หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 107

“เธอชอบผมหมายความว่าผมต้องชอบเธอเหมือนกันงั้นเหรอ?”

ประโยคของแลนซ์ดังก้องอยู่ในใจฉัน ฉันตกตะลึง และไม่แน่ใจว่าควรจะตอบคำถามของเขาอย่างไร

เขาถอนหายใจและลดเสียงลง “ยัยบ๊อง มีหลายสิ่งในโลกที่ใครๆก็ต้องการอยากจะได้แต่ก็อาจไม่ได้มันมา” เขาพูดเบา ๆ “ผมรู้ว่าคุณห่วงใยเลน ผมก็เป็นเหมือนพี่ชายของเธอ ผมจะไม่สนใจเธอได้อย่างไร? แต่มีบางอย่างที่ผมต้องขีดเส้น! ถ้าเลนชอบผม...นี่คือปัญหาของเธอ ถ้าผมไม่ได้ทำตัวใจร้ายแบบนี้ต่อเธอ เธอก็คงมีหวังต่อไป”

แลนซ์ไม่ได้ผิด ความสัมพันธ์เป็นสิ่งที่ต้องมีระหว่างสองฝ่ายที่เต็มใจ หากเขาไม่มีความรู้สึกใด ๆต่อลอเรน การอยู่ห่างจากเธอและหลีกเลี่ยงการให้ความหวังกับเธอเป็นสิ่งที่ถูกต้อง มันดีกว่าการมีความสัมพันธ์ที่ยุ่งเหยิงพันกันไม่รู้จบ

ลอเรนต้องเข้าใจเจตนาที่แท้จริงว่าทำไมแลนซ์ถึงทำในแบบที่เขาทำ

อย่างไรก็ตาม จะมีบางสิ่งบางอย่างในชีวิตที่คุณจะไม่สามารถยอมแพ้ได้แม้ว่าคุณจะเข้าใจความหมายที่แท้จริงที่อยู่เบื้องหลังแล้วก็ตาม

ฉันรู้สึกว่าลอเรนจะไม่ยอมแพ้แลนซ์ง่ายๆ

พูดตามตรง เมื่อตัดสินจากวิธีที่เธอแสดงออกมา ฉันไม่สามารถปฏิเสธได้เลยว่าฉันไม่กงวลกับเรื่องนี้

โดยเฉพาะอย่างยิ่งหลังจากที่เธอช่วยฉัน ฉันก็ยิ่งสงสารเธอมากขึ้นไปอีก

ฉันรู้สึกเศร้าใจ “คุณมีความคิดเห็นของตัวเอง ฉันไม่ควรรบกวนคุณด้วยเรื่องแบบนี้” ฉันขอโทษ

“ไม่เป็นไร” แลนซ์ยกโทษให้ฉันง่ายๆ “ช่วงนี้สุขภาพของคุณเป็นอย่างไรบ้าง?” เขาถาม

“ฉันสบายดี” ฉันตอบแบบสบายๆ

“อืม เมื่อผมมีเวลาผมจะกลับไปที่เมืองอู๋และไปเยี่ยม…” แลนซ์พูดกลางคันและหยุดทันที “ยัยบ๊อง ขอแสดงความยินดีที่คุณเอาชนะตัวเองได้ในที่สุดและยกโทษให้ดิกสัน” เขาพูดด้วยเสียงต่ำและหัวเราะเบาๆ

ฉันไม่รู้ว่าฉันควรจะตอบเขาอย่างไร

กลายเป็นว่าแลนซ์รู้แล้วว่าดิกสันกับฉันคืนดีกันแล้ว

ไม่ต้องสงสัยเลยว่า ดิกสันต้องบอกเขาเมื่อเขากลับไปที่หนานจิง

ผู้ชายคนนั้นหวงฉัน เขาคงประกาศสิทธิ์ได้ครอบครองหัวใจฉัน

ในท้ายที่สุดฉันไม่เคยมีโอกาสได้เลือกความอบอุ่นที่ฉันมีเมื่อเก้าปีก่อน แต่เขาก็ได้เข้ามาในโลกของฉัน

ฉันไม่เคยลืมสิ่งที่เขาเคยพูดกับฉัน

“ครั้งนี้ผมจะรอคุณทั้งชีวิต”

ดวงตาของฉันมีน้ำตาไหลออกมา “ขอโทษนะ แลนซ์”

“ยัยบ๊อง คุณไม่จำเป็นต้องสุภาพกับผมมากนัก”

ดิกสันไม่ผิด มีความเข้าใจซึ่งกันและกันระหว่างแลนซ์และผมมาโดยตลอด

ราวกับว่าเราเป็นเพื่อนเก่าที่สนิทกัน ที่ยังคงไว้วางใจซึ่งกันและกันไปตลอดชีวิต

ฉันเอามือปิดตาที่เต็มไปด้วยน้ำตาและยังคงเงียบ แลนซ์อยู่ในสายและไม่วางสาย ในที่สุด ฉันก็ไม่สามารถที่จะใช้เวลาคุยนานกว่านี้ได้และวางสาย จากนั้นฉันก็กลับไปที่ห้องของลอเรน

ลอเรนได้พักผ่อนแล้ว “คุณไปทำอะไรนานขนาดนี้?” ดิกสันถามด้วยความสับสน

“ท้องของฉันเหมือนจะไม่ดีเลย” ฉันโกหก

ดิกสันมองมาที่ฉันด้วยสายตาที่ลึกล้ำของเขา เขาเม้มริมฝีปากและไม่พูดอะไรอีก เขาขับรถพาฉันกลับไปที่เมืองอู๋ ไม่ใช่คฤหาสน์ชอว์ แต่กลับไปที่คฤหาสน์บนยอดเขา

เมื่อฉันลงจากรถ ฉันเห็นแมวตัวอ้วนสีส้มจากบ้านใกล้เคียงนอนอยู่หน้าสระว่ายน้ำข้างๆมันมีแมวสีขาวอีกตัวนอนอยู่อย่างขี้เกียจ เมื่อแมวตัวอ้วนสีส้มเห็นดิกสัน มันก็รีบลุกขึ้นเดินไปหาดิกสัน และถูตัวที่ขาของเขา

ดิกสันไม่สนใจมันและลากฉันเข้าไปในคฤหาสน์ แมวสีส้มเดินตามมาและทิ้งตัวลงบนพื้นอย่างเกียจคร้าน

“คุณคิดว่าฉันเป็นเจ้าของคุณจริงๆเหรอ?” ชายคนนั้นหัวเราะเมื่อเห็นว่าแมวสีส้มแสดงท่าทางอย่างไร

แมวสีส้มร้องตอบ ดิกสันไม่ได้สนใจที่จะเลี้ยงแมวสีส้ม ดังนั้นเขาจึงพาฉันกลับไปที่ห้อง

ผ้าปูเตียงเหมือนเดิมเมื่อสองวันก่อน ดิกสันมองออกไปนอกหน้าต่างและจ้องมองท้องฟ้ายามค่ำคืนที่มืดมิด “ตีสามแล้ว นอนกันเถอะ”

ฉันไปห้องน้ำอย่างเชื่อฟังเพื่อจะได้ถอกเสื้อผ้าและอาบน้ำ เมื่อฉันออกมา ดิกสันไม่ได้อยู่ในห้อง มองผ่านหน้าต่างบานใหญ่ ฉันเห็นเขาเล่นกับแมวที่อยู่ข้างสระว่ายน้ำ