หัวใจ ฉัน เป็น ของ เธอ นิยาย บท 142

ฉันพูดอย่างใจเย็นว่า “ฉันเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว หลังจากฉันตาย ฉันจะเขียนพินัยกรรมส่งไตให้เธอ”

“แคโรไลน์ เธอสามารถอดทนกับความตายได้ไหม?”

ควินซี่ถามฉันว่าฉันจะทนได้ไหม ...

จะเป็นยังไงถ้าฉันทำไม่ได้?!

จู่ ๆ ควินซี่ก็หันมามองฉันและพูดเบา ๆ ว่า “ดิกสันรักคเธอมาก ฉันได้ทดสอบเขาเพื่อเธอแล้ว เขาเต็มใจที่จะแต่งงานกับฉันเพื่อช่วยเธอ เขารักเธอมากจริง ๆ”

เธอพูดอะไร?!

เธอบอกว่า เธอได้ช่วยฉันทดสอบดิกสันงั้นเหรอ?

เธอไม่ได้แต่งงานกับดิกสันเพื่อแก้แค้นฉัน?

เธอพยายามค้นหาความรู้สึกของดิกสันที่มีต่อฉันสินะ?

ฉันจ้องไปที่ควินซี่ด้วยความตกใจ และเธอก็เตือนฉันว่า “ในตอนนี้เธอตั้งใจขับรถก่อน! ฉันยังอยากมีชีวิตอยู่”

ฉันใช้สายตามองกลับไปที่ถนน ควินซี่พูดอีกครั้ง “แคโรไลน์ ฉันหวังว่าคุณจะมีชีวิตที่ดี”

ควินซี่ต้องการให้ฉันมีชีวิตที่ดี

ในขณะนั้น ฉันไม่รู้ว่าควรรู้สึกอย่างไร

ฉันอยากจะให้เธอเกลียดฉันมากกว่าที่จะปฏิบัติต่อฉันอย่างไม่เห็นแก่ตัวแบบนี้ เธอควรเกลียดฉัน และเธอไม่ควรเป็นแบบนี้!

ฉันวัดความปรารถนาดีของเธอด้วยการวัดค่าเฉลี่ยของตัวเองมาตลอดหรือเปล่า?

ฉันไม่สามารถกลั้นน้ำตาในดวงตาของฉันได้ จู่ ๆ เสียงใส ๆ ของควินซี่ก็ดังขึ้นอีกครั้ง “ฉันเจอเด็กหนุ่มคนหนึ่งก่อนที่ฉันจะถูกเข้าไปอยู่บ้านเด็กกำพร้า แม้ว่าในสายตาของทุกคนเขาเป็นคนทำไม่ดี แต่เขาก็สมบูรณ์แบบในสายตาของฉัน นั่นเป็นเพราะเขาเป็นเหมือนฮีโร่ที่จะปกป้องฉันจากการถูกรังแกจากเด็กคนอื่น ๆ เขาเป็นเหมือนลำแสงในชีวิตของฉันเขาจุดไฟในสถานที่ที่โดดเดี่ยวที่สุดของฉัน และทำให้ฉันมีความสุขมาก”

น้ำเสียงของควินซี่ไม่เศร้าใจหรือมีความสุขสักเท่าไหร

ดูเหมือนว่าเธอกำลังเล่าเรื่องของคนอื่น

เธอยิ้มและพูดแผ่วเบาว่า “ฉันแอบรักเขามาหลายปีแล้วและฉันก็ไม่กล้าบอกเขานั่นเป็นเพราะตอนนั้นฉันอาศัยอยู่ใต้หลังคาบ้านของคนอื่น ฉันไม่มีความกล้าเพื่อแสดงความรัก จนถึงจุดที่ฉันยังไม่มีโอกาสได้พูดมันจนถึงตอนนี้ แคโรไลน์ ฉันจะไม่บอกเขาว่าฉันรักเขา และฉันจะไม่มีเกี่ยวข้องกับเขามากเกินไป”

คนชั่ว?

อาศัยอยู่ใต้หลังคาบ้านคนอื่น?!

ฉันถามด้วยความประหลาดใจ “มันคือ …”

ควินซี่ขัดจังหวะฉันและยังคงยิ้มอย่างสงบ “ใช่แอนดรู ฉันแอบชอบเขามาหลายปีแล้ว ในช่วงที่ฉันอยู่ต่างประเทศ …”

จู่ ๆ ควินซี่ก็หยุดและพูดว่า “ฉันไม่คู่ควรกับการถูกรัก แม้ว่าเธอจะบริจาคไตให้ฉัน แต่ฉันก็ยังไม่มีอะไรดี

เลย”

“ทำไม?” ฉันสงสัยขึ้นมา

“เพราะฉันไม่มีทางมีลูกได้”

ในตอนนี้ ฉันอยากจะบอกควินซี่จริง ๆ ว่าแอนดรูชอบเธอ แต่ฉันไม่สามารถตัดสินใจได้ด้วยตัวเอง

นั่นเป็นเพราะตอนนี้มีผู้หญิงอีกคนอยู่รอบ ๆ แอนดรูแล้ว ฉันไม่สามารถทำลายความสุขของคนอื่นได้อย่างเห็นแก่ตัว

“เป็นเพราะตระกูลชอว์หรือเปล่า?” ฉันถามอย่างใจจดใจจ่อ

ควินซี่พูดอย่างตรงไปตรงมาว่า “ใช่ หลังจากที่ฉันสูญเสียไตสุขภาพของฉันแย่มาก อาการของฉันกลับมาอีกครั้งแล้วครั้งเล่าและยังทำให้เกิดโรคต่าง ๆ มากขึ้น เธอรู้ไหมว่าทำไมฉันถึงเรียนแพทย์ และทำไมฉันถึงเลือกเรียนแพทย์สำหรับมะเร็งปากมดลูก?”

ฉันพอจะเดาเหตุผลได้คร่าว ๆ

ฉันเม้มริมฝีปากด้วยความรู้สึกผิดอย่างมาก

“ฉันขอโทษ ควินซี่”

“คำขอโทษของเธอไม่สำคัญสำหรับฉัน”

...

เมื่อถึงเวลาที่ฉันกับควินซี่กลับมาถึง แอนดรูก็ได้ทำความสะอาดบ้านหลังเก่าเรียบร้อยแล้ว เราช่วยเธอใส่ผ้าปูที่นอนและเดินทางกลับ

ฉันลังเลอยู่นานในรถ แต่ก็ยังไม่ได้บอกแอนดรูว่าควินซี่กับฉันคุยอะไรกัน ฉันไม่ต้องการทำลายชีวิตของเขาในตอนนี้

เมื่อเราแยกทางกันฉันถามว่า “คุณชอบเธอไหม?”

แอนดรูถามฉันกลับว่า “คุณเกลียดเธอไหม?”

ฉันส่ายหัว “ฉันกลัว”

“ผมด้วย” แอนดรูพูดด้วยรอยยิ้ม

เขาเป็นอะไรไป?

แอนดรูกลัวควินซี่ด้วยเหรอ?

หลังจากที่แอนดรูจากไปฉันก็ไปโรงพยาบาล ซัมเมอร์กำลังนอนหลับอยู่ หลังจากคิดได้ ฉันก็เรียกแท็กซี่และกลับไปที่คฤหาสน์ของครอบครัวชอว์

คฤหาสน์สว่างไสวด้วยแสงไฟระยิบระยับ

ฉันยืนอยู่ที่ประตูที่เต็มไปด้วยความลังเล ตอนที่ฉันกำลังจะออกไป มีคนเปิดหน้าต่างที่ชั้นสอง ชายคนนั้นมองมาที่ฉันด้วยสายตาสงบและถามด้วยเสียงต่ำ “แคโรไลน์ คุณจะไปไหน?”

“ดิกสัน คุณกำลังเหมือนว่าของฉันเป็นของคุณหรือเปล่า?”

เขาพูดอย่างเล้าโลมว่า “คนดีของผม เข้ามาสิ”

ในที่สุดฉันก็ก้าวเข้าไปในคฤหาสน์

ฉันยืนอยู่ในห้องนั่งเล่นสักพักแล้วขึ้นไปชั้นบน ทันทีที่ฉันผลักเปิดประตู ฉันก็ถูกดึงเข้าไปในอ้อมกอด เสียงหายใจตื้น ๆ ของชายคนนั้นดังขึ้นข้างหูของฉัน

ฉันผลักเขาออกไปและพูดว่า “อย่าเป็นแบบนี้”

“แคโรไลน์ เรายังไม่หมดรักกันสักหน่อย”

จู่ ๆ คำพูดของควินซี่ก็เข้ามาในความคิดของฉัน

เธอพยายามทดสอบดิกสันสำหรับฉัน ฉันมั่นใจในความรักของดิกสันมาก ดังนั้นจึงไม่จำเป็นต้องให้เธอช่วยทดสอบเขาเลย แต่กลับทำให้เราเหินห่าง

มันยากมากสำหรับฉันที่จะขจัดอุปสรรคนี้ออกไป

นอกจากนี้ สุขภาพของฉันก็อยู่ในสภาพย่ำแย่มากในตอนนี้

ด้วยเหตุนี้ ฉันจึงไม่สามารถรวบรวมความกล้าที่จะคืนดีกับเขาได้ ฉันมีความกลัวในใจ และอยากจะทิ้งเขาไว้ข้างหลังและรอความตายเพียงลำพัง ฉันไม่ต้องการให้เขาดูฉันทิ้งเขาไป

ใช่ในเวลานี้ ฉันยังคงปฏิเสธข้อตกลงของควินซี่

ฉันไม่ต้องการให้เธอรักษาอาการป่วยของฉัน

ฉันไม่คิดว่าเธอจะยกโทษให้ฉันง่าย ๆ ขนาดนั้น

ฉันไม่อยากจมอยู่กับความรู้สึกผิด

ดิกสันจูบที่ใบหูของฉัน รู้สึกจั๊กจี้ ฉันหันหน้าไปทางอื่นเพื่อหลีกเลี่ยงเขา ฉันเตือนเขาว่า “ควินซี่กลับมาแล้ว”

ดิกสันดูประหลาดใจ “เธอกลับมาแล้วเหรอ?”

ฉันยิ้มเยาะและถามว่า “คุณไม่ไปรับเธอที่สนามบินเหรอ?”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดิกสันก็จับฉันไว้ในอ้อมแขนและอุ้มฉันขึ้น จากนั้น เขาก็นั่งลงบนเตียง เขาฟังดูไม่มีความสุขขณะที่พูดว่า “อย่าพูดแบบนี้กับผม คุณก็รู้ว่าผมแค่ขอให้คุณดีขึ้น”

“แต่ฉันไม่อยากอยู่กับคุณอีกแล้ว”

เมื่อได้ยินเช่นนี้ ดิกสันก็โอบแขนของเขาไว้รอบตัวฉัน เขาถามด้วยความสับสน “ทำไมคุณถึงดื้อจัง?”

ฉันไม่ได้ดื้อ

ฉันเหลือเวลาอีกไม่มากแล้ว

ฉันกำลังจะพูดอะไรบางอย่างเพื่อปัดเขาออกไปเมื่อฉันรู้สึกคลื่นไส้ ฉันไม่สามารถช่วยได้ เมื่อเห็นฉันเป็นแบบนี้ดิกสันก็รีบยื่นมือออกมาและลูบเบา ๆ

หลังของฉันขณะที่กดมืออีกข้างของเขาไปที่ข้างริมฝีปากของฉันโดยไม่มีทีท่ารังเกียจ

ฉันพ่นอะไรบางอย่างออกมาเต็มปาก มันเป็นเลือดทั้งหมด

เมื่อเห็นสีแดงบนฝ่ามือของเขา ดิกสันดึงข้อมือของฉันและยืนขึ้น “ไปโรงพยาบาลกันเถอะ”

ฉันรู้สึกอึดอัดเล็กน้อย ฉันยิ้มและพูดอย่างใจเย็นว่า “นี่คือเหตุผลว่าทำไมฉันถึงปฏิเสธคุณ”

“คุณคิดว่าผมจะทิ้งคุณไปเพราะเรื่องนี้เหรอ?”