หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 134

ฉันไม่รู้จะตอบเขาไปว่าอะไรดี

คนขับรถพึงพาฉันมุ่งตรงไปยังอพาร์ตเมนต์ของแซคคารี่

ตอนแรกฉันวางแผนว่าจะลงจากรถไปเรียกแท็กซี่ ทว่าสายตาจ้องมองมาไม่เลิกเชิงกดดันของคนขับรถทำให้ฉันไม่มีโอกาสได้โต้แย้ง

แคโรถอนหายใจอย่างห้ามไม่ได้ก่อนจะเดินตามเขาขึ้นลิฟต์ไปยังชั้นบนสุด

หลังจากใส่พาสเวิร์ดอีกฝ่ายก็ผายมือให้ฉันเดินเข้าไปด้านในพลันปิดประตูห้องกลับไปทันที เขาอย่างกับเป็นกิจวัตรไปเสียงั้น ร่างบางเดินไปรอบห้องอย่างสำรวจและพบว่าแซคคารี่ไม่ได้อยู่ที่นี่

ถ้าให้เดา ตอนนี้เขาคงยังอยู่ที่งานเลี้ยงตระกูลเยล

ฉันเดินไปเรื่อย ๆ ถึงห้องน้ำ มือเรียวลบเครื่องสำอางของตัวเองออก พลางเงยหน้ามองเงาสะท้อนของใบหน้าที่ขาวซีดแล้วยิ้มออกมา “ขอบคุณพระเจ้าที่มันไม่ได้ดูน่าเกลียดขนาดนั้น”

นัยน์ตาสวยจ้องไปยังรอยแผลเป็นที่เริ่มจางลง มันจางมาก

และมันก็ไม่ได้น่าเกลียดอย่างที่แซคคารี่พูด

เท้าเปลือยเดินออกมาจากห้องน้ำหลังล้างหน้าจนสะอาด แคโรมุ่งหน้าไปที่ห้องนั่งเล่น พลางมองออกไปนอกกระจกใสบานใหญ่ ภาพด่านล่างนั้นเต็มไปด้วยแสงไฟและผู้คนที่เดินกันควักไขว่

ชีวิตกลางคืนได้เริ่มขึ้นแล้ว

ฉันเดินกลับไปที่โซฟาล้มตัวลงนอนเล่นโทรศัพท์มือถือ ไม่นานดิกสันก็โทรเข้ามา เสียงเข้มถาม “คุณอยู่ที่ไหน?”

“อยู่ที่โรงแรม” ฉันโกหก

“ส่งที่อยู่มาเดี๋ยวผมไปรับ” เขาบอก

“ไม่เป็นไร เดี๋ยวพรุ่งนี้ฉันก็กลับไปแล้ว”

เสียงเข้มเปลี่ยนเป็นนุ่มทุ้มหลังจากโดนปฏิเสธ “แคโร ผมคิดถึงคุณมากนะ ผมอยากไปอยู่ข้าง ๆคุณตอนนี้”

ได้ยินแบบนั้น คงจะเรียกได้ว่าโกหกถ้าฉันบอกว่าตัวเองไม่ใจเต้นไปกับคำพูดของเขา

แต่ฉันกลัวว่าตัวเองจะกลับไปเจ็บแบบเดิม

อีกอย่างสภาพร่างกายตอนนี้ก็แย่ลงกว่าเดิม...

ฉันไม่อยากผูกพันไม่มากกว่านี้ไม่ว่ากับใคร

นิ้วเรียวกดตัดสายพลางพิมพ์ข้อความส่งไป: “ให้เวลาฉันอยู่กับตัวเองซักพักนะ อย่างน้อยก็จนกว่าจะถึงวันที่ควินซี่กลับมา”

แคโรไม่รู้เลยว่าจะรับมืออย่างไรหากเธอกลับมา

ในใจลึก ๆ ยังคงรู้สึกว่ามันเป็นเรื่องที่รบกวนจิตใจอยู่ตลอดเวลา

มือบางวางทาบลงบริเวณไตของตัวเอง ทันใดนั้นข้อความที่แอนดรูถามขึ้นมาเมื่อวานก็แล่นเข้ามาในหัวอีกครั้ง “พูดกันแบบเปิดใจเลย ถ้าควินซี่กำลังจะตายแล้วต้องการไตของเธอ เธอจะให้ยัยนั่นไหม?”

ด้วยความสัจจริง ฉันไม่ให้เธอ

ฉันถูกจับแยกกับเธอเกือบสิบเอ็ดปี ไม่ว่าเราจะมีความสัมพันธ์แน่นแฟ้นยังไง มันก็แทบไม่เหลืออยู่แล้วหลังจากเราห่างกัน

นอกจากนี้เธอกลับมาเพราะต้องการแก้แค้นตระกูลชอว์ และฉันก็ไม่ใช่คนใจกว้างที่สามารถยกไตของตัวเองให้เธอได้หรอก

ฉันจะบริจากให้เธอหากตัวเองลาโลกไปแล้ว แต่ถ้ายังมีชีวิตอยู่ ไตนี้ก็จะอยู่กับฉัน

ฉันตอบแอนดรูกลับไปอย่างเห็นแก่ตัว “ฉันจะไม่มันให้เธอ”

ทุกครั้งในละครหลังข่าวที่เคยเห็นในทีวี นางเอกก็ควรปฏิเสธเชิงเห็นแก่ตัวแบบนี้บ้าง แต่ก็อย่างว่า ชีวิตจริงมันไม่เหมือนในหนัง

แอนดรูชะงักก่อนจะโพล่งออกมา “ดี! นี่แหละแคโรไลน์ที่ฉันรู้จัก ถ้าเธอยอมยกมันให้ยัยนั่น ฉันจะเลิกคบเธอแน่ ๆ”

คำพูดของเขาทำให้ฉันประหลาดใจ “ฉันคิดว่านายอยากให้ฉันยกมันให้ยัยนั่นซะอีก!”

“ก็ใช่ แต่ถ้ามันเป็นไปตามความต้องการของเธออ่ะนะ นี่คือสิ่งที่ตระกูลชอว์ติดค้างควินซี่ ไม่ใช่เธอ นี่ฉันถามแบบนี้ก็เพราะอยากให้เธอเตรียมใจไว้ ฉันรู้สึกว่าครั้งนี้ควินซี่จะทำทุกอย่างเพื่อให้ได้ในสิ่งที่ต้องการ”

ควินซี่จะทำทุกอย่าง

มันเป็นไปไม่ได้ที่เธอจะรักษาฉัน

นี่คือแรงแค้นที่ดิกสันไม่มีวันเข้าใจ

แคโรกดปิดเครื่องโทรศัพท์ ก่อนจะได้ยินเสียงเปิดประตู ร่างบางหันหน้ากลับไปทางประตูและพบกับใบหน้าที่เย็นชาของแซคคารี่

“พี่รอง” ฉันเรียกอย่างสุภาพ

มีเพียงพระเจ้าที่รู้ว่าฉันกำลังกลัวขนาดไหนในยามที่จดจ้องเข้าไปในดวงตาสีเข้มคู่นั้น คงต้องโทษคำเตือนของฌอนกับชัคซะแล้ว

เมื่อก่อนฉันไม่เคยรู้สึกกลัว ทว่าตอนนี้กลับเกร็งแทบบ้าเมื่อได้จ้องหน้ากัน

เสียงเรียบตอบกลับมาเบา ๆ “เธอกินอะไรหรือยัง?”

“ยังค่ะ” ฉันตอบพร้อมส่ายศีรษะไปมา

ได้ยินแบบนั้นร่างสูงก็เดินเข้าโซนห้องครัวไป ฉันได้ยินเสียงก๊องแก๊งของหม้อของชาม ไม่นานเขาก็เดินออกมาพร้อมบะหมี่ชามหนึ่ง หัวใจที่เคยห่อเหี่ยวเริ่มอบอุ่นเพียงแค่มองชามตรงหน้า

ฉันกินบะหมี่อย่างเก้ ๆ กัง ๆ เพราะเรื่องชัคบอกก่อนหน้า พอกินเสร็จเรียบร้อยก็เดินถือชามเข้าไปล้างในครัว เมื่อเดินก็มาก็เห็นว่าอีกฝ่ายกำลังสูบบุหรี่อยู่ตรงระเบียง

ควันสีเทาลอยวนไปมาอยู่รอบตัวและใบหน้าของเขา

นัยน์ตาคู่คมสังเกตเห็นฉันพลางดับบุหรี่ลงทันควัน เขาเงียบอยู่นานก่อนเอ่ย “เธอแต่งหน้าได้สวยดีนะ”

ฉันถึงกับเหวอไปเลย

ตอนแรกเขาบอกว่าฉันน่าเกลียดไม่ใช่เหรอ?

ผู้ชายแมน ๆ เขาทำกันแบบนี้หรือไง?!

คนตัวเล็กอมลมเข้าแก้มแล้วเงียบนิ่ง

ร่างสูงตรงหน้าเองก็นิ่งทั้ง ๆ ที่ปกติก็นิ่งอยู่แล้วก็เถอะนะ เราต่างเงียบกันอยู่แบบนั้นจนในที่สุดเขาก็ลุกขึ้นเดินไปที่ห้อง ฉันเดินกลับมาที่โซฟาพลางเอนหลังลงแล้วหลับไป

คำพูดของฌอนและชัคยังคงตามมาหลอกหลอนในฝัน ทันใดนั้นภาพของแซคคารี่ที่หน้าอาบไปด้วยเลือดก็ผุดเข้ามา สภาพเขาดูย่ำแย่จนน่าใจหาย ก่อนที่ดวงตาจะเบิกกว้างแล้วตะโกนออกไป “ไม่!”

ฉันหอบหายใจหนัก พลันเบนสายตาไปยังหน้าต่างที่อยู่ไม่ไกล

ก่อนจะยกมือขึ้นมาขยี้ตาตัวเองเบา ๆ เพ่งมองภาพตรงหน้า เป็นแซคคารี่ที่ยื่นนิ่งอยู่ใกล้ๆ หน้าต่าง

“คุณยังไม่นอนอีกเหรอ?” ถามออกไปแม้หัวใจยังเต้นแรงจากฝันร้ายเมื่อครู่

ในยามนี้ร่างสูงสวมเพียงแค่เสื้อเชิ้ตสีขาวที่มีกระดุมติดอยู่ตรงปรายแขนเสื้อและกางเกงลำลองสบาย ๆ ผมดำขลับยุ่งเหยิงไม่เป็นทรง เขาค่อย ๆ หันมามองฉันพลางเอ่ย “ข้างนอกมันเย็น กลับเข้าไปนอนในห้องของเธอซะ”

ร่างเล็กส่ายหน้าปฏิเสธ “อาทิตย์กำลังจะขึ้นแล้ว ขอเอนหลังตรงนี้อีกแปบนึงเดี๋ยวจะลุกไปแล้ว อ่า แต่ยังไม่ได้ซื้อตั๋วเครื่องบินเลยแหะ”

มือเรียวควานหาโทรศัพท์เพื่อกดเข้าไปจองตั๋วเที่ยวบินกลับเมืองอู๋ ทว่าเมื่อชะระเงินเสร็จถึงนึกได้ว่าบัตรประจำตัวประชาชนของฉันโดนแฟนเก่าฌอนหักไปแล้ว

ตอนนั้นที่นั่งเครื่องมา ฉันใช้แค่ทะเบียนบ้าน

แต่ตอนนี้ทะเบียนของอยู่ที่ชัค

คงได้แต่หวังว่าจะยื่นขอหนังสือเดินทางชั่งคราวได้ที่สนามบิน

ไม่อย่างนั้นก็คงต้องโทรหาชัคแล้วบอกให้เขารอฉันก่อน

ฉันวางโทรศัพท์ลงพลันรู้สึกถึงสายตาของร่างสูงที่ยังจ้องมองมาไม่เลิก นั่นทำให้ฉันประหม่าแล้วจับรอยแผลเป็นที่แก้ม “มันน่าเกลียดมากเลยใช่ไหม?”

เสียงเข้มตอบกลับเพียงสามคำ “ฉันไม่รู้”

ไม่รู้เหรอ...

ถ้าไม่รู้แล้วจะบอกว่าฉันหน้าเกลียดทำไมกัน?

แคโรกรอกตามองบนใส่แซคคารี่ไปหนึ่งที ร่างสูงยังคงมองท่าทีของฉันแต่ไม่พูดอะไร แม้กระตอนที่เดินออกมาจากห้องของเขาเพื่อเดินทางกลับเมืองอู๋ อีกฝ่ายก็ยังคงยืนอยู่ที่เดิมริมหน้าต่างนั่น

ช่างเป็นคนที่เข้าใจยากดีแท้

ลิฟต์ไล่ระดับลงมาถึงชั้นล่าง เสียงเตือนข้อความโทรศัพท์ของฉันดังขึ้นอีกครั้ง มันมาจากแซคคารี่ “บอกฉันถ้าเธอต้องการอะไร”

บอกเขาหากฉันต้องการอะไรงั้นเหรอ?!

หรือเขาคิดว่าฉันไปกับผู้ชายคนนู้นคนนู้นเพื่อเงินกัน?

ฉันตอบกลับไปเรียบ ๆ “ฉันต้องการความรัก”