หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 149

เมื่อกล่าวจบ ฉันเองก็ไม่อยากจะอยู่ที่นี่ต่ออีก อย่างไรก็ตามฉันก็ได้รู้แล้วว่าเขานั้นไม่ได้เป็นอะไรและยังอยู่อย่างดี แค่นี้ก็พอแล้ว

เมื่อฉันนั้นกำลังจะหมุนตัวกลับมา เขาก็ได้คว้าแขนฉันเอาไว้ "ซูยุ่น คุณคิดว่าผมที่อยู่ที่นี่นั้นเป็นตัวอะไร? คิดจะมาก็มา คิดจะไปก็ไป แบบนี้ใช่ไหม?"

ในคำพูดของเขานั้น ฉันเองก็แอบโกรธเคืองอยู่บ้าง "ลู่จือสิง คุณดูถูกฉันแบบนี้เหรอ? ฉันมาก็เพราะว่าฉันเป็นห่วงคุณก็เท่านั้น แม้ว่าพวกเราจะหย่ากันแล้ว คุณก็คือพ่อและคนให้กำเนิดเป้ยเปย นี่คือสิ่งที่เราทั้งสองนั้นไม่สามารถที่จะปฏิเสธมันได้!"

เขามองมาที่ฉัน ทันใดนั้นก็ยิ้มเยาะ "ผมดูถูกคุณ? ซูยุ่น คุณลืมในสิ่งที่คุณได้ทำกับผมในตอนแรกไปแล้วหรือ? คำพูดที่คุณเคยพูด คุณยังจำได้ไหม? หรือว่าต้องการให้ผมกล่าวทีละประโยคให้คุณได้ฟังอีกครั้ง?"

ฉันจ้องมองไปยังเขาและรู้สึกลำบากใจเป็นอย่างมาก

ใช่แล้ว คำพูดที่ฉันเคยพูดไป ฉันจะลืมมันได้อย่างไร ฉันต้องจำได้อย่างแน่นอน ลู่จือสิงพูดถูก ฉันนั้นน่าขันเสียจริง!

ฉันสูดลมหายใจเข้าลึกๆและก้มลงมองเขา "ขอโทษด้วย วันนี้เป็นฉันที่รีบร้อนมาเอง ฉันไม่ควร----"

"คุณไม่ควรอะไร? ซูยุ่น แต่ไหนแต่ไรมาคุณก็เป็นคนที่คิดว่าตัวเองนั้นคิดถูกมาตลอดและเป็นคนที่ปากอย่างใจอย่าง แค่ยอมรับว่าคุณยังแคร์ผมมันยากขนาดนั้นเชียวเหรอ? ยอมรับว่าคุณยังรักผมอยู่ มันทำให้คุณเจ็บปวดขนาดนั้นเลยหรืออย่างไร?"

เขานั้นตัดบทสนทนาของฉันและแต่ละประโยคแต่ละคำของเขานั้นโยนเข้ามาในจิตใจฉัน

ฉันจ้องมองเขา ร่างกายของฉันนั้นก็แข็งทื่อ

เขาเองก็มองฉันออกอยู่แล้ว เขารู้ว่าฉันยังคงแคร์เขา รู้ว่าฉันยังคงรักเขา

"คุณวางใจเถอะ ฉันรู้ว่าฉันนั้นทำเกินไปแล้ว"

"ซูยุ่น วันนี้คุณมาที่นี่ด้วยตัวเองและผมปล่อยคุณไปไม่ได้"

ยังไม่ทันที่ฉันเข้าใจความหมายในคำพูดของเขา ลู่จือสิงก็เอื้อมมือมาและดึงฉันเข้าสู่อ้อมแขนของเขา

ทุกอย่างเกิดขึ้นอย่างรวดเร็ว ร่างกายของฉันนั้นได้นั่งอยู่บนตักของเขา ทันใดนั้นฉันก็นึกได้นึกแผลที่ขาของเขา ฉันลุกขึ้นโดยไม่รู้ตัวแต่เขากลับเอื้อมมือมาคว้าเอาไว้ "ขาของฉันไม่ได้เจ็บ"

"คุณ---อื้อ---"

ทันทีที่ฉันพูด เขาก็ก้มศีรษะลงมาและจูบฉัน

จูบของลู่จือสิงนั้นรุนแรงและร้อนรน ในช่วงเวลาไม่กี่วินาทีฉันไม่อาจหยุดเขาได้ สุดท้ายฉันก็ยอมจำนนแก่เขา

เมื่อเขาปล่อยให้ฉันเป็นอิสระ ร่างกายของฉันก็อยู่ในอาการงุนงง จู่ๆเป็นแบบนี้ได้อย่างไร ฉันไ่ม่รู้เลยว่ามันเกิดอะไรขึ้นได้อย่างไร

ริมฝีปากของเขาหยุดอยู่ใกล้ๆริมฝีปากของฉัน มือของเขาที่กอดฉันไว้นั้นกระชับแน่นขึ้น "ซูยุ่น ครั้งนี้ ผมจะไม่ปล่อยคุณไปไหนอีกแล้ว"

สติของฉันกลับมา ฉันพยายามแยกตัวออกจากเขาโดยไม่รู้ตัว แต่กลับได้ยินเขาร้องขึ้น "คุณอย่าขยับตัวนัก! แผลที่ขาของผมนั้นเป็นของปลอม แต่ที่มือนั้นเป็นของจริง"

เมื่อเขากล่าวเช่นนั้น ฉันก็ไม่กล้าขยับอีกเลย แต่ก็ไม่อยากถูกเขากอดไว้แบบนี้ "คุณปล่อยฉันได้ไหม"

"ไม่ได้"

เขาปฏิเสธโดยไม่ได้คิดเลย ฉันคิดว่าเรื่องราวต่างๆนั้นไปในทางที่ไม่เหมือนกับที่ฉันได้คิดเอาไว้

"ซูยุ่น"

เขาเรียกชื่อฉัน ความคิดของฉันก็ค่อยๆกลับมา "เกิดอะไรขึ้นกับคุณ?"

"คุณยังรักผมใช่ไหม?"

เขาไม่ได้ตอบคำถามของฉันและเขายังถามคำถามฉันกลับอีก

ฉันไม่อยากตอบเขา สามปีที่ผ่านมาฉันเลิกคิดเกี่ยวกับคำถามนี้ไปนานแล้ว แม้บางครั้งแม้แต่ฉันเองก็ไม่แน่ใจนักว่าท้ายที่สุดแล้วฉันยังรักเขาอยู่หรือเปล่า