หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 135

แซคคารี่ไม่ตอบกลับข้อความของฉัน ฉันจึงโทรหาผู้ช่วยของฉัน เขายังไม่ได้ออกจากเมือง ชัคมารับฉัน แต่ดิกสันนั่งนิ่งอยู่ตรงที่นั่งผู้โดยสารทำให้ฉันประหลาดใจ

“ทำไมคุณถึงอยู่ที่นี่?” ฉันเสียงแข็ง

“ท่านประธานเกร็กพักที่โรงแรมเดียวกับผมเมื่อวานนี้” ชัคอธิบาย “เราอยู่ในเที่ยวบินเดียวกัน ดังนั้นเราจึงลงเอยด้วยการเช็คเอาท์ที่ล็อบบี้พร้อมกัน ฉันเพิ่งรับสายของคุณไปในตอนนั้นแล้วมาอยู่ที่นี้ได้ไงเนี่ย

ฉันเปิดประตูรถอย่างโมโหและเข้าไปในรถ ดิกสันเอียงศีรษะเพื่อมองไปรอบๆบริเวณใกล้เคียง

“คุณมีบ้านอยู่แถวนี้หรือเปล่า?”

ฉันไม่สามารถตอบเขาได้ ผู้ช่วยของฉันมีสายตาที่เฉียบคมและช่วยฉันตอบคำถามนั้นแทน

“ท่านประธานเกร็ก เราเป็นเจ้าของทรัพย์สินสองแห่งที่นี่” เขาโกหก

ชัคทำได้ดีที่สุดเท่าที่เขาจะทำได้เนื่องจากเขาเชื่อฟังดิกสันอยู่เหมือนกัน

ตอนที่เรามาถึงเมืองอู๋มันสายแล้ว ฉันอยากกลับไปที่คอนโดมิเนียมเพื่อพักผ่อนให้เต็มที่เพราะฉันแทบไม่ได้นอน แต่ดิกสันก็ยังตามฉันมาตลอด

ฉันไม่อยากให้เขารู้ว่าที่ใหม่ของฉันคือที่ไหน ฉันจึงขอให้ชัคส่งฉันกลับไปที่คฤหาสน์ของชอว์แทน เมื่อฉันกลับมา ฉันก็นอนลงบนเตียงและนอนทันทีโดยไม่สนใจดิกสัน ที่ยังอยู่ในบ้าน

ฉันรู้สึกมึนงง แลรู้สึกอยู่ในช่วงสลึมสลือ ฉันรู้สึกว่ามีใครบางคนกำลังเล็มเช็ดแผลเป็นบนไหล่ของฉัน แต่ฉันก็ยังหลับตาอยู่

เป็นเวลาเย็นเมื่อฉันตื่นขึ้นมา สภาพอากาศในเมืองอู๋ค่อนข้างมีแดดในช่วงไม่กี่วันที่ผ่านมา ฉันลุกไปอาบน้ำและเปลี่ยนเป็นชุดกระโปรง

ฉันลงไปชั้นล่างและเมื่อมองไปรอบ ๆ ดิกสันก็ไม่อยู่แล้ว มันเป็นสิ่งที่ดีที่เขาออกไป ไม่งั้นฉันคงต้องเสียเวลาไปส่งเขา

ฉันไม่สามารถพาตัวเองไปอยู่ใกล้เขาได้ ฉันกลัวว่าเมื่อควินซี่ลับมา เขาจะเลือกเธอและบอกว่าเขาทำแบบนี้เพราะเห็นแก่ฉัน เพื่อรักษาโรคของฉัน

ฉันจะไม่ปล่อยให้สิ่งที่เกิดขึ้นปล่อยไปตามที่สงสัย

ฉันเข้าครัวทำบะหมี่กึ่งสำเร็จรูป หลังจากนั้นไม่นาน โจชัวร์ก็โทรมาหาฉัน

“แคลลี่ พี่ชายรองอยู่ที่ไหน?” เขาถาม

พวกเขาไม่เจอแซคคารี่ พวกเขาจึงมาหาฉันเพื่อหาที่อยู่ของเขาแทน ฉันจะรู้ได้อย่างไรว่าเขาอยู่ที่ไหน?

“ฉันไม่รู้” ฉันตอบอย่างอ่อนโยน

“ฉันไม่สามารถติดต่อกับพี่รองได้เลย”

“โอ้”

“ทำไมคุณตอบแบบนั้น?” เขาหัวเราะ

“ฉันไม่รู้ว่าเขาอยู่ที่ไหนจริงๆ”

“รบกวนต่อต่อพี่รอง ให้หน่อยสิ”

โจชัวร์สั่งให้ฉันโทรหาแซคคารี่

“ทำไมถึงไม่โทรหาเขาเองล่ะ?” ฉันพูดไปทันทีโดยไม่รู้ตัว

“คือฉันไม่ได้พูดว่าฉันไม่สามารถติดต่อเขาไม่ได้หรอกนะ?”

“อะไรทำให้คุณคิดว่าฉันจะติดต่อได้?”

“เจ้าเด็กนี่” เขาบ่น “คุณมีคำถามมากมายจริง ๆ ลองโทรหาเขาดูสิ!”

โจชัวร์วางสายทันที ฉันใช้เวลาในการปรุงบะหมี่ต่อ โดยไม่รีบโทรหาแซคคารี่ หลังจากฉันทานอาหารเสร็จ ฉันก็ได้รับข้อความจากโจชัวร์ “แคลลี่ คุณได้ติดต่อกับพี่ชายรองแล้วหรือยัง?”

ฉันไม่ตอบ

ผู้ชายคนนี้กำลังสร้างความรำคาญ ฉันไม่ต้องการติดต่อแซคคารี่เลย

ฉันยังไม่อยากติดต่อแซคคารี่

หลักจากฉันทำความสะอาดเครื่องใช้และเดินไปที่สวนหลังบ้าน ดอกพีชปลิวลอยอยู่ในอากาศพร้อมกับสายลม ก่อนที่จะร่วงหล่นลงสู่พื้น ฉันอยู่ใต้ต้นไม้ รู้สึกสับสน

ฉันลังเลอยู่นานก่อนที่จะโทรหาแซคคารี่

เขาไม่ได้รับสาย ในขณะที่ฉันปล่อยลมหายใจออกมาเขาก็พูดอย่างเย็นชา “แคลลี่”

จนถึงตอนนี้ แซคคารี่เชื่อว่าฉันคือแคลลี่

เขาไม่ได้ตรวจสอบประวัติของฉันเลยเหรอเนี่ย?

“โจชัวร์กำลังตามหาคุณ” ฉันตอบ

“ผมอยู่ในเมืองอู๋”

ทำไมแซคคารี่ถึงมาที่เมืองอู๋ในทันทีนะ?

“โอ้” ฉับถามไป “ทำไมคุณถึงอยู่ในเมืองอู๋?”

“มีบางสิ่งบางอย่างที่ต้องมาทำ”

น้ำเสียงของแซคคารี่เย็นชาไร้อารมณ์เสมอ ฉันตอบกลับไปว่า “อ้อ”แล้วน้ำเสียงของเขาตอบกลับมาทันที “แคลลี่ คุณมาจากที่ไหน?” เขาสอบถาม

แม้ว่าเขาจะเรียกฉันโดยใช้ชื่อดูเหมือนสนิทสนมอย่างแคลลี่ ในความเป็นจริง ก็ฟังดูเหมือนเขาคุยกับที่ชื่อนี้อย่างถูกต้อง ไม่มีอะไรแอบแฝง

อาจเป็นเพราะน้ำเสียงอ่อนโยนของเขา

หลังจากที่ฉันคิดเรื่องนี้ฉันก็ตอบว่า “ฉันมาจากเมืองอู๋”

ฉันกังวลว่าเขาอาจจะส่งคนมาหาฉัน

หลังจากพูดจบ เขาเหมือนกำลังจะพูดอะไรต่อ “โอเค ตอนนี้ผมขอวางสายก่อนนะ”

ฉันอึ้งไปเลย เขาแค่ถามด้วยความอยากรู้?

หลังจากที่เขาวางสาย ฉันก็ส่งข้อความไปหาโจชัวร์ทันที

“พี่รองบอกว่าเขาอยู่ในเมืองอู๋”

โจชัวร์ตอบ “คุณยังคงเป็นคนที่พึ่งได้จริง ๆ”

ฉันไม่รู้ว่าเขาหมายถึงอะไร แต่ฉันขี้เกียจเกินไปที่จะหาคำตอบ ฉันเก็บโทรศัพท์มือถือไว้และขับรถออกไปเพื่อไม่อยากคิดอะไร ฉันเลือกรถปอร์เช่ของฉันและขับไปที่ชายทะเล ด้วยความตั้งใจ ที่จะออกไปรับลมทะเลเพื่อที่ทำให้ฉันลืมเรื่องที่คิดอยู่ในหัว

ฉันจอดรถปอร์เช่ไว้ริมถนนแล้วเดินไปที่ชายหาด ฉันถอดรองเท้าและเหยียบพื้นทรายด้วยเท้าเปล่า รู้สึกสบายมากในตอนนั้น

ฉันเดินไปข้างหน้าขณะที่คลื่นทะเลซัดเข้ามา

ขณะที่ฉันกำลังสนุกกับช่วงเวลานั้น โจชัวร์ก็โทรหาฉัน เขาฟังดูหนักใจ “แคลลี่ คุณอยู่ที่ไหน?”

ฉันมองไปที่ทะเลใต้ท้องฟ้ายามเย็น ถอนหายใจอย่างช่วยไม่ได้ “ฉันอยู่ที่ชายหาด”

โจชัวร์พูดออกมาอย่างกังวล “แคลลี่ พี่รองกำลังตกอยู่ในอันตราย ผมจะส่งตำแหน่งปัจจุบันของเขาให้คุณ โปรดไปรับเขาเถอะ”

ฉันไม่รู้จะพูดยัไงดี

ทำไมต้องให้ผู้หญิงอ่อนแออย่างฉันช่วยเขา?

โจชัวร์ได้ร้องขออย่างชัดเจนให้ฉันไป และมันคงเป็นเรื่องโหดร้ายที่ฉันจะไม่ช่วยเขา ฉันขับรถไปตามที่อยู่ที่โจชัวร์ส่งมาทันที โดยลืมเรื่องรองเท้าที่ถอดไปเสียสนิท เมื่อฉันมาถึงที่หมาย ก็ไม่มีใครเห็นแซคคารี่

ฉันอยู่ที่ภูเขาวู ภูเขาที่มีชื่อเสียงของเมืองอู๋ ตั้งอยู่ที่ทางออกของทางหลวง ฉันคิดเกี่ยวกับเรื่องนี้อยู่พักหนึ่ง แล้วลงจากรถจากนั้นก็โทรหาแซคคารี่

เขาไม่รับสายของฉัน บางทีเขาอาจตกอยู่ในอันตรายจริง ๆ ทำไมเขาถึงเจอเรื่องอันตรายอยู่ตลอดเวลา?

ขณะที่ฉันคิดอย่างนั้น ก็มีใครบางคนปรากฏตัวข้าง ๆ ฉันและกดฉันไว้กับประตูรถ

ฉันร้องเสียงหลง ทันใดนั้น ความมืด และได้ยินเสียงทุ้มกระซิบข้างหู “ผมเอง”

ฉันกลับมามีสติและตระหนักว่านั่นคือแซคคารี่ เขาได้รับบาดเจ็บอีกครั้งด้วยเสื้อยืดสีขาวเปื้อนเลือด ฉันรีบช่วยเขาเข้าไปในรถ