หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 58

เดิมทีฉันเตรียมที่จะออกไป เมื่อได้ยินคำพูดของลู่ป่ายถง ฉันจึงหยุดเดิน หันกลับมามองเขาและขมวดคิ้ว "คุณลู่ ฉันไม่เข้าใจความหมายของคุณ"

ลู่ป่ายถงมองฉันแล้วยิ้ม "ซูยุ่น ผมนับถือคุณจริงๆ ดังนั้นผมอยากจะเตือนคุณไว้หน่อย ลู่จือสิงไม่ใช่คนอย่างที่คุณรู้จัก"

ฉันรู้สึกใจสั่น แต่สีหน้ากลับเย็นชา "ฉันไม่เข้าใจในสิ่งที่คุณพูด ฉันขอตัวก่อน"

เขาหัวเราะ เสียงหัวเราะนั้นไม่ได้ดังและไม่ได้เบา แต่ทำให้ฉันได้ยิน และกลับทำให้ใจฉันสับสน

ระหว่างทางฉันควบคุมตัวเองให้ไม่คิดถึงเรื่องที่ลู่ป่ายถงพูดไม่ได้เลย บอกได้เลยว่าลู่ป่ายถงฉลาดมาก เขารู้ว่าอะไรที่ควรพูดอะไรที่ไม่ควรพูด

สิ่งที่ไม่ควรพูดเขาก็ไม่ปริปากสักคำ เพราะเขารู้ว่าหากเขาพูดอะไรออกมา เปอร์เซ็นที่น่าเชื่อถือจะลดลงไปกว่าครึ่ง

แต่ถ้าเขาพูดแบบครึ่งๆกลางๆ หรือพูดในเชิงนี้ เพียงแค่พูดคำหนึ่ง ความคิดของฉันก็ถูกเขาชักจูงไปเรียบร้อยแล้ว

ฉันรู้ดีว่านี้เป็นกับดักของลู่ป่ายถง แต่ฉันก็อดไม่ได้ที่จะพาตัวเองไปติดกับ

เมื่อกลับถึงบ้านฟ้ายังไม่ทันได้มืด ฉันจึงส่งข้อความไปถามลู่จือสิงว่าคืนนี้จะกลับมากินข้าวที่บ้านไหม เขาไม่ได้ตอบ ฉันจึงได้เตรียมอาหารไว้สำหรับสองคน จนทุ่มกว่าๆฉันถึงได้รับข้อความของเขา

ลู่จือสิงอธิบายว่ากำลังประชุม คืนนี้ยังมีงานอีกจึงไม่สามารถกลับมากินข้าวได้

ที่จริงเรื่องนี้ไม่ควรโทษเขา แต่เมื่อมองอาหารบนโต๊ะแล้ว ฉันไม่รู้ว่าทำไม ในใจก็รู้สึกเศร้าใจขึ้นมา

ฉันหยิบชามขึ้นมา และนั่งกินอาหารที่สำหรับสองคนทานจนหมด

เมื่อฉันกินอาหารที่ทำไว้หมดแล้ว ฉันรู้สึกอึดอัดจนทนไม่ไหว และในที่สุดฉันก็อาเจียนออกมา

เมื่อลู่จือสิงกลับมาก็ห้าทุ่มกว่าแล้ว ฉันอาบน้ำเสร็จก็เตรียมตัวจะนอนแล้ว เมื่อเขาเปิดประตูเข้ามา "ผมทำให้คุณตื่นรึเปล่า"

ฉันส่ายหน้า เมื่อมองไปที่ใบหน้าที่เย็นชาของเขา คำพูดของลู่ป่ายถงก็กลับมาอีกครั้ง

เมื่อเห็นว่าเขาเดินเข้าห้องน้ำ ฉันก็อดไม่ได้ที่จะเอ่ยปากถามเขา "ลู่จือสิง"

เขาหันกลับมามองฉันแวบหนึ่่ง "มีเรื่องอะไรรึเปล่า"

ไฟในห้องน้ำส่งกระทบใบหน้าเขา รอยดำที่ขอบใต้ตาเขาปรากฏขึ้นชัดเจนมาก

ฉันสูดลมหายใจ "คุณอาบน้ำก่อนเถอะ เดี๋ยวคุณออกมาฉันค่อยพูด"

ฉันยังคิดไม่ออกว่าจะพูดยังไงดี เรื่องนี้ยืดเยื้อมาถึงหนึ่งเดือน ถ้าจะให้ยืดเยื้อต่อไป ฉันคงไม่มีความกล้าพอที่จะพูดอีก

เขาแกะเนคไทและเดินเข้ามา ถามด้วยสีหน้าเยือกเย็น "คุณมีเรื่องอะไร พูดมาเถอะ"

น้ำเสียงของลู่จือสิงค่อนข้างดัง เขาทำให้ฉันตกใจ มองเขาอึ้งๆ แต่เขากลับก้มหน้าและจับมือฉันไว้ "ซูยุ่น คุณอยากจะพูดอะไร"

ดวงตาของเขาอยู่ตรงหน้าฉัน และครู่หนึ่งฉันก็หมดความกล้าที่จะพูด

เรานิ่งกันไปครู่หนึ่ง แล้วจู่ๆเขาก็ปล่อยมือฉัน และหันตัวกลับไปนั่งข้างเตียง "พูดมาเถอะ"

ฉันกัดริมฝีปาก มองเขาแวปหนึ่ง แต่เขากลับก้มหน้า ฉันไม่แน่ใจว่าเขาแสดงสีหน้ายังไง ฉันรู้สึกได้เพียงความเย็นชาตากเขา

ลังเลอยู่นาน ฉันจึงพูดออกไป "วันนี้ลู่ป๋ายถงพี่ชายคุณนัดเจอฉัน"