หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 236

ลู่จือสิงได้ยินฉันพูดถึงหลินเมิ่งเซีย สีหน้าเย็นชาเล็กน้อย : "คุณกลัวหรอ?"

เขาไม่ได้ตอบคำถามของฉันโดยตรง ฉันเห็นเขา คิดอยู่สักครู่ จึงเอ่ยว่า : "อืม สรุปแล้วเกิดอะไรขึ้นกับเธอ?"

ลู่จือสิงยหมือขึ้นลูบหน้าเธอ สักครู่จึงเอ่ยว่า : "เมื่อกี้เธอติดยา ยาเสพติด"

สีหน้าฉันแข็งทื่อ : "เธอเสพ ยาเสพติดหรอ?"

ลู่จือสิงมองฉันแล้วพยักหน้า : "อืม คุณไม่ต้องคิดมากขนาดนั้นหรอก เธอจะไม่สามารถมายุ่งเกี่ยวกับเราได้อีกต่อไป!"

ฉันมองลู่จือสิง รู้สึกว่าเรื่องราวมันไม่ได้ง่ายขนาดนี้

คิดอยู่สักพัก ฉับพลันฉันก็เข้าใจ : "ที่เธอเป็นอย่างนี้ ก็เพราะว่าคุณใช่ไหม?"

เขาไม่ตอบคำถามของฉันในทันที มองแววตาที่หม่นหมองของฉัน สักพัก เขาจึงพยักหน้า : "ใช่เป็นเพราะฉัน" ลู่จือสิงพูดจบ ก็หยุดเล็กน้อย จู่ก็กอดฉันแน่น : "ซูยุ่น คุณอย่ากลัวฉันเลย ฉันแค่ต้องการให้เธอไม่รบกวนคุณอีกต่อไปก็เท่านั้น"

พูดจริงๆ เรื่องอย่างนี้ ฉันรับไม่ได้จริงๆ

มิน่าล่ะก่อนหน้านี้เขาถึงไม่พูดอะไร ขึ้นมาบนรถก็เงียบ ถึงแม้ว่าจะกลับมาถึงบ้านแล้ว ฉันเอ่ยถามเรื่องนี้ขึ้นมา เขาก็เบี่ยงเบนพูดเรื่องอื่น เดิมทีก็ไม่ยอมตอบคำถามของฉันโดยตรง

เดิมทีเขาก็รู้ว่าเรื่องอย่างนี้มันน่ากลัวมากจริงๆ เรื่องเช่นนี้ ฉันรู้สึกกลัวจริงๆ

ก็เคยได้ยินวิธีที่โหดเหี้ยมของลู่จือสิงคนนี้มาก่อน แต่ว่าฉันรู้จักมาห้าหกปีแล้ว ถึงแม้ว่าในตอนนั้นเขาจะเคยใช้ฉันในการหาประโยชน์ จริงๆแล้วฉันยังไม่มีโอกาสได้เห็นวิธีการของเขาเลย

ทว่าคาดไม่ถึง กระทั่งตอนนี้ ฉันจึงได้เห็นจริงๆว่าวิธีที่เรียกว่าโหดเหี้ยมคืออะไร

เป็นเวลาสักพัก ฉันจึงรู้ว่าควรจะพูดอะไร

บางทีความเงียบของฉันอาจทำให้ลู่จือสิงเข้าใจผิด เขาจับมือฉันแน่นขึ้น ฉันถูกเขาจับมาไว้ในอ้อมกอด จนฉันเกือบจะหายใจไม่ออก

สติกลับมา ฉันก็รีบผลักเขาเล็กน้อย : "ฉันไม่ให้ฉันหายใจเลยหรอ!"

ฉันพูดจบ มือของเขาก็ผ่อนลงเล็กน้อย นี่ก็ยังไม่น้อยลงเท่าไหร่ ฉันยังคงถูกเขากอดไว้แน่นอยู่ดี

เขาก้มมามองฉัน ในสายตามีความวิงวอนเล็กน้อย : "ซูยุ่น คุณอย่ากลัวฉันเลยนะ ฉันแค่อยากปกป้องคุณ"

อันที่จริงฉันกลัวเขาเล็กน้อย แม้ว่าฉันจะรักเขา แต่เรื่องอย่างนี้ ฉันเชื่อว่าคนอื่นๆ ก็ยากที่จะรับได้

แต่ตอนนี้เขาพูดแบบนี้ ฉับพลันฉันรู้สึกได้ว่า จริงๆแล้วก็ไม่มีอะไรน่ากลัว

จริงๆวิธีการของเขา ทำให้คนที่ได้ฟังเกิดความกลัว แต่บนความเป็นจริง เขาอยู่ต่อหน้าฉัน มักจะเป็นเหมือนเด็กผู้ชายที่ไม่ยอมโต ทำตัวออดอ้อนไร้เดียงสา มีความเหี้ยมโหดเหมือนที่เขาปฏิบัติต่อคนอื่นซะที่ไหน

คิดแบบนี้ จิตใจฉันก็รู้สึกปล่อยวาง ยกมือขึ้นมากอดเขาแน่นๆ : "ฉันไม่กลัวคุณหรอก ลู่จือสิง"

ฉันเพิ่งจะพูดจบ เขาก็จูบลงมา

จูบของลู่จือสิงเหมือนลมกระโชกแรง เดิมทีก่อนหน้าฉันก็ไม่ได้มีแรงมาก จู่เขาก็จูบฉัน ฉันรู้สึกว่าเหมือนตนเองหยุดหายใจไป

ก็ไม่รู้ว่าผ่านไปนานแค่ไหน เขาจึงปล่อยฉัน ระหว่างที่หน้ามืด ฉันได้ยินเขาบอกข้างๆหูของฉันว่า : "ซูยุ่น คุณวางใจเถอะ จะปฏิบัติดีกับคุณตลอดไป"

ฉันถูกเขาจูบจนมึนงงไปเล็กน้อย แต่ก็ได้ยินคำพูดของเขาชัดเจน

ยิ้มมุมปาก ขยับๆอยู่ในอ้อมกอดของเขา แล้วทำเสียงตอบรับ "อืม"

ฉันเชื่อ เขาปฏิบัติต่อฉันดีมากจริงๆ