หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 254

ได้ฟังคำพูดของเธอ ฉันก็แทบจะหายใจไม่สะดวก มองเธออยู่ครู่หนึ่ง จึงเอ่ยปากอย่างลำบากใจว่า: "พูดจริงๆแล้ว ทางด้านนี้ ฉันช่วยคุณไม่ได้จริงๆ!"

"อย่างนั้นในตอนแรกทำไมคุณกับประธานลู่ถึงอยู่ด้วยกันได้ล่ะ? ฉันเห็นประธานลู่ก็เหมือนเป็นภูเขาน้ำแข็ง?!"

นึกถึงในตอนแรก ฉันคิดว่าเรื่องราวของเมื่อก่อน ไม่เหมาะที่จะพูดออกมาให้เธอรู้จริงๆ ไม่เช่นนั้นอาจจะเป็การทำให้คนของฉันต้องเสียหาย

เซี่ยงฉิงเห็นฉันไม่พูดจา ก็ถามอีกคำนึงว่า: "พวกคุณสองคนอยู่ด้วยกัน ก็จะต้องมีเรื่องอะไรบางอย่างใช่ไหม?"

ฉันมองเธอ ไม่รู้ว่าจะพูดยังไงจริงๆ: "คุณอย่าถามเลย สาเหตุที่ฉันและลู่จือสิงอยู่ด้วยกันมันซับซ้อนมาก ไม่เหมาะกับพวกคุณสองคน!"

"อย่างนั้นฉันจะไปตามเธอได้ยังไง?"

ฉันเกรงว่าหากถามเรื่องของลู่จือสิงกับฉันต่อไป คิดๆแล้ว ก็ทำได้เพียงให้วิธีการรักษาความลับเล็กน้อย: "ไม่เช่นนั้นแบบนี้ คุณมีเวลาว่างก็เข้าไปที่เมืองD ถึงอย่างไรเครื่องบินไปกลับก็หนึ่งชั่วโมงกว่า!"

ผลสุดท้ายเซี่ยงฉิงก็มองฉัน ยิ่งเพิ่มความเสียใจ: "พื้นที่ของฉัน เครื่องบินไปกลับจริงๆใช้เวลาไม่ถึงหนึ่งชั่วโมง แต่คุณก็ไม่อยากจะคิดเลย ค่าเครื่องบินนั้นตั้งพันกว่าหยวน! ถ้าฉันไปเดือนละสองสามครั้ง ฉันคิดว่าฉันไม่ได้ไล่ตามคนได้ ฉันก็คงจะอดตายเอง!"

เธอพูดแบบนี้แล้ว ฉันจึงตอบสนอง

ฉันมีเงินฝากอยู่ในมือ ดังนั้นจึงไม่เคยมีปัญหาขัดสนตลอดมา

แต่เซี่ยงฉิงไม่ใช่แบบนั้น ตอนนี้เธอมีอายุประมาณหนึ่งหมื่นก่อนหักภาษี หลังหักภาษียังมีจ่ายค่าประกันสังคมอีก หลังจากนั้นเธอได้รับประมาณแปดพันห้าร้อย

ไปกลัวเที่ยวเดียวก็สามพันแล้ว นี่เป็นความกดดันทางเศรษฐกิจอย่างมากจริงๆ

แต่ฉันก็นึกถึงวิธีอื่นๆไม่ออก ลำบากใจที่จะบอกเธอว่า เพราะฉันกับลู่จือสิงทั้งสองคนมีอะไรกันครั้งนึง แล้วลู่จือรู้สึกว่าไม่เลว ก็เลยมีต่อไป เพียงแค่ตอนนี้บังเอิญเปลี่ยนการมีอะไรกันให้ถูกต้องตามกฎหมายก็เท่านั้น!

ในที่สุดฉันก็ตัดสินใจไม่พูดอะไรทั้งนั้น ดูเวลา: "ยังมีเวลาอีกครึ่งชั่วโมงกว่าจะเข้างาน ตอนนี้พวกเราต้องกลับไป"

เธอฟุบลงบนโต๊ะ เงยหน้ามองฉัน: "แต่ตอนนี้ฉันไม่มีอารมณ์ทำงาน!"

ฉันเอื้อมมือถึงขึ้นมา: "คุณไม่ทำงาน จะเอาเงินที่ไหนไปไล่ตามผู้ชาย? ถึงแม้ว่าเดือนนึงจะไปไม่กี่รอบ ช่วงเทศกาลหรือวันปีใหม่อะไร ถึงอย่างไรก็จะต้องส่งของขวัญใช่ไหม?!"

ฉันก็แค่พูดออกไปโดยไม่คิด นึกไม่ถึงว่าเธอจะกระหยิ่มยิ้มย่อง: "คุณพูดถูกซูยุ่น! นี่ก็จะตรุษจีนแล้ว ฉันวางแผนจะไปพักที่เมืองDสักสองสามวัน หลังจากนั้นค่อยกลับบ้าน คุณคิดว่าแบบนี้เป็นยังไง?"

คิดๆแล้ว ฉันคิดว่ามันน่าเชื่อถือกว่าที่ฉันเพิ่งพูดไปเล็กน้อย: "ไม่เลว บริษัทของเราจะหยุดในสัปดาห์หน้า คุณสามารถอยู่ในเมืองDได้อย่างน้อยสามวัน!"

"อ่า แค่สามวัน!"

ผู้หญิงที่ตกหลุมรักช่างน่ากลัวจริงๆ ฉันดึงเธอออกไปข้างนอก: "เถอะน่า ก็ดีกว่าสองวันของคุณในสุดสัปดาห์ใช่ไหมล่ะ?"

"ที่คุณพูดก็จริง ไปไป! อย่ากลับไปช้า เดี๋ยวโดนหักเงินอีก!"

เธอพูดพลาง ตนเองก็ดึงฉันเดินไปข้างหน้า

ฉันมองเธอ อดไม่ได้ที่จะยิ้มเล็กน้อย ถ้าเธอสามารถไล่ตามฉีซิ่วหรานได้จริงๆ ก็ดีนะ อย่าน้อยก็จะได้อยู่ด้วยกันกับเซี่ยงฉิง ทุกๆวันก็คงมีความสุข

แต่ฉันไม่ค่อยมีประสบการณ์ในด้านนี้จริงๆ ในตอนแรกที่ฉันอยู่กับตันห่าวหยู เขาริเริ่มไล่ตามฉัน ต่อมาลู่จื้อซิงก็ไม่ต้องพูดเลย ก็คือเรื่องราวบ้าๆในสมองของฉัน!

ตอนเย็นอาบน้ำเสร็จแล้ว ฉันก็เข้าไปหาประสบการณ์ในBaiduเล็กน้อย ก็พบสองสามข้อความในนั้น หน้าด้าน!

แต่ฉันก็คิดว่าเซี่ยงฉิงหน้าค่อนข้างหนา แต่นี่ก็ชัดเจนว่าฉีซิ่วหรานไม่ได้รับผลจากการกระทำอะไรทั้งสิ้น

กำลังคิดพลาง ลู่จือสิงก็ออกมา ร่างกายของเขายังนำไอร้อนจากในห้องน้ำมาด้วย ก็เข้ามาใกล้กด้านหลังของโดยตรง

ฉันหยิบโทรศัพท์มือสั่นเล็กน้อย มือถือนั้นก็หล่นลงบนผ้าห่ม กำลังคิดที่จะไปหยิบกลับมา ลู่จือสิงก็หยิบมือถือไปก่อนฉันแล้ว

"คืนให้ฉัน!"

เขาก้มมองฉันเล็กน้อย หลังจากนั้นก็อ่านตัวหนังสือในมือถือออกมา: "ไล่ตามผู้ชายที่ชอบเป็นยังไง?"

เขาอ่ายประโยคนี้ ก็โยนมือถือของฉันไปข้างๆโดยตรง มือถือถูกเขาโยนไปบนโซฟาที่อยู่ไม่ไกล

"คุณทำอะไรหน่ะ!"

ฉันอารมณ์เสีย พรุ่งนี้จะต้องไปบอดเซี่ยงฉิง!

ลู่จือสิงร้องเห๊อะอย่างเย็นชา กักตัวฉันไว้ เอื้อมมือมาลูบที่คางของฉัน: "คุณอยากไล่ตามผู้ชายคนนั้นหรอ?"

ได้ยินคำพูดของเขา ฉันงุนงงเล็กน้อย ทันทีก็ยิ้ม ยกมือผลักเขา: "คุณคิดอะไร นี่คือเซี่ยงฉิง!"

สีหน้าของเขาผ่อนคลายเล็กน้อย มือก็ผ่อนคลายลงมา แต่อีกมือนึงก็ยังกดลงมาที่ตัวฉัน

ฉันผลักเขา: "คุณปล่อยฉันก่อน!"

"ก็แบบนี้ คุณบอก!"

ฉันจ้องมองเขา สุดท้ายเขาก็ยังไม่สะทกสะท้าน พวกเราทั้งสองคุมเชิงกันอยู่สองสามนาที ในที่สุดลู่จือสิงก็เอ่ยปากก่อนว่า: "ฉันเป็นผู้ชาย ฉันจะช่วยคุณเข้าใจผู้ชายว่าพูดอะไร คุณบอกสักหน่อย ไม่แน่ฉันอาจจะสามารถช่วยแสดงความคิดเห็อะไรได้"

เขาพูดแบบนี้ ฉันคิดว่าก็ถูก ถึงอย่างไรฉันก็ไม่มีประสบการณ์ทางด้านนี้ อีกทั้งเมื่อก่อนลู่จือสิงก็เย็นชาจริงๆ ตามลักษณะนิสัยของเขา ความคิดเห็นที่เขาพูด ไม่แน่ว่าก็อาจจะเหมาะสมจริงๆ

ฉันก็เลยไม่ได้ไปยุ่งเรื่องที่เขาจะปล่อยมือหรือไม่ปล่อยมือ นำเรื่องของเซี่ยงฉิงกับฉีซิ่วหรานบอกเล่า: "ก็คือก่อนหน้านี้ฉันแนะนำเซี่ยงฉิงให้รู้จักกับฉีซิ่วหรานใช่ไหม? เซี่ยงฉิงชอบฉีซิ่วหราน แต่ลักษณะนิสัยของฉีซิ่วหรานค่อนข้างเย็นชาเกินไป เซี่ยงฉิงบอกว่าเขาปฏิเสธเธอ ฉะนั้นจึงถามฉันว่าจะไล่ตามเขายังไง!"

"นี่ไม่ใช่เรื่องง่าย ฉีซิ่วหรานวางมาดปลอมๆ คุณก็ให้เพื่อนร่วมงานคุณนั้นเอาฉีซิ่วหรานไปนอนซะก่อน รับรองว่าหลังจากนั้นเธอไม่ต้องทำอะไรทั้งนั้น ซีซิ่วหรานก็จะมาหาตนเองถึงบ้าน!"

เพียงฟังคำพูดของเขา ฉันก็หัวเราะ ยกมือตีหน้าอดเขาเล็กน้อย: "พูดอะไรเนี่ยคุณ! คุณคิดว่าคนทั้งหมดจะไม่จริงจังเหมือนคุณงั้นหรอ?"

"ฉันไม่จริงจังตรงไหนล่ะ หือ?"

เขาพูดพลาง ก็จงใจที่จะนำมือยื่นเข้าไปในเสื้อผ้าของฉันพลาง

ฉันรีบยกมือจับมือของเขา ไม่ให้เขาได้คืบเอาศอก: "คุณทำอะไรน่ะ พวกเรากำลังพูดเรื่องเฉพาะบุคคลอยู่นะ! เซี่ยงฉิงชอบฉีซิ่วหรานจริงๆ อีกทั้งนิสัยของเขาก็ดี ฉันคิดว่าพวกเขาทั้งสองคนอยู่ด้วยกันก็คงจะดี!"

"ที่ฉันพูดคือจริงจังนะ! คุณไม่ใช่ผู้ชาย คุณไม่รู้หรอกว่าผู้ชายคิดอะไร! ปีนี้ฉีซิ่วหรานยังไงก็สามสิบสี่แล้วใช่ไหม? อายุก็ไม่น้อยแล้ว จะอยู่คนเดียวไปตลอดอย่างนี้ก็ไม่ได้แล้ว แต่ลักษณะนิสัยนี้ของเขา ก็คงอยู่ต่อไปแบบนี้ ไม่มีคนวางยาขั้นรุนแรง ก็จะเป็นได้เพียงแบบนี้!"

ไม่รู้ว่าเพราะอะไร คาดไม่ถึงว่าฉันจะรู้สึกว่าที่ลู่จือสิงพูดนั้นค่อนข้างมีเหตุผล

ลังเลใจเล็กน้อย "นี่คุณคงไม่กลับตาลปัตรใช่ไหม? อีกทั้งปีนี้เซี่ยงฉิงก็อายุไม่น้อยแล้ว จะยี่สิบแปดแล้ว ถ้าเธออะไรนั่นกับฉีซิวหรานจริงๆ ถ้าในที่สุดไม่ได้อยู่ด้วยกัน นั่นไม่เสียใจตายเลยหรอ?" "คุณคิดว่าฉีซิ่วหรานจะเป็นคนจำพวกที่กินแล้วไม่จ่ายเงินไหม?"

ได้ยินคำอุปมาของเขา ฉันก็อดไม่ได้ที่จะกัดเขาทีนึง: "คุณนี่เปรียบเทียบบ้าอะไร จริงจังหน่อยไม่ได้หรือไง?"

ลู่จือสิงดึงน้ำเสียง "ฉันจริงจังมากนะ!"

"คุณ——ไม่!"

ฉันกำลังคิดที่จะพูด สุดท้ายมือของเขาก็จับมาที่ด้านหลังศีรษะฉัน กดศีรษะฉันลงไปบนใบหน้าของเขา เข้าอ้าปากแล้วจูบขึ้นมา คำพูดทั้งหมดของฉันถูกเขาปิดกลับไป!