉันตาตื่น และฉันก็รู้ว่าการกระทำของฉันเมื่อกี้มันตลก แต่พอใจสงบลง
ฉันมองเขาด้วยสายตาเบื่อหน่าย:"คุณรู้ก็ดี ตั้งแต่ที่เจอนายอีกครั้งฉันรู้สึกชีวิตฉันกับเป้ยเปยแย่ไปทุกเรื่องเลย"
เขาอ้าปากจะพูด ฉันคิดว่าเขาจะเหมือนเมื่อก่อนอ้าปากก็ด่าฉัน
แต่คราวนี้ เขาไม่ได้พูอะไร เขาเพียงแค่กระตุกมุมปากและยิ้ม:"เธอพูดถูก ซูยุ่น"
เธอพูดถูก ซูยุ่น
ไม่รู้ว่าทำไหม มีความรู้สึกอย่างนึง ครั้งนี้ลู่จือสิงจะไม่มายุ่งกันฉันแล้วเหรอ
เขาก้มหน้ามองฉันแล้วไม่พูดอะไร หันหลังก็เดินจากไป
ฉันมองไปที่หลังเขา รู้สึกว่าใจตัวเองเหมือนถูกอะไรมาแทง ฉันรีบวิ่งไปหาเขา จับมือเขาไว้
เขาหันมาด้วยสีหน้าที่ไม่ค่อยดี:"ยังมีเรื่องอะไรอีก?"
ความคิดเห็น
ความคิดเห็นของผู้อ่านเกี่ยวกับนิยาย: หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้