หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 140

เธอจ้องมองฉัน ดูเหมือนจะยิ้มแต่ก็เหมือนไม่ยิ้มคือไม่เชื่อฉัน

ฉันยกมือขึ้นจับหน้าผาก ก็ไม่ได้พูดเยอะอีก ยังไงพูดเยอะก็ผิดเยอะ

เพราะว่าวันที่สองพวกเขาต้องประชุม ฉันกับหลี่เจียนีนอนหลับจนถึงเจ็ดโมงครึ่งจึงจะตื่นนอน เก็บกวาดเล็กน้อย ยังมีเวลาอีกหนึ่งชั่วโมงในการกินข้าวเช้า

เวลาที่กินข้าวเช้า ฉันกับหลี่เจียแลกเปลี่ยนความคิดเห็นของฉัน

“ฉันก็ค่อนข้างเห็นด้วยกับโครงการของเธอ พวกเขาใจร้อนต้องการที่จะเห็นผลสำเร็จและผลประโยชน์ในทันที ก็ไม่ได้ แต่ก็ไม่กล้าที่จะเสี่ยง แต่คนที่ทำงานแบบพวกเรา ไม่สามารถที่จะมองแค่สถิติของตอนนี้ ไม่ต่อสู้อย่างทรหด จะสามารถเก็บเกี่ยวผลประโยชน์ที่ไม่คาดคิดได้อย่างไร”

ได้ยินคำพูดของหลี่เจียนี ฉันก็ถอนหายใจออกมา “เธอคิดเช่นนี้ ฉันก็วางใจ ฉันยังกังวลว่าตัวเองจะต้องต่อสู้สุดชีวิตอยู่คนเดียว”

“คิดอะไรแบบนั้นล่ะ! หลี่เจียนีตบลงมาบนบ่าของฉัน “ฉันกับเธออยู่บริษัทเดียวกัน จะไปช่วยคนนอกได้อย่างไรกัน!”

พูดพลาง หลี่เจียนีหยุดไปพักหนึ่ง “ความจริงแล้วฉันรู้ว่าเพราะอะไรพวกเขาถึงไม่เห็นด้วยกับโครงการของพวกเรา พวกเขาคิดว่ายุ่ง

ยากเกินไป ถ้าคิดตามที่พวกเขาพูดแบบนั้น เพียงแค่เชิญไอดอลเด็กหนุ่มที่ได้รับความนิยมก็สามารถมีคนให้ความสนใจ แต่ถ้าคิดตามโครงการของพวกเรา เหนื่อยก็ไม่พูด บางทียังอาจจะไม่ได้เป็นไปตามที่คาดหวังเอาไว้ แต่ว่าฉันคิดว่าหนึ่งกิจกรรม ก็มีคนเข้าร่วมงานเยอะ”

ฉันสนับสนุนและพยักหน้า “ฉันทำเพราะเป็นแบบนี้ จึงยืนหยัด ไม่รู้ว่าพรุ่งนี้พวกเราต้องเจอกับอะไรอีก”

เวลาผ่านไปสองวันแล้ว เห็นได้ชัดว่าโครงการขั้นตอนแรกยังไม่ได้ยืนยัน. ฉันอยากกลับไปเมืองDก็ยังกลับไม่ได้

เวลาแปดโมงครึ่ง ฉันกับหลี่เจียนีออกจากโรงแรมเดินทางไปหาบริษัทที่ร่วมมือกัน

เมื่อถึงเวลาพวกเขาเพิ่งจะเลิกประชุมพอดี หลินเจี้ยนเฟิงออกมาจากห้องประชุม “ซูยุ่น เจียนี!”

ฉันพยักหน้าและยิ้ม “ผู้จัดการหลิน”

“พวกคุณบังเอิญมาพอดี พวกเราเพิ่งจะประชุมกันเสร็จ

“ก็บังเอิญจริงๆ”

ฉันกับหลี่เจียนีรอไม่กี่นาที เร็วมาก หลินเจี้ยนเฟิงก็เรียกพนักงานเข้ามา

เพราะว่าความคิดไม่เหมือนกัน ฉันกับหลี่เจียนีกับสมาชิกพนักงานของหลินเจี้ยนเฟิงคุ้นเคยกันไม่ได้

พวกเขาเข้าร่วมโครงการนี้ทั้งหมดห้าคน ผู้ชายสามคนผู้หญิงสองคน

ไม่รู้ว่าฉันเข้าใจผิดหรือเปล่า หนึ่งในนั้นมีผู้หญิงชื่อหลี่ลี่ชิงเหมือนกับว่ามีเจตนาร้ายกับฉัน

“คุณซู ที่คุณพูดมาทั้งหมดพวกเราเข้าใจ แต่ว่าคุณเคยคิดแล้วหรือยัง บริษัทที่สนับสนุนครั้งนี้เป็นสินค้าอุปโภคบริโภคคุณภาพสูง ก็คือ หลักสำคัญในการบริโภคของพวกเราครั้งนี้คือคนระดับสูง แต่ว่าความคิดเห็นของคุณคือต้องการจะเริ่มโฆษณาจากมวลชนทั้วไป เห็นได้ชัดเจนว่าผู้บริโภคหลักของพวกแตกต่างกัน”

ปัญหาเดียวกัน เธอไม่หยุดที่จะโต้แย้งฉัน โดยเฉพาะอย่างยิ่งเธอยังพูดด้วยความเหน็บแนม หลี่เจียนีที่อยู่ด้านข้างของฉันก็อดทนไม่ไหวแล้ว

ฉันรีบดึงหลี่เจียนีให้หยุด ใช้สายตาบอกใบ้เธอว่าอย่าใจร้อน ยิ้มเบาเบาให้กับหลี่ลี่ชิง “คุณหลี่ ฉันเชื่อว่าคุณก็รู้ ที่เรียกว่าโฆษณาเป้าหมายหลักคืออะไร? ตามความเป็นจริง กลุ่มองค์ประกอบการบริโภคของพวกเราครั้งนี้คือค่อนข้างจะมีสมรรถภาพในการบริโภค แต่นี้ไม่ใช่ตัวแทน เริ่มโฆษณาจากมวลชนทั่วไป ก็สามารถจะเป็นที่นิยมในกลุ่มคนระดับสูง มวลชนคนทั่วไปมีจำนวนเยอะที่สุด ถ้าพวกเราเริ่มโฆษณาจากพวกเขาและขยายการดำเนินงาน ฉันเชื่อว่าเริ่มจากจุดเล็กๆไปจุดใหญ่ ถ้ามีคนให้ความสนใจสูงแล้ว ฉันเชื่อว่าบุคคลที่บริโภคไม่อาจที่จะไม่มองได้”

“หึ หรือว่าจริงๆแล้วเชิญเป็นไอดอลเด็กหนุ่มที่ได้รับความนิยมมาก็ไม่มีผลดีเหรอ? และมีกลุ่มแฟนคลับของไอดอลเด็กหนุ่มที่สามารถเผยแพร่ออกไปเพิ่มมากขึ้น แฟนคลับของพวกเขามีผลดีต่อโฆษณาของพวกเรา แต่ว่าคุณซูคุณสามารถจะรับประกัน รูปแบบการโฆษณาของคุณ จะสามารถเผยแพร่โฆษณาให้คนอื่นได้รับรู้ทั่วไหม?”

หลี่ลี่ชิงยิ่งพูดจารุนแรงมากยิ่งขึ้น ฉันจับหลี่เจียนีไว้ ใช้ความพยายามที่ทำให้อารมณ์มั่นคง “ถ้าอย่างนั้นฉันอยากจะถามคุณหลี่ คุณคิดว่าการบริโภคของแฟนคลับไอดอล ถ้ากิจกรรมผ่านพ้นไปแล้ว คุณหลี่คิดว่ากิจกรรมครั้งนี้ยังจะมีคนให้ความสนใจและไม่ลดลงใช่ไหม?”

“นี้คุณ——”

“พอแล้ว ลี่ชิง ซูยุ่นพูดก็ถูก ผมรู้ว่าคุณกังวลอะไร แต่ว่าพวกเราสามารถที่จะจับตามองเป้าหมาย คนที่ให้ความสนใจไม่สามารถลดลงแน่นอน”