ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม นิยาย บท 16

กระจกรถเลื่อนลงครึ่งหนึ่ง เผยให้เห็นใบหน้าอันสง่างามของลู่เจ๋อ

เขาสวมชุดสูทคลาสสิกขาวดำ ท่าทางเหมือนเพิ่งออกมาจากสถานที่ที่เป็นทางการจากไหนสักแห่ง ทั้งตัวให้ความรู้สึกผ่อนคลายเล็กน้อย......ซึ่งทำให้เฉียวซุนรู้สึกจนตรอกมากยิ่งขึ้น

คืนฝนตกที่คั่นการสบตาของกันและกัน มองกันอย่างเงียบ ๆ

ริมฝีปากของเฉียวซุนสั่นเทาจากความหนาวเย็น

มือของเธอกอดไวโอลินไว้แน่น ราวกับกำลังคว้าหญ้าที่ลอยน้ำต้นสุดท้ายในชีวิตของเธอไว้...... เธอรู้อยู่แก่ใจว่า นี่เป็นบันไดที่ลู่เจ๋อมอบให้เธอ

ตอนนี้ เธอแค่ต้องยอมจำนนและขึ้นรถไป

อีกไม่นานเธอก็จะได้ผ้าห่มที่สะอาดและน้ำอุ่น ๆ พรุ่งนี้เช้าไม่ต้องไปทำการแสดงที่ห้าง เธอจะได้ตื่นขึ้นบนเตียงที่หรูหราและนุ่มสบาย ได้กลับเป็นคุณนายลู่คนนั้นอีกครั้ง

แต่นั่นไม่ใช่สิ่งที่เธอต้องการ!

เฉียวซุนยืนอยู่ท่ามกลางสายฝน มองดูเขาอย่างเงียบ ๆ

ฝนตกหนักมากขึ้นเรื่อย ๆ ขนตาเปียกชื้น บดบังการมองเห็นของกันและกัน

ประมาณหนึ่งนาที เธอก็ใช้มือเดียวบังศีรษะไว้ แล้ววิ่งไปข้างหน้าท่ามกลางสายฝน......

น้ำฝนสาดกระเซ็น กระเด็นใส่ตัวรถแบรนด์ดังราคาสูง

เธอและเขาเลยผ่านกันไปในคืนฝนตก

บนถนนกลางดึก เสียงของเฉียวซุนที่วิ่งท่ามกลางสายฝน แต่ละเสียงกระทบใจของลู่เจ๋อ...... เบา ๆ และไม่สบายใจ

เขาไม่ได้ลงจากรถ เขาปล่อยให้เฉียวซุนวิ่งผ่านไป

เขาเห็นใบหน้าของเธอ ไม่มีแม้แต่สีเลือด

เขาเห็นนิ้วที่สวยงามของเธอถูกแปะด้วยพลาสเตอร์พันแผล เขาเห็นเสื้อผ้าที่เรียบง่ายบนตัวของเธอ และก็เห็นว่าทั้งตัวของเธอไม่มีเครื่องประดับที่ดูเข้าท่าเลยสักชิ้น

แต่ถึงแม้จะเป็นเช่นนี้ เฉียวซุนก็ไม่ยอมก้มศีรษะให้เขาแต่อย่างใด

ฝนยังคงตกต่อไป......

ด้านหน้าของกระจกรถ ที่ปัดน้ำฝนยังคงกวัดแกว่งซ้ายขวาอย่างต่อเนื่อง

ภายในรถ คนขับและเลขาฉินที่อยู่ข้าง ๆ เงียบไม่ส่งเสียง เพราะมองออกว่าลู่เจ๋อกำลังอารมณ์ไม่ค่อยดี

เป็นเวลานาน

ในที่สุด ลู่เจ๋อก็พูดเบา ๆ ว่า “เลขาฉิน คุณช่วยอธิบายหน่อยได้ไหมว่าทำไมเฉียวซุนถึงไม่ทำงานที่สถาบันแห่งนั้น แต่เลือกบริษัทการแสดงที่น่าขายขี้หน้าแบบนี้? เธอชอบความยากลำบากงั้นเหรอ?”

เลขาฉินตกใจมาก

เธอคิดอยู่นาน ถึงได้ตอบด้วยน้ำเสียงแผ่วเบา “ฉันคิดว่า...... นี่อาจช่วยให้คุณนายกลับบ้านเร็วขึ้น! ประธานลู่ ฉันสามารถไปอธิบายให้คุณนายเข้าใจได้นะคะ บอกว่านี่ไม่ใช่เจตนาของคุณ”

ท่ามกลางแสงสลัว มีสีแดงเล็ก ๆ เรืองแสงขึ้นมาระหว่างนิ้วของลู่เจ๋อ

ท่าทางการสูบบุหรี่ของเขาดูสง่างามมาก

ท่ามกลางควันสีเทาบาง ๆ น้ำเสียงที่เจือความเยาะเย้ยเล็กน้อยของลู่เจ๋อ “ในใจเธอ สิ่งที่เธอทำกับสิ่งที่ผมทำ มันต่างกันตรงไหนเหรอ?”

คนขับที่อยู่ด้านหน้ามองอย่างงุนงง รู้ว่าเลขาฉินปกติจะเป็นคนที่เย่อหยิ่งที่สุด ดูถูกคนอื่นเพียงเพราะตนเองเป็นรุ่นน้องของประธานลู่

คิดไม่ถึงว่าเธอก็จะมีวันนี้ด้วย!

ลู่เจ๋อพิงเบาะหลัง มองดูอย่างเงียบ ๆ แต่ในใจเขากลับกำลังคิดถึงเฉียวซุน

เขากำลังคิด ว่าทำไมต้องพาเฉียวซุนกลับไปด้วยนะ!

นิสัยของเฉียวซุนค่อนข้างอ่อนโยน ไม่ใช่ในแบบที่เขาชอบ ในความเป็นจริง จนถึงทุกวันนี้ลู่เจ๋อไม่เคยชอบใครเลย ถึงแม้ว่าก่อนแต่งงานตั้งใจจะแต่งกับไป๋เซียวเซียว แต่พอฟื้นขึ้นมาก็ต้องประหลาดใจกับเสียงไวโอลินที่อยู่ในความทรงจำ

เพียงแค่ต่อมา ไป๋เซียวเซียวเล่น เขาไม่ชอบฟังเอาเสียเลย

ได้ยินแล้วจะปวดหัว!

สำหรับเฉียวซุนน่าจะเพราะเคยชินล่ะมั้ง!

กระดุมข้อมือคู่หนึ่งเมื่อไม่กี่วันก่อน หายังไงก็หาไม่เจอ ถ้าเฉียวซุนอยู่ก็คงจะบอกตำแหน่งที่แน่นอนให้เขารู้ในทันที แล้วเช้าตรู่ของเมื่อวาน เขา ไปเปลี่ยนเสื้อผ้าที่ห้องแต่งตัว ราวจับโลหะบนตู้เสื้อผ้าช็อต

นี่เป็นครั้งแรกนับตั้งแต่แต่งงานมา

ในตอนที่เฉียวซุนอยู่ เธอใส่ใจกับความชื้นในบ้านเป็นอย่างมาก ทุกครั้งที่ถึงฤดูใบไม้ร่วงและฤดูหนาว เธอจะห่อทุกสิ่งที่อาจทำให้เกิดไฟฟ้าช็อตได้ง่ายด้วยปลอกหุ้มฉนวน...... การใช้ชีวิตกับเฉียวซุนช่างสะดวกสบายมากจริง ๆ

แต่ในขณะที่เขาสนุก ก็ไม่ได้ใส่ใจเธอ

คืนฝนตก ลู่เจ๋อเอนพิงอยู่ในรถ คิดถึงเฉียวซุนทุกขณะ

สุดท้ายเขาตัดสินใจ เหตุผลที่เขาอยากให้เฉียวซุนกลับไป ก็เพราะว่าเธอเหมาะสมที่จะเป็นคุณนายลู่ ไม่ใช่เพราะเขาตกหลุมรักเธอเข้าแล้ว......