หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 45

หลี่จื้อที่เป็นไม่เคยพูด เขาเป็นเหมือนมนุษย์ล่องหนมองไปยังลู่จือสิงและพยักหน้า เขาถือแท็บเล็ตไว้ในมือและส่งให้ลู่เว่ยกั๋ว "คุณชายลู่ นี่คือวิดิโอจากโรงแรมในคืนนี้ เราได้เอามาเพียงส่วนที่คุณหยาวตันตันล้มลงไป มาให้พวกคุณได้ดู"

หลังจากที่หลี่จื้อพูดจบเขาก็กดเล่นวิดิโอ แต่ลู่จือสิงที่อยู่ข้างกายฉันกลับไม่ได้แสดงท่าทีอะไรเลย

ฉันผลักเขาเล็กน้อย "คุณไม่ไปดูหรือไง?"

เขาก้มหน้ามองฉัน ดวงตาสีดำคู่นั้นจ้องมองฉันอย่างชัดเจน "ผมเชื่อคุณ"

คืนนี้ลู่จือสิงบอกว่าเชื่อใจฉันหลายครั้งแล้ว ความเชื่อใจที่อธิบายไม่ได้นี้ทำให้ฉันรู้สึกว่าฉันไม่ได้รักคนผิด

ครั้งล่าสุดลู่จือสิงเคยกล่าวว่าเขาจะพยายามเชื่อในตัวฉัน เขาพยายามจริงๆ พยายามจนถึงตอนนี้ ตอนนี้เขาเชื่อใจฉันโดยไม่มีเงื่อนไขใด

ฉันจับมือเขาไว้แน่นพร้อมกับเอนกายพิงเขาโดยไม่รู้ตัว เขาเอื้อมมือมาแล้วโอบฉันไว้ในอ้อมแขนและจ้องมองไปยังลู่เว่ยกั๋วด้วยสายตาเย็นชา

พวกเขาสองสามคนรวมตัวกันราวกับว่าลู่จือสิงและฉันเป็นแค่คนที่ไม่รู้อิโหน่อิเหน่อะไร

ฉันอดไม่ได้ที่จะปวดใจแทนลู่จือสิง เห็นกันอยู่ว่าเขาก็เป็นหนึ่งในนั้น แต่เพราะเป็นความลังเลสับสนของลู่เว่ยกั๋วและปราศจากความรักของเขา

ฉันสาบานว่าฉันจะรักษาจิตใจของลู่จือสิงให้ดีขึ้นในอนาคต อย่างน้อยก็ทำให้เขารู้ว่าเขานั้นเป็นผู้ชายที่มีครอบครัวแล้ว

"ดูจบหรือยัง?"

เมื่อหลี่จื้อเก็บโทรศัพท์ ลู่จือสิงก็ได้ถามออกไป

ฉันจับมือเขา ฉันสัมผัสได้ว่านิ้วของเขานั้นเย็นมาก เช่นเดียวกับความเย็นที่เขาแสดงออกมาในตอนนี้และสามารถทำให้ผู้คนตื่นตระหนกได้

ลู่เว่ยกั๋วมองฉันด้วยสายตาที่ซับซ้อน ฉันรู้ในความจริงที่พวกเขาได้เห็นตามที่ลู่จือสิงได้กล่าว "ฉันเชื่อว่าแค่วิดิโอก็เพียงพอแล้วสำหรับทุกอย่าง ฉันไม่ได้ผลักหยาวตันตัน ความจริงของความยุติธรรมมีอยู่ในใจของทุกคน ภายใต้หลักฐานที่ชัดเจนเช่นนี้ หากว่าพวกคุณยังยืนกรานว่าฉันผลักหยาวตันตันอยู่อีกล่ะก็ฉันเองก็คงไม่มีอะไรจะพูด"

ลู่หงฉิงที่หยิ่งยโสเมื่อครู่นั้นไม่กล้าที่จะพูดอะไรอีกต่อไป ส่วนถันฮ่าวอวี่ที่อยู่ด้านข้างนั้นมีอารมณ์หดหู่และเหมือนจิตใจกำลังเหม่อลอย

บรรยากาศเงียบไปเป็นเวลานาน ลู่เว่ยกั๋วจึงกล่าว "ในเมื่อเข้าใจในเรื่องราวแล้ว เรื่องนี้ก็จบลงแล้ว" ในขณะที่เขาพูด เขาก็นิ่งไปและจ้องมองมาที่ฉันด้วยสีหน้ารังเกียจ "ฉันไม่มีลูกสาวเช่นเธอ เรื่องของเธอและจือสิง ฉันไม่ยอมรับ!"

"เรื่องของผมและซูยุ่นไม่ต้องการให้คุณมายอมรับ"

ลู่จือสิงกล่าวด้วยน้ำเสียงเย็นชา เขาหมุนตัวฉันและพาฉันเดินออกมา

คำดุด่าสาปแช่งจากลู่เว่ยกั๋วดังมาจากด้านหลัง แต่ลู่จือสิงก็เดินออกมาอย่างรวดเร็ว ฉันเห็นสีหน้าเขาไม่ค่อยดีและเขาก็ไม่ได้หันหลังกลับไปมอง

เรื่องราวทั้งหมดเป็นเพราะหยาวตันตันทำตัวเองทั้งนั้นและไม่มีส่วนเกี่ยวข้องกับฉันเลยแม้แต่น้อย

พูดตามความจริง ฉันก็ดีใจอยู่บ้างที่หยาวตันตันนั้นทำร้ายฉันซ้ำแล้วซ้ำเล่า

แต่ลู่จือสิงนั้นไม่มีท่าทีดีใจเลยแม้แต่น้อย ฉันสัมผัสได้ อย่างน้อยฉันก็พอจะรู้ว่าเป็นเพราะอะไรเขาถึงอารมณ์ไม่ดี พ่อของตัวเองปฏิบัติกับตัวเองเช่นนั้นต่อให้เปลี่ยนเป็นฉัน ภายในใจฉันก็คงไม่ได้จะรู้สึกดีหรอก

เมื่อกลับถึงบ้านลู่จือสิงยังคงเงียบอยู่อย่างนั้น เมื่อฉันอาบน้ำเสร็จและออกมาก็เห็นว่าเขากำลังสูบบุหรี่อยู่

ฉันรู้สึกปวดใจมากเมื่อเห็นเขาในท่าทางเช่นนี้ ฉันเดินตรงไปหาเขาและแย่งบุหรี่ออกมาจากมือเขา "ไม่ต้องสูบแล้ว"

เขาเงยหน้าขึ้นและยิ้มอย่างเยือกเย็น "ไม่สูบบุหรี่แล้วจะให้ทำอะไร?"

รอยยิ้มของเขานั้นทิ่มแทงภายในใจของฉัน นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันเห็นลู่จือสิงในสภาพแบบนี้ มันทำให้ฉันอยากแสดงความรักทั้งหมดให้เขาจริงๆ

เมื่อคิดอย่างไรฉันก็ทำอย่างนั้น ฉันอ้าขาแล้วนั่งลงบนตักของเขา โอบรอบคอของเขาด้วยมือทั้งสองข้าง จ้องมองเขาพร้อมกับเลิกคิ้วและยิ้มอย่างมีเสน่ห์ "ทำฉัน"

ลู่จือสิงหูแดงแต่สีหน้าของเขายังคงนิ่งเฉย "ซูยุ่น คืนนี้คุณอย่ามากระตุ้นผม"

ฉันไม่ได้พูดอะไรและตรงไปประทับริมฝีปากเขาด้วยริมฝีปากของฉัน เขาไม่จูบตอบกลับฉํน ฉันจึงกัดริมฝีปากเขาเบาๆพร้อมกับจ้องมองเขา "ไม่กล้าเหรอ?"

สีหน้าเขาเปลี่ยนไปเล็กน้อย มือของเขาโอบหลังศีรษะของฉันและมองลงมาที่ฉัน "หวังว่าคุณจะไม่ร้องขอชีวิตจากผม!"

"ใครร้องขอ คนนั้นเป็นหมา"