ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม นิยาย บท 12

ไม่ทันที่เฉียวซุนจะโต้ตอบ เขาก็เข้าประชิดเธอเรียบร้อยแล้ว เขาจับคางผิวละเอียดของเธอ แนบใบหูของเธอแล้วถามอย่างอันตรายว่า “คุณจะขายงั้นเหรอ?"

ร่างของเฉียวซุนสั่นสะท้านไปทั้งตัว

เธอไม่ปฏิเสธ

ลู่เจ๋อไม่โกรธแต่กลับยิ้มให้แทน เขาประชิดตัวเธอ พึมพำเหมือนคนรักกัน “คุณจะขายให้ใครได้ ในเมือง B แห่งนี้คุณได้ชื่อว่าเป็นคุณนายลู่ ใครหน้าไหนมันจะกล้ามาเอาคุณ? อีกอย่างคนอื่นมาแตะต้องตัวคุณ คุณจะรับได้เหรอไง? ผู้ชายซื้อผู้หญิงก็อยากได้ทั้งนั้น เหมือนคืนแต่งงานของเราในคืนนั้น มันเจ็บยังไง......คุณลืมไปแล้วเหรอ?”

สีหน้าเฉียวซุนซีดเซียว

ทำไมเธอจะจำไม่ได้ เพื่อแก้แค้นเธอ ในคืนแต่งงานนั่นลู่เจ๋อหยาบคายสุด ๆ

คืนนั้น เขาทำให้เฉียวซุนเจ็บแทบจะขาดใจตาย

ลู่เจ๋อหยุดอย่างพอประมาณ

เขาปล่อยเธอแล้วลูบใบหน้ารูปไข่เธออย่างนุ่มนวล “กลับมาเป็นคุณนายลู่ เราจะกลับมาเป็นเหมือนเมื่อก่อน”

คอเรียวบอบบางของเฉียวซุนตึงขึ้น

ทันใดนั้น เธอก็เห็นไวโอลินตัวใหม่ที่เงาวับตัวหนึ่งวางอยู่ในตู้หนังสือฝั่งตรงข้าม

เฉียวซุนจำข่าวซุบซิบที่ว่า ท่านประธานลู่ซื่อทุ่มเงินมหาศาลเพื่อซื้อไวโอลินที่ราคาสูงลิ่วถึงหนึ่งร้อยล้านบาท เพียงเพื่อรอยยิ้มของผู้หญิงที่พึงใจ

ที่แท้ก็คือตัวนี้สินะ......

เฉียวซุนยิ้มเยาะ กลับไปเป็นเหมือนเมื่อก่อนงั้นเหรอ?

กลับไปเป็นของเล่นบนเตียงของเขาเหมือนเมื่อก่อน คอยเอาอกเอาใจเขาทุกวันเหมือนเมื่อก่อน แต่กลับไม่ได้รับความใส่ใจและความเคารพแม้แต่น้อย แม้แต่เลขาของเขาก็ยังชักสีหน้าใส่ แชร์สามีร่วมกับคนอื่น.......เหมือนเมื่อก่อน?

เมื่อก่อนที่เป็นแบบนี้ กับผู้ชายแบบนี้ เธอไม่แม้แต่จะคิด!

รอยยิ้มของเฉียวซุนค่อย ๆ จางลง เธอเอ่ยทีละคำ “ตำแหน่งคุณนายลู่นี่ คุณหาคนอื่นมาเป็นเถอะ!”

เธอพูดจบก็หมุนตัวเตรียมจะจากไป

วินาทีต่อมา ร่างก็ถูกเขากอดรั้งเอาไว้

ลู่เจ๋อกอดเอวเรียวบางของเธอ ใบหน้าอันหล่อเหลาเข้าแนบหลังหูของเธอ พร้อมกลิ่นกายความเป็นชายจากโลชั่นโกนหนวดกลิ่นบาง ๆ ที่อาจทำให้ผู้หญิงหลงใหลได้อย่างง่ายดาย

ร่างกายเฉียวซุนสั่นเล็กน้อย

ลู่เจ๋อยิ้มเยาะ ใช้ฝ่ามือเรียวกักร่างบางของเธอไว้ เพียงไม่กี่จังหวะก็ทำการประชิดคูเมือง

เฉียวซุนเงยหน้าขึ้นเล็กน้อย

ขาเรียวบาง ผิวนวลที่สวมรองเท้าส้นสูง สั่นสะท้านอย่างคุมไม่อยู่...... ลู่เจ๋อรู้จักร่างกายของเธอดี โดยปกติหากเขาอารมณ์ดีก็จะชอบเอาใจเธอ เฉียวซุนก็จะอ่อนไหวเหมือนบ่อน้ำพุที่ไหลอย่างต่อเนื่อง

ก็เหมือนอย่างในตอนนี้!

ลู่เจ๋อกดหลังเรียวของเธอไว้แน่น มือของเขาเคลื่อนไหวเล้าโลมเธอ ปากก็พูดอย่างไม่หยุด

“เฉียวซุน เมื่อสามปีที่ก่อน คุณทำทุกอย่างเพื่อจะแต่งงานกับผม สามปีต่อมา คุณก็ทำทุกอย่างที่จะจากผมไป! คุณคิดว่าประตูบ้านของตระกูลลู่นึกจะเข้าก็เข้า นึกจะออกก็ออกตามใจ หรือคิดว่าคนอย่างลู่เจ๋อเป็นนิสัยดี จะปล่อยให้คนอื่นมาบงการง่าย ๆ งั้นเหรอ!”

เฉียวซุนชะงักครู่หนึ่ง เย็นวาบไปทุกส่วน

ในที่สุดลู่เจ๋อก็พูดความจริงขึ้นมาจนได้

เขาเกลียดคนอย่างเฉียวซุน เขาเกลียดตระกูลเฉียว และเขาก็เกลียดเฉียวสือเยี่ยนด้วย

เขาเกลียดอุบัติเหตุครั้งนั้นที่ทำให้เขาต้องแต่งงานกับเธออย่างเลี่ยงไม่ได้

เพราะงั้นหลังจากแต่งงาน เขาก็ทรมานเธอบนเตียง น้อยครั้งมากที่เขาจะเล้าโลม สิ่งที่เขาชอบดูที่สุดคือเห็นเธอทรุดตัวร้องไห้......

เพราะงั้นหลังจากที่ตระกูลเฉียวล้มลง ลู่เจ๋อทั้งที่มีความสามารถในการช่วยเหลืออย่างเห็นได้ชัด แต่เขากลับนิ่งดูดายตลอดมา

เฉียวซุนไม่ได้อธิบายเรื่องราวก่อนหน้านั้น

เธอแค่สั่นริมฝีปากแล้วเอ่ยว่า “ลู่เจ๋อ แต่ก่อนเป็นเพราะฉันไม่รู้ประสาเอง ก็เลยเผลอใจไปชอบคุณเข้า!”

แต่ต่อจากนี้ไป จะไม่มีแล้ว……

พูดจบ เธอก็เริ่มจัดการเสื้อผ้าที่เขาทำยุ่งเหยิง

เสื้อเชิ้ตผ้าไหมแท้ที่ปลดกระดุมออกหลายเม็ด ชายกระโปรงถูกเลิกขึ้นจนถึงโคนขา ที่ยิ่งกว่าคือถุงน่องสีเนื้อที่ถูกดึงลงมาจนถึงข้อพับเข่า......

ช่างยั่วเสียจริง ๆ