หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 106

เนื่องจากเขาตกลงที่จะพบฉัน เขาควรจะรู้เรื่องราวทั้งหมดแล้ว

“คุณอาจไม่ใช่แคโรไลน์ แต่คุณเป็นลูกแท้ๆของตระกูลชอว์ นั่นคือความจริงที่จะไม่เปลี่ยนแปลง” เขาพูดและหมุนตัวของเขาพร้อมจะเดินจากไป

“แอนดรูคนนี้ไม่ชอบคุณ คุณมักจะตรงไปตรงมา แต่ฉันอยากรู้ความจริง บอกฉันได้ไหม?” ฉันยิ้มและถามเขา

แอนดรูอยากจะพูดอะไรบางอย่าง แต่เขามองข้างหลังฉัน “เมื่อฉันมีเวลา ฉันจะติดต่อคุณ” เขากล่าว

ฉันเดาว่าดิกสันอยู่ข้างหลังฉันจึงไม่ใช่สถานที่หรือเวลาที่แอนดรูจะเล่าเรื่องให้ฉันฟัง “เอาล่ะ งั้นไว้เจอกันใหม่นะ” ฉันตอบ

ฉันรู้สึกท้อแท้เล็กน้อยและหัวใจของฉันก็หนักอึ้ง

หลังจากที่แอนดรูจากไป ฉันหันไปด้านหลังและมองไปที่ดิกสัน “พวกคุณรู้จักกันเหรอ?” ดิกสันถามอย่างเย็นชาขณะที่เขามองไปที่คลิฟฟอร์ดในขณะที่เขาจากไป

“ใช่ เขาเป็นเพื่อนคนนึง”

คำตอบของฉันไม่ใช่เรื่องโกหก

อย่างไรก็ตาม ฉันได้ซ่อนข้อเท็จจริงบางอย่างกับเขา

ดิกสันไม่ได้ถามต่อ เมื่อเรากำลังเดินทางกลับ ฉันถามเขาอย่างสงสัย “แลนซ์รู้เกี่ยวกับอาการบาดเจ็บของลอเรนหรือไม่?”

“ใช่ ผมโทรไปบอกเขาแล้ว”

“เขาจะมาเยี่ยมเรนไหม?” ฉันถาม

ทันใดนั้นดิกสันก็หันมามองฉันและดวงตาที่ลึกล้ำของเขาก็มีบอกเป็นนัยๆ “เขาบอกว่าเขาไม่ว่าง” เขาตอบหลังจากเงียบไปนาน

ทันใดนั้นฉันก็รู้สึกสงสารลอเรน

เธอช่างน่าสงสารเพราะเธอชอบผู้ชายคนนั้น

นั้นเป็นอีกครั้งที่คิดขึ้นมาว่า มันแตกต่างจากฉันคนเก่าอย่างไร?

ฉันนึกถึงสิ่งที่ลอเรนเปิดเผยกับฉันทันที เธอบอกว่าในอดีต แลนซ์กลับไปและเขาตามหาฉัน แต่ถูกเธอหลอก

ผู้ชายคนนั้นต้องการให้ความอบอุ่นแก่ฉันจริงๆ

เมื่อเรากลับไปที่โรงพยาบาล ลอเรนได้สติกลับคืนมา อาการของเธอดูเหมือนจะดีขึ้น เธอประหลาดใจที่เห็นดิกสัน “พี่ชายรองทำไมคุณมาที่นี่? พร้อมกับพี่สาวสุดที่รัก” เธอกล่าว

เธอเรียกฉันว่าพี่สาวของเธอต่อหน้าดิกสัน

แทนที่จะเป็นแค่พี่แคโรไลน์

อย่างที่สองที่อาจจะเป็นไปได้คือเธออิจฉาที่ดิกสันมากับฉัน

และเธอ…

เธอมองหาแลนซ์

แต่ผู้ชายคนนั้นบอกว่าเขาไม่มีว่าง

ดิกสันมองเธอด้วยความผิดหวังในสายตาของเขา “ทำไมก่อนหน้านี้คุณไม่โทรหาผม?” เขาตำหนิเธอ

“ผมไปไม่ทันเวลา” ลอเรนยอมรับอย่างรวดเร็วถึงความผิดพลาดของเธอ “เมื่อฉันเห็นพวกเขาทุบตีพี่สาว ฉันจะทำเป็นไม่ใส่ใจได้อย่างไร? เมื่อฉันแจ้งตำรวจ ฉันรีบวิ่งและพยายามช่วยชีวิตเธอ ใครจะไปรู้ว่าฉันจะต้องพ่ายแพ้อย่างยับเยิน”

ดิกสันทำได้เพียงจ้องมองเธอด้วยความโกรธจากนั้นก็มองกลับมาที่ฉันด้วยความสงสาร ฉันมองไปที่รอยฟกช้ำของลอเรนบนใบหน้าของเธอแล้วฉันก็ไม่สามารถทนต่อไปได้ “ฉันต้องไปห้องน้ำ” ฉันรีบบอกดิกสัน

ตอนที่ฉันออกจากห้องมายืนข้างนอก ฉันได้ยินเสียงผิดหวังของลอเรน “คุณมองหาพี่ชายหรือเปล่า? เขาไม่มาหาฉันทั้งๆที่เขารู้ว่าฉันเจ็บปวดเหรอ? เขายอมทิ้งเรื่องฉันจริงๆเหรอ” เธอถามอย่างผิดหวัง

“เธอยังไม่รู้นิสัยของเขาเหรอ?” ดิกสันตอบ “ตั้งแต่เขายังเด็ก เขาเป็นคนเย็นชาและเพิกเฉยต่อทุกคน นั้นแหละที่ว่าทำไม แคโรไลน์ถึงได้รับการปฏิบัติแบบเดียวกัน”

“อย่างน้อยเขาก็ตอบสนองความรักกับความรู้สึกให้แก่เธอ”

เมื่อลอเรนพูดน้ำเสียงของเธอเต็มไปด้วยความอิจฉา

ฉันรู้สึกสับสนที่ต้องอยู่ในสถานการณ์ที่ซับซ้อนนี้ จากนั้นฉันก็ได้ยินน้ำเสียงเย็นชาของดิกสันที่พูดว่า “ใช่ เขาทำแบบนั้นกับพี่สาวของเธอคนนี้ โชคดีที่ผมได้รับสิทธิพิเศษที่ได้อยู่กับเธอเมื่อสามปีก่อน เลนซ์ เป็นเพียงช่วงเวลาระหว่างทั้งคู่มีหมกมุ่นเรื่องความรักแรกพบที่กินเวลานานถึงเก้าปี มันเป็นความเข้าใจซึ่งกันและกันที่ไม่มีใครเข้าใจ... ผมกลัวว่าถ้าทำผิด...เขาจะฉวยโอกาสทันที”

ดิกสันยังคงกังวลมากว่าประกายไฟระหว่างแลนซ์กับฉันจะได้รับการจุดถ่านไฟเก่าอีกครั้ง...เขาไม่เชื่อในตัวฉันลึกๆในใจของเขามาตลอดหรือเปล่า?

“พี่ชายรอง คุณคิดว่าเราจะแพ้ไหม?”

ฉันกัดริมฝีปากตัวเองเมื่อได้ยินดิกสันพูดด้วยน้ำเสียงเย็นชา “ไม่เราจะไม่แพ้แบบนั้น ผมจะไปยังจุดจบของโลกเพื่อเธอทั้งชีวิตและไม่ปล่อยให้แลนซ์มีโอกาสกับเธอ”

ฉันรีบออกไปและซ่อนตัวในโถส้วม ฉันนั่งบนฝาชักโครกและลังเลอยู่นานก่อนที่จะโทรหา แลนซ์ในที่สุด

นั่นเป็นครั้งแรกที่ฉันโทรหาเขา

นั่นเป็นครั้งแรกในชีวิตของฉัน

ฉันแนบโทรศัพท์ไว้ที่หู และได้ยินเสียงที่นุ่มนวล และเซ็กซี่ของเขาทักทายก่อนที่เขาจะพูดว่า “ ยัยบ๊อง”

“แลนซ์” ฉันหายใจเข้าลึกๆและเอ่ยชื่อเขา

เราเพิ่งเจอกันครั้งสุดท้ายเมื่อไม่กี่วันที่ผ่านมาแต่ดูเหมือนว่าเราไม่เคยเจอกันมาหลายเดือนหรือหลายปีฉันรู้สึกประหม่าที่จะโทรออก

ใช่ ฉันรู้สึกประหม่าทุกครั้งที่คุยกับเขา

“ลอเรนได้รับบาดเจ็บ” ฉันยังคงนิ่งสงบกับคำที่พูด

แลนซ์เป็นคนฉลาดดังนั้นเขาจึงสามารถเดาความตั้งใจของฉันได้อย่างรวดเร็ว เขาหยุดเงียบไปครู้หนึ่งก่อนจะถามฉันว่า “คุณอยากให้ฉันไปเยี่ยมเธอไหม?”

“เธอกำลังรอคุณอยู่”

“เหมือนที่ฉันเคยคาดหวังกับคุณ” ฉันพูด

“คุณเคยเป็นอย่างไร .. ”

แลนซ์ทวนคำพูดของฉันด้วยน้ำเสียงทุ้มต่ำ “ดิกสันบอกคุณว่าเธอชอบผมเหรอ?” เขาเดาอย่างชาญฉลาด

ฉันเงียบเป็นการตอบกลับ “เธอชอบผม นั่นหมายความว่าผมต้องชอบเธอด้วยเหรอ?” เสียงเย็นชาของเขาถาม