หากได้พบเจออีก ฉันอาจจะลืมเธอได้ นิยาย บท 92

ฉันได้ยินคำพูดของพยาบาล จึงรีบอธิบายว่า "คุณพยาบาล เขาไม่ใช่สามีของฉัน เขาเป็นเพื่อนของฉัน"

พยาบาลมองฉันด้วยสีหน้าลำบากใจ: "เอ่อ ฉันเห็นเพื่อนของคุณเฝ้าอยู่ข้างนอกห้องคลอดระหว่างที่คุณคลอดลูก เขายุ่งอยู่กับการถามเราเกี่ยวกับข้อควรระวังหลังจากที่คุณคลอด ฉันเลยคิดว่าเขาเป็นของคุณสามีของคุณสะอีก

นางพยาบาลพูดราวกับว่ากำลังคิดอะไรบางอย่าง เธอมองมาที่ฉันและถามว่า "คุณซู แล้วสามีของคุณอยู่ที่ไหน?"

ฉันไม่คิดถึงว่าคำถามที่ฉีซิ่วหรานไม่เคยถามฉัน จะถูกถามโดยพยาบาลจริงๆ

ฉันรู้ว่าเธอไม่ได้ตั้งใจ เธอแค่อยากถาม แต่ฉันไม่รู้ว่าควรตอบอะไร

ในขณะที่ฉันไม่มีอารมณ์ที่จะดื่มซุปไก่ ฉันผลักชามในมือของฉีซิ่วหราน และมองลงไปที่มือของฉัน: "ฉันหย่าแล้ว"

พยาบาลรู้ว่า เธอถามคำถามที่ไม่ควรถาม จึงไม่ถามอะไรเพิ่มเติม

นี่เป็นครั้งแรกที่ฉันมีลูกและกลายเป็นแม่ ฉันไม่รู้อะไรอีกหลายอย่าง แต่ฉันไม่คิดว่าฉีซิ่วหรานจะคิดทุกอย่าง

ในช่วงเดือนที่อยู่ที่นี้ ฉีซิ่วหรานดูแลฉัน

พูดตามตรงถ้าไม่มีฉีซิ่วหราน ฉันไม่มีทางรู้เลยว่าฉันจะอยู่รอดในวันที่วุ่นวายนี้ได้อย่างไร

ฉีซิ่วหรานดูเหมือนจะเย็นชามาก และไม่ค่อยพูดกับฉัน แต่ดูแลฉันในทุกวิถีทาง

ในช่วงที่ฉันอยู่ไฟ เขาเอาซุปมาให้ที่บ้านของฉันเกือบทุกวัน

ฉันรู้ว่าฉีซิ่วหรานทำอาหารไม่ได้ แต่ฉันไม่รู้ว่าเขาเอาซุปมาจากไหน ฉันไม่ถาม และเขาไม่พูดอะไรเลย

ฉันรู้ว่าตัวเองเป็นคนเห็นแก่ตัวแบบนี้ และฉันคิดว่าฉันจำเป็นต้องพึ่งพาเขา ดังนั้นฉันจึงไม่อยากผลักฉีซิ่วหรานออกไป เพราะฉันอยู่คนเดียวในเมือง D และมันยากมากที่จะอยู่รอด

หลังจากอยู่ไฟ ในที่สุดฉันก็สามารถดูแลตัวเองและลูกน้อยได้ด้วยตัวเอง แต่ฉีซิ่วหรานก็ยังมาหาฉันทุกวันในตอนกลางคืน

เมื่อก่อนที่เขาจะช่วยฉันไว้มาก ฉันรู้สึกละอายที่จะขอไม่ให้เขามา และฉันก็มองออกว่าเขาชอบเป้ยเปยลูกฉันมาก มีครั้งหนึ่งฉันเห็นฉีซิ่วหรานยิ้มให้เป้ยเปย

อ้อ ฉันตั้งชื่อลูกว่าซูจืออังและชื่อเล่นว่าเป้ยเปย

ฉันไม่หวังอะไรกับเป้ยเปยมาก ฉันแค่หวังว่าเขาจะเติบโตขึ้นอย่างสงบสุขและราบรื่นตลอดชีวิต แม้ว่าชีวิตของเขาจะราบเรียบเล็กน้อย แต่ก็ยังดีกว่าการขึ้น ๆ ลง ๆเหมือนของฉัน

ในงานเลี้ยงร้อยวัน ในที่สุดฉันก็เต็มใจที่จะให้ชวี่ชิงหนานเข้ามาในงานเลี้ยงเป้ยเปย งานนี้มีเพียงชวี่ชิงหนานและฉีซิ่วหราน

หลังจากที่ชวี่ชิงหนานรู้ว่าฉันคลอดเป้ยเปย เขาก็อ่อนโยนมาโดยตลอดกลับมาดุฉัน แต่หลังจากที่ได้เห็นเป้ยเปยเขาก็กอดฉันทันที: "ซูยุ่น เธอไม่ต้องเข้มแข็งขนาดนี้ได้ไหม ?

เมื่อฉันจากไปฉันไม่ได้ร้องไห้ และฉันก็ไม่ร้องไห้ในตอนนที่ฉันคลอดเป้ยเปย

แต่ตอนนี้เมื่อฉันถูกชวี่ชิงหนาน กอดฉันก็อดที่จะร้องไห้ไม่ได้

เขาคงไม่คิดว่าฉันจะร้องไห้อย่างกะทันหัน และมองมาที่ฉันด้วยความสูญเสียเล็กน้อย: "ซูยุ่น อย่าร้องไห้ฉันไม่ได้ว่าอะไร ฉันแค่รู้สึกเสียใจกับเธอ"

ฉันพูดอู้อี้: "ฉันรู้"

แน่นอนฉันรู้ว่าเขารักฉัน เพราะความรักของเขา ฉันจึงร้องไห้

“ ซูยุ่น เป้ยเปยหิวแล้ว”

ในเวลานี้ ฉีซิ่วหรานก็เดินออกมาจากห้องและอุ้มเป้ยเปยออกมา

ฉันผงะไปชั่วขณะ และรีบปล่อยชวี่ชิงหนาน:"ส่งให้ฉัน ฉันจะป้อนนมให้เขา"

ฉีซิ่วหรานส่งเป้ยเปยให้ฉัน และฉันก็พาเป้ยเปยไปในห้องเพื่อป้อนนมให้เธอ