หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 136

ขณะที่ฉันกำลังจะขับรถไปโรงพยาบาล แต่แซคคารี่ก็หยุดฉัน

“แคลลี่ พวกเขาจะหาผมเจอหากไปโรงพยาบาล”

อาการบาดเจ็บของเขาดูรุนแรง

“แล้วโรงแรมล่ะ?” ฉันถามอย่างใจจดใจจ่อ

“แค่หลีกเลี่ยงกล้อง”

โรงแรมตั้งอยู่ในเขตเมือง และมีกล้องจำนวนนับไม่ถ้วน

เนื่องจากพวกเราไม่สามารถไปโรงพยาบาลหรือโรงแรมได้ และฉันก็ไม่อยากพาเขาไปที่คฤหาสน์ของชอว์ ฉันจึงตัดสินใจพาเขาไปที่คอนโดมิเนียมของฉัน

ฉันขับรถไปในตรอกเล็ก ๆ เพื่อหลีกเลี่ยงกล้องและกลับเข้าเมือง ชุมชนมีกล้องมากมาย แต่โชคดีที่มันเป็นทรัพย์สินส่วนตัว

ฉันขับรถเข้าไปในโรงรถส่วนตัว รถหรูหลายคันที่ผู้ช่วยของฉันเตรียมไว้จอดอยู่ด้านใน

ฉันจอดรถในจุดสุ่มและเอียงศีรษะเพื่อเผชิญหน้ากับแซคคารี่ ดวงตาของเขาดูตื่นตัว และดูเหมือนว่าเขาจะมีอะไรในใจ

ฉันไม่จำเป็นต้องใช้เวลานานกับเขาขนาดนี้ เนื่องจากเขาเคยสัญญาว่าจะปกป้องฉันตลอดชีวิตและทำให้ฉันเป็นส่วนหนึ่งในครอบครัวของเขา ฉันจึงลังเลที่จะทิ้งเขาไป เพราะเขาเป็นคนยิ่งใหญ่

จะเกิดอะไรขึ้นถ้าบริษัทชอว์ต้องการร่วมมือกับเขาในอนาคต?

ด้วยความคิดนี้ จึงตัดสินใจที่จะช่วยเขา ลึก ๆ ในใจของฉัน ฉันยังคงปฏิบัติกับเขาเหมือนคนแปลกหน้า

ฉันลงจากรถและช่วยพยุงแซคคารี่เข้าไปในลิฟต์ ฉันโทรหาผู้ช่วยของฉัน และสั่งเขาว่าไม่อนุญาตให้ใครตรวจสอบกล้องในบริเวณนั้น ฉันขอชุดเสื้อผ้าผู้ชายด้วย

“เสื้อผ้าขนาดเดียวกับของนายเกร็กหรือเปล่า?” เขาถาม

แซคคารี่ได้ยินทุกอย่างชัดเจนตั้งแต่เขาอยู่กับฉัน “ใช่” ฉันเม้มริมฝีปากแน่น

ความสูงของแซคคารี่ใกล้เคียงกับดิกสัน ฉันอยากจะช่วยเขาให้นอนลงบนเตียง แต่เขานั่งตัวตรงบนโซฟาโดยไม่ขยับเขยื้อน

ฉันขมวดคิ้วและพูด “คุณจะรู้สึกดีขึ้นเมื่อนอนลงนะ”

แซคคารี่พูดอย่างชัดเจน“ผมเป็นคนที่สะอาดมาก”

เขารู้สึกรังเกียจฉันหรือเปล่า?

“ฉันเพิ่งย้ายเข้ามาและอาศัยอยู่ที่นี่เพียงวันเดียว คุณเป็นคนแรกนอกจากตัวฉันเองที่เข้ามา

ฉันยังไม่ได้…”

ฉันกำลังพูดอะไร?!

ฉันพูดโดยไม่รู้ตัวว่าฉันกำลังบ่นถึงเขา!

ฉันหยุดพูด กลัวที่จะพูดต่อ

คราวนี้ แซคคารี่ไม่ขัดขืนขณะที่ฉันช่วยเขาขึ้นไปบนเตียง “ได้โปรดเอาเสื้อเชิ้ตที่สะอาดมาให้ผมด้วย” เขาสั่ง

เขาคิดจะใช้ผ้าพันแผลเหมือนครั้งที่แล้วหรือเปล่า?

“ในบ้านมีผ้าก๊อซและน้ำยาฆ่าเชื้อ”

ฉันรีบไปหยิบของพวกนั้นและนำไปให้เขา “ผู้ช่วยเอาใจใส่มาก” ฉันอธิบาย “ไม่ว่าจะของใช้อะไรก็ตาม เขาก็เตรียมสิ่งจำเป็นทั้งหมดไว้ให้ฉันหมดแล้ว”

เขาถามเบา ๆ “ผู้ช่วยของเกร็กงั้นเหรอ?”

เขาคิดว่าชัคเป็นผู้ช่วยของดิกสัน

เขาคงสงสัยในตัวตนของฉันถ้าฉันบอกว่าเขาเป็นผู้ช่วยของฉัน แม้จะไม่ได้ตั้งใจที่จะปกปิดตัวตนของฉัน แต่สุดท้ายฉันก็โกหกโดยไม่รู้ตัว “ใช่ เขาเป็นผู้ช่วยของคุณเกร็ก” ฉันตอบ

แซคคารี่ไม่ได้ถามฉันว่าคุณเกร็กเป็นใคร เขาไม่ถามเกี่ยวกับความสัมพันธ์ของฉันกับเขา เขาตอบรับทราบและลุกขึ้นจากเตียง เขาหยิบกรรไกรและเริ่มตัดผ้ากอซ

เมื่อเห็นเขาในสภาพนี้ฉันจึงรีบไปหาเขาและพูดว่า “ให้ฉันช่วยคุณนะ”

“ไม่เป็นไร ผมจัดการเรื่องนี้ได้ด้วยตัวเอง”

แซคคารี่ดื้อรั้น ฉันนั่งอยู่ที่พื้นดูเขาตัดผ้าก๊อซ ก่อนที่เขาจะถอดเสื้อสูทสีดำออก

เสื้อเชิ้ตสีขาวของเขาชุ่มไปด้วยเลือด และเสื้อผ้าของเขาก็แห้งเลือดไปแล้ว ฉันเห็นเขาถอดเสื้อโดยไม่แม้แต่จะขมวดคิ้วด้วยความเจ็บปวด

เขาไม่แม้แต่จะส่งเสียงครวญครางอย่างเจ็บปวด

เขาอดทนและแบกรับความเจ็บปวดได้อย่างเงียบๆ

ฉันถามเขาอย่างอยากรู้อยากเห็น “คุณไม่เจ็บปวดเหรอ?”

เขาใช้ความเงียบของเขาเป็นคำตอบ ฉันยื่นมือไปช่วยเขา เมื่อเห็นเขาพยายามอย่างมากที่จะมัดผ้าพันแผล เขาหลบมือทันที “แคลลี่ ผมไม่ชอบให้ใครมาถูกแตะต้อง” เขาเตือน

เขาเรียกฉันว่า ‘แคลลี่’ แต่เขาปฏิบัติกับฉันอย่างเย็นชา

ฉันรีบวางมือลง “ฉันขอโทษ”

“ฮึ่มมม!” “อะไรคือสิ่งที่ดีที่สุดเกี่ยวกับเขา!”

ฉันไม่อยากสัมผัสเขาด้วยซ้ำ

ฉันลุกขึ้นและไปที่ห้องโถงนั่งเล่น ไม่นานหลังจากนั้น ชัคก็มาพร้อมกับเสื้อผ้าสำหรับแซคคารี่ ฉันเปิดประตูเพื่อดึงมันมาจากเขา “ห้ามบอกใครเกี่ยวกับสิ่งที่ฉันขอในวันนี้จากคุณ แม้กระทั้งดิกสันด้วย” ฉันสั่ง

ผู้ช่วยชัคสะดุ้งเมื่อรู้ว่าคนในคอนโดมิเนียมไม่ใช่ดิกสัน เขาก้มศีรษะ “ได้ครับ ท่านประธานชอว์”

“ปิดเรื่องนี้ซะ” ฉันตะโกน

ผู้ช่วยของฉันจากไปด้วยความสงสัยที่แสดงออกอยู่บนใบหน้าของเขา ฉันปิดประตูและกลับไปที่ห้องนอนเพื่อมองหาแซคคารี่ แต่ก็หาเขาไม่เจอแล้ว ทันใดนั้น ฉันก็ได้ยินเสียงดังมาจากห้องน้ำ

ฉันวางเสื้อผ้าไว้ข้างเตียงและไปที่ห้องครัว

เพื่อตอบแทนเขาโดยการทำอาหารเหมือนที่เขาทำบะหมี่ให้ตอนที่เขาเคยทำให้ฉันเมื่อคืนก่อน ฉันทำโจ๊กสีขาวใส่ไข่และมันเทศสีม่วงสองลูก

เมื่อถึงเวลาที่ฉันยกอาหารไป แซคคารี่ก็เปลี่ยนเป็นเสื้อผ้าที่ชัคนำมาแล้ว เขาใส่เนคไทสีดำด้วยซ้ำ

เขาเป็นคนจริงจังเสมอ เหมือนคนเนียบสมัยก่อน

ฉันวางโจ๊กไว้บนโต๊ะเครื่องแป้งและกำลังจะออกไป แต่จู่ ๆ เขาก็ถามฉัน “แคลลี่ ทำไมคุณถึงไปอยู่ที่นั่น?” เขาถาม

ฉันบอกเขาทุกอย่างเกี่ยวกับที่โจชัวร์ขอร้องให้ฉันตามหาเขา เมื่อเขาได้ยินที่ฉันพูด เขาก็ขมวดคิ้ว “ผมขอโทษที่ทำให้คุณลำบาก” เขาขอโทษ

“มันไม่เป็นไรหรอก” ฉันส่ายหัว

ใครขอให้เขาเป็นผู้มีอิทธิผลเท่าที่ฉันรู้มา

ใครขอให้เขาทำให้ทุกคนเป็นห่วง

ไม่มีอะไรผิดปกติกับฉันที่ติดพันเขา

“แคลลี่ คุณอาศัยอยู่ในเมืองอู๋อย่างถาวรหรือไม่?”

ผมสีดำของแซคคารี่ยุ่งเหยิงเล็กน้อย แสงสีม่วงจากห้องน้ำที่ส่องมาที่เขาทำให้ใบหน้าด้านข้างของเขาดูคมและเย็นชา

“ใช่” ฉันตอบอย่างแข็งกร้าว

“คุณมีแฟนแล้วหรือเปล่า?”

ฉันอึ้งไปเลย เขาหมายถึงอะไร?

เขาคิดว่าฉันมีผู้ชายหลายคนไหมเนี่ย?!