ห้ามหย่าร้าง นายลู่คุกเข่าทุกคืนเกลี้ยกล่อม นิยาย บท 11

สองวันต่อมา เฉียวซุนก็ขายบ้านไปแล้ว

บ้านมีราคาตลาดอยู่ที่สองร้อยห้าสิบล้านบาท แต่อีกฝ่ายกดราคาจนเหลือร้อยสี่สิบล้านบาท และป้าเสิ่นก็ด่าตวาดอีกฝ่ายว่าโลภออกมาทันที

แต่เฉียวซุนกลับกัดฟันพูดออกมาว่า “ขายค่ะ!”

เพราะพี่ชายที่อยู่ข้างในนั้นก็รอไม่ไหวแล้ว นอกจากค่าทนาย ตระกูลเฉียวยังมีภาระขนาดมหึมาที่ต้องไปอุด ภายใต้แรงกดดันในแต่รูปแบบ เฉียวซุนไม่มีทางเลือกเลย

หลังจากขายบ้านเสร็จสิ้น เธอคิดหาวิธีที่จะเจอกับเฉียวสือเยี่ยน

เฉียวสือเยี่ยนผู้มีโฉมหน้าหล่อเหลาและมีเกียรติ ไม่ว่าจะไปทางไหนก็จะมีลูกสาวเศรษฐีไล่จีบ ในเวลานี้กลับดูซีดเซียว โดยที่เขาและเฉียวซุนคุยกันผ่านกระจกหนึ่งบานที่กั้นเอาไว้

[ไปหาทนายความที่ชื่อเมิ่งเยียนหุย]

[เสี่ยวซุน เขาช่วยพี่ได้และช่วยเธอได้ด้วย]

……

เฉียวซุนอยากจะถามให้ชัดเจน

แต่หมดเวลาเสียแล้ว และเฉียวสือเยี่ยนก็ต้องถูกพาตัวกลับไป

เขามองดูน้องสาว ทิ้งสายตาอาลัยอาวรณ์ไว้มากมาย เฉียวซุนน้องสาวของเขา ตั้งแต่เด็กก็เป็นแก้วตาดวงใจของทุกคนในตระกูลเฉียว ตอนนี้กลับต้องมาวิ่งเต้นเพื่อครอบครัว

เฉียวสือเยี่ยนอ่านหนังสือพิมพ์

สถานการณ์ของเฉียวซุน เขารู้อย่างชัดเจน

ก่อนจากไป เฉียวซุนลุกขึ้นคว้าเหล็กกั้นไว้ ข้อนิ้วออกแรงจนเปลี่ยนเป็นสีขาว “พี่......พี่......”

เฉียวสือเยี่ยนชี้นิ้วชี้ไปที่ริมฝีปาก พูดโดยไม่ออกเสียงมาว่า

[ดูแลตัวเองด้วย]

เฉียวซุนมองตามเขาที่ถูกพาตัวไป อยู่นานมาก เธอก็ค่อย ๆ นั่งลง

เมิ่งเยียนหุย......

ใช่ เธอจะต้องตามหาเมิ่งเยียนหุยให้ได้

......

เฉียวซุนที่เพิ่งเดินออกจากเรือนจำ ก็ได้รับโทรศัพท์จากสถาบันฝึกอบรมที่อยู่ทางนั้น อีกฝ่ายเรียกเธอว่าคุณนายลู่ด้วยน้ำเสียงที่สุภาพอยู่มาก บอกว่าในตอนนี้ทางฝั่งพวกเขาไม่ขาดคนแล้ว

เฉียวซุนฟังจบ ก็วางสายไปอย่างเงียบ ๆ

เธอเดาว่านี่เป็นความคิดของลู่เจ๋อ เขากำลังบีบให้เธอกลับไป

เธอจะไม่คิดเข้าข้างตัวเองว่า ลู่เจ๋อจะรักเธอตามกาลเวลา เขาแค่ต้องการภรรยาที่จะรับใช้เขา ต้องการสร้างภาพลักษณ์ที่ทำให้หุ้นลู่ซื่อมีความมั่นคงก็เท่านั้น

เธอเฉียวซุนที่อยู่ในใจของเขาไม่มีค่าแม้แต่สตางค์แดงเดียว

เสียงโทรศัพท์มือถือดังขึ้น เธอหยิบขึ้นมาดู เป็นหมายเลขที่ไม่รู้จัก

พอรับสาย กลับเป็นลู่เจ๋อที่โทรมา

เสียงของเขาเย็นชาและมีเกียรติ “เฉียวซุน เรามาคุยกันเถอะ!”

เขาหยิบกล่องบุหรี่ที่อยู่บนโต๊ะทำงานขึ้นมา เขย่าบุหรี่หนึ่งมวนออกมาจุดแล้วสูบหนึ่งที

ขั้นตอนนี้ ดวงตาของเขาก็จับจ้องไปที่เธอ

ในเวลาที่ลู่เจ๋อมองผู้หญิงแบบนี้ ดูเซ็กซี่มาก

ควันบางลอยขึ้น เขาเอ่ยด้วยน้ำเสียงราบเรียบว่า “ก่อนที่คุณจะมา ผมช่วยคุณคำนวณบัญชีแล้วนะ ตามสถานการณ์ในตอนนี้ของตระกูลเฉียว คุณต้องมีรายได้อย่างน้อยหนึ่งแสนห้าหมื่นบาทถึงสองแสนบาทต่อเดือน ถึงจะพอจ่ายค่ารักษาของพ่อคุณได้ แน่นอนว่านี่ยังรวมถึงเงินที่คุณขายแหวนแต่งงานด้วย!”

เฉียวซุนแสดงใบหน้าที่ไร้ความรู้สึก “ขอเพียงแค่คุณลู่ให้ความเมตตาผ่อนผัน! ฉันหาวิธีได้เสมอ”

“คุณลู่?”

ลู่เจ๋อหัวเราะเยาะ “อาทิตย์ก่อน คุณยังนอนกอดคอผมอยู่บนเตียงอยู่เลย สบายใจเหมือนลูกแมวตัวน้อยเรียกลู่เจ๋อ...... ทำไม ไม่กี่วันก็กลายเป็นคุณลู่ซะแล้วล่ะ?”

เฉียวซุนรู้ ว่าเขาจะไม่ปล่อยตนไป

เธอพูดด้วยเสียงที่แผ่วเบา “ลู่เจ๋อ คุณไม่ได้มีความรู้สึกอะไรกับฉัน! หย่ากัน ฉันก็ไม่ได้เรียกร้องอะไร และคุณก็ไม่มีอะไรเสียหาย ใช่ไหมล่ะ? คุณยังหาสาวสวยเด็ก ๆ อีกสักคนมาแต่งงานด้วยก็ยังได้ ......”

ลู่เจ๋อคีบบุหรี่และจ้องไปที่เธอ

เขายิ้มอย่างเย็นชา “แล้วจากนั้นล่ะ ให้คุณสวมเขาผมที่ขึ้นชื่อว่าเป็นคุณนายลู่คนก่อนว่างั้น?”

เขาพูดอย่างไม่เสนาะหูเอาเสียเลย

เฉียวซุนก็ถูกเขาทำให้หงุดหงิด เธอเอ่ยเสียงแหบ “ถ้าคุณไม่ยอมหย่าไม่ยอมปล่อยฉันไป งั้นฉันก็มีแค่ทางเลือกสุดท้ายเท่านั้น!”

สีหน้าของลู่เจ๋อเปลี่ยนไปจนไม่น่ามองแบบสุด ๆ