ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม นิยาย บท 13

สภาพของเฉียวซุนดูแทบจะไม่ได้

แต่ลู่เจ๋อกลับยังคงแต่งตัวดูดี มีเพียงกางเกงสแล็คขายาวสีเข้มที่เปื้อนความชื้นเล็กน้อย

แสดงออกถึงการเสพสุขที่หวานซึ้งอยู่หลายส่วน

มือของเฉียวซุนสั่นอย่างไม่เข้าท่า หลายครั้งที่เธอไม่สามารถควบคุมปุ่มที่งดงามและละเอียดอ่อนขนาดเท่าเมล็ดข้าวนั่นได้

ลู่เจ๋อยืนมองด้วยสายตาเหยียดอยู่ข้าง ๆ ไม่แสดงการช่วยเหลือใด ๆ

เขาชอบสัมผัสกระดุมข้อมือจนเป็นนิสัย แต่กลับไม่ได้สัมผัสมัน ขมวดคิ้วอย่างช่วยไม่ได้

กระดุมข้อมือคู่นั้น เขายังหาไม่เจอ แต่ก็เป็นไปไม่ได้ที่เขาจะก้มหน้าถามในเวลานี้

เป็นเวลานาน ในที่สุดเฉียวซุนก็แต่งตัวเรียบร้อย

เธอเงยหน้ามองลู่เจ๋อ ลู่เจ๋อกำลังมองเธออยู่เช่นกัน สายตาที่ล้ำลึกเกินกว่าที่จะทำให้เธอเข้าใจ แต่เฉียวซุนก็ไม่อยากที่จะเข้าใจด้วย น้ำเสียงของเธอเจือความท้อแท้เล็กน้อย “ลู่เจ๋อ ฉันเหนื่อยจริง ๆ นะ! เราเจอกันด้วยดีก็ขอให้จากกันด้วยดีเถอะ!”

พูดจบ เธอก็เปิดประตูแล้วเดินออกไป

ครั้งนี้ ลู่เจ๋อไม่ได้รั้งเธอไว้

เขายืนอยู่ตรงนั้น มองดูร่างที่จากไปของเฉียวซุน เป็นเวลานาน เขาหลับตาลงและยิ้มเย็นชาบาง ๆ

สามีภรรยาหย่ากัน ส่วนใหญ่ต่างคนต่างก็ต้องเจ็บปวด

มีเรื่องอะไรให้เจอกันด้วยดีแล้วจากกันด้วยดีมากมายขนาดนั้น!

*

ในตอนที่เฉียวซุนออกจากตึกลู่ซื่อ ขาก็ยังคงสั่นอยู่

ผิวที่ถูกลู่เจ๋อสัมผัสยังคงร้อนราวกับไฟแผดเผาเหมือนเดิม ราวกับว่าการสัมผัสจากฝ่ามือของลู่เจ๋อยังคงอยู่...... ในหัวของเธอมีคำพูดของลู่เจ๋อดังก้องอยู่อย่างต่อเนื่อง

[กลับบ้านกับฉัน เธอจะยังเป็นคุณนายลู่เหมือนเดิม!]

[เธอคิดว่าประตูบ้านของตระกูลลู่นึกจะเข้าก็เข้า นึกจะออกก็ออกตามใจ หรือคิดว่าคนอย่างลู่เจ๋อเป็นคนนิสัยดี จะปล่อยให้คนอื่นมาบงการง่าย ๆ งั้นเหรอ!]

……

คำพูดเหล่านั้นทำให้เฉียวซุนหอบหายใจไม่ทัน

เธอผ่อนคลายอยู่ข้างนอกเป็นเวลานาน ถึงได้กลับไปที่บ้านเช่า

ชุมชนเก่าคร่ำครึขนาดหกสิบตารางเมตร มีเพียงเฟอร์นิเจอร์งานหยาบที่สุดเท่านั้น เมื่อเทียบกับวิลล่าของตระกูลเฉียวแต่ก่อน แตกต่างกันราวฟ้ากับดิน แล้ววันนั้นป้าเสิ่นยืนเงียบ ๆ ในห้องโถงแคบ ๆ เป็นเวลานานมาก

เฉียวซุนรู้ว่าเธอไม่ชิน แต่ตอนนี้ เธอเองก็มีความสามารถได้เพียงเท่านี้

เสิ่นชิงนั่งลง “เกิดอะไรขึ้น?”

เฉียวซุนไม่อยากให้เธอกังวล จึงแกล้งทำเป็นผ่อนคลาย “เพราะลู่เจ๋อ! เขาไปทักทายพวกเขาไว้...... ทางนั้นเลยปฏิเสธฉัน! ไม่เป็นไรหรอกป้าเสิ่น ฉันยังหางานอื่นได้อีก ในหนังสือพิมพ์ก็มีข่าวเปิดรับสมัครตั้งมากมาย มันต้องหาได้บ้างสิ”

เธอคิดว่าเสิ่นชิงจะตำหนิเธอเสียอีก

แต่เสิ่นชิงเงียบไปนาน เอ่ยออกมาหนึ่งประโยคว่า “คงจะดีถ้าพี่ชายแกออกมาได้”

เธอยัดตัวขึ้นแล้วไปที่ห้องครัว

แต่สักพัก เสียงของเสิ่นชิงก็ดังออกมาจากในห้องครัว เจือด้วยการข่มอารมณ์ไว้เล็กน้อย “เฉียวซุน แกคิดว่าฉันใจร้ายขนาดนั้นเลย บังคับให้แกไปใช้ชีวิตกับลู่เจ๋อ เขาเป็นคนแบบไหน มีหรือที่พ่อแกกับฉันจะไม่รู้ แต่จะทำยังไงได้! ถ้าพี่ชายแกออกมาไม่ได้ แล้วจากนี้แกจะเอายังไงต่อ?”

เสิ่นชิงพูดไปพูดมาก็ร้องไห้

ภายในใจของเฉียวซุนก็เป็นทุกข์เช่นกัน แต่เธอยังคงข่มอารมณ์ไว้ เดินมาด้านหลังเสิ่นชิงแล้วพิงไหล่ของเธอเบา ๆ “ป้าเสิ่น ฉันโตแล้ว! ไม่มีพี่ ฉันก็สามารถดูแลครอบครัวได้เหมือนกัน”

เสิ่นชิงร้องไห้โฮ......

เฉียวซุนหางานอยู่หลายวันก็ไม่เจองานที่เหมาะ

เธอรู้อยู่แก่ใจ สถาบันระดับสูงพวกนั้นน่าจะถูกโทรไปทักทายไว้แล้ว ไม่มีทางที่จะรับเธอ

ด้วยเหตุนี้ เธอลดมาตรฐานลงแล้วยื่นความต้องการไปที่บริษัทการแสดงแห่งหนึ่ง บอกว่าเป็นบริษัท แต่จริง ๆ แล้วเป็นการวิ่งงานตามสถานที่เพื่อจัดงานฉลองครบรอบและรับเงินตามจำนวนการแสดง